Gegroet!

ik heb er zonet mn laatste stagemoment opzitten, ben volop aan het inpakken, maar wil graag nog evenmn blog benutten, misschien wel voor de laatste keer vanuit dit prachtige bolivia, waar k stilaan m´n hart aan het verliezen ben...

Tja, het doet n beetje raar, al die afscheidsfeestjes en in het bijzonder van Bolivianen die daar nog veel slechter in zijn dan ik, en je dit dan uiteindelijk in het vijfvoud doet. (en zo moet k straks nog mn evaluatie gaan ophalen bij de directeur vanhet C.S., want ook dit is een gebeuren in drie stappen... hehehe).

Goed, ik vertel eventjes over de feria en het bezoek van prof De Maeseneer, begin deze week. Het was een heel gezellig gebeuren, er is ook veel volk van de comunidad op afgekomen; maar ik vind het soms een beetje dubbelzinnig allemaal. Het zijn vooral veel mooie woorden en schone grafieken, die me nog steeds mijlenver lijken van de realiteit waarin de dokters hun centro de salud momenteel overlevende houden.


Tja, ook jammer bvb is dat een van de artsen in deze praktijk gisteren vastbesloten heeft ontslag te nemen, omdat een pover maandloon van +/- 200euro niet te opweegt tegen de transportkosten, een huishouden, etc....




Feria de Salud integral, hoogbezoek van prof De Maeseneer, en vooral ook gezondheidseducatie aan de lokale bevolking...


Tja, geld, economie en politiek... wankele items hier in Bolivia... een land zo rijk aan grondstoffen, maar waar je soms uren moet aanschuiven in het enige tankstation in de stad waar nog benzine voorradig is, of waar je uiteindelijk veel te veel betaalt voor een gasbidon nadat je eerst vijf winkels afgelopen hebt alwaar ook dit item uitgeput raakt. absurditeit alom.




hehe, maar ik laat jullie hier bij dit korte berichtje... moet gauw mn valies gaan inpakken om weldra naar Sucre te vertrekken, van waaruit we nog een paar bergtripjes plannen, vervolgens kerstmis vieren bij Arturo´s familie, en dan nog even de toerist gaan uithangen in salar de uyuni...

vervolgens, tg nieuwjaar vlieg ik vol energie terug naar België.
alvast een zalig kerstmis en geniet van deze vredige periode. (t is een beetje moeilijk me momenteel in te leven in de kerstsfeer, alhoewel hier ook de kerstlichtjes weelderig in de palmbomen hangen... hehe :))

naast de vele lieve mensen die ik hier ontmoet zal ik ook mn bijzonder huisdiertjes moeten missen.... de giftige slang, en sinds kort ook deze leuke leguaan... chau chau.

un besito, y abrazo superfuerte!!!

x ineke

lkjlllllllllll

genieten op het Titicacameer en zoveel meer...

Deze overzeese stage blijft een schitterende ervaring. Intussen leef ik ook volop in vakantiesfeer want de halve werkdagen in het Centro de salud Nueva Gante, laten me ruim de tijd om te genieten van m´n laatste weekjes in Cochabamba.



Het CS Nueva Gante, zoals ik al eerder zei, een progressief centrum met een leuke ideologie om helemaal in de communidad te duiken en preventieve geneeskunde te promoten. Ik heb echter toch mn twijfels bij de praktijkstelling van deze mooie woorden, de artsen blijven immers nogal passief bij het realiseren van hun ideeën.
Ik heb intussen (om me niet te vervelen bij het sobere aantal patientencontacten) een vragenlijst opgesteld, waaruit ik al wonderbaarlijk opmerk dat een dikke 90procent van de populatie niet eens weet wat preventie en preventieve geneeskunde is, laat staan waarvoor medicina familiar staat. En daar sta je dan met je mooie ideologie, en zijn we weer aan de basis (waar het hier allemaal om draait in Bolivia trouwens): educatie!

Ze zijn hier ook volop voorbereidingen aan het treffen voor de komst van prof De Maeseneer. Die krijgt maandag een eredoctoraat aan de univ van Cochabamba en er worden een aantal internationale workshops en feestjes gepland. Uiteraard zal hij ook zijn Centro de Salud bezoeken, en net als de dokters aldaar ben ik er van overtuigd dat er heel wat theater zal gespeeld worden, want nadat ze drie maand zonder tafels en stoelen hun werk doen, wordt morgen plots een lading materiaal gebracht, misschien zelfs een computer en dataprojector, en lopen de kosten hoog op voor de inkleding en maagvulling gepaard gaande bij dit gebeuren.

Maar goed; terwijl leid ik dus mn uiterst zalige leventje in Cochabamba, alwaar ik me intussen helemaal thuisvoel. Joggen rond het meer, chocoladetaarten bakken, zonnegroeten richting de besneeuwde bergtoppen, filmpkes kijken, boeken lezen, luieren in de hangmat of een mototochtje wagen,... zalig.

En in het weekend geen wachten meer maar volop tijd voor uitstapjes. Zo had k t voorbije weekend het geluk om Arturo te kunnen vergezellen nr het lago titicaca.

Het was kei-interessant, vb een workshop geven in een van de communidades over de bioconservatie van de bedreigde kikkersoort i h titicacameer, en dan merk je dat het zelf voor een Boliviaan moeilijk is om in te dringen in de gesloten sfeer van de communidades.

Het was weer helemaal back to basics, opmerken dat je in deze afgelopen dorpen wel af en toe een mens en een lama tegenkomt, maar voorts geen winkel te bespeuren om je hongerige maag te vullen.

Toch was het volop genieten van de zon, de bergen, een machtig meer op 3800m, de kikkerspots, het bootje varen, gewoonweg prachtig allemaal!

Ik laat jullie hier.
een dikke zoen,

ineke

puzzelen en positieve energie

soms droom ik wel eens dat de puzzel klopt... zingt bart peeters in een liedje. welja, het lijkt wel of k de laatste dagen in bolivia in die passende puzzel terechtgekomen ben, en dan nog wel in het echte leven. ik weet niet wat het is maar leuke toevalligheden en interessante ontmoetingen op de juiste plaats en het juiste moment, op en top positieve energiestromen en het lot dat zo lijkt mee te zitten... ik vind het hier allemaal fantastich!!

m'n laatste weekje in het tropische villa tunari zit er op. en geloof me, hoe moeilijk ik het had de eerste dagen, zo moeilijk was het haast om afscheid te nemen van mn maatjes waarmee ik zo intens het ziekenhuisleven beleefd heb. maar het was schitterend, een zalig afscheidsfeestje en a goodfeeling goodbye. en vrijdag tijdens mn laatste afscheidsknuffel in het ziekenuis, werd er 'bij toeval' net een referentie uitgeschreven nr Cochabamba, een neonaatje met asfyxie en stuipen. Ideaal, ik kon de referentie doen en zo meteen het vervoer benutten naar Cochabamba. Met enkel een spuitje diazepam, een beetje zuurstof en een hoop gezond verstand, moesten we Cochabamba bereiken. Het was behoorlijk spannend, maar deze situatie toont ook duidelijk de verantwoordelijkheid die ik hier opgebouwd heb en ik vind het wel allemaal zeer ok!In Cochabamba bleek het derdelijnsziekenhuis volboekt, en leek het onmogelijk dit wezentje af te leveren, maar intussen ben ik hier ook goed getraind in onderhandelen en zo hebben we dit kindje toch in handen kunnen geven van de beste zorgverlening inCbba.

Aangekomen kon ik vervolgens ook intrek nemen in mn nieuwe woonst, want 'bij toeval' bleek er een kamer vrij alhier in het huis van mn maatje arturo.En ook hier vind ik het fantastisch. tussen 2 biologen een tiental aquariums vol vissen en kikkers, een papegaai, slang, en de guitige hond lucas. De mogelijkheid terug naar goeie muziek te luisteren, zalig filmpkes te bekijken, een douche met warm water, een wasmachine en een keuken om eindelijk weer een eigen potje te koken. super gewoon!

Na Villa Tunari lijkt dit een terugkeer naar het alledaagse leven en is er ook vb gewoon weer tijd om naar de markt te gaan en even te relaxen, zalig, en alle uitstapjes doen we hier trouwens ook met de moto en straks zal ik ook mn eerste motorijles krijgen... ik vind het weer allemaal de max!

Ook eergisteren, eveneens na een stroom van toevallige contacten, trokken we met enkele buitenlandse en boliviaanse ngo-mensen naar de Cerro Tunari! een klim nr 5000 meter en een afdaling door wederom een wondermooi landschap vol fossielen en vervolgens prachtig groen. De weg kwijtraken maakt het weer enkel zoveel spannender, en met gps, eigen ortientatievermogen, en handen en voeten; bereikten we met slechts een enkele kleerscheur, net voor ondergaande zon, de bewoonde wereld. een adrenalineus en zalig tochtje!

Ook het vorige weekend was trouwens super. (voor zij die nog niet jaloers zijn...). M'n cbba-maatjes kwamen dus op bezoek in Chapare en het was weer heerlijk vegetatiespotten. tweemaal kamperen, s nachts kikkers en insecten zoeken en een prachtige sterrenhemel bewonderen. Overdag aapjes, kleurrijke vogels, veel vegetatie, stevige zonnestralen en zuivere rivieren waar je je tegelijk in kan wassen als je dorst lessen. het paradijs leek weer even heel dichtbij...

Maar intussen doe ik ook nog stage hoor... en gisteren begonnen in het centro de salud Nueve Gante, in een van de buitenwijken in Cochabamba. Dit centro de salud is gebouwd met geld van o.a. onze universiteit, en draait nog maar sinds een tweetal maanden. Het is een vreemde ervaring na mn drukke stageplaatsen, ik zie maximum een zevental patienten per dag, en dan nog enkel om ziekten te diagnosticeren. Het is heel frustrerend voor de dokters die er werken dat er niets van materiaal aanwezig is, en dat ook de verzekering nog niet ok is en ze amper therapie kunnen voorschrijven. Anderzjds zijn de ideeen om aan preventieve geneeskunde te doen wel bijzonder goed, en willen ze een bottom up ideologie in praktijk brengen. Het lijkt nog allemaal een beetje aftasten, want dit is een beetje ongewoon in Bolivia, maar juist daardoor wil m'n hier inzicht krijgen in familiale en sociale problemen die op termijn ook aandacht zullen krijgen in het centro de salud....
interessant!

voila ziezo,
dit is het zo een beetje,

dikke dikke zoen,
tot later meer nieuws xx

over bereikbaarheid en relativiteit en zo...

tyfoid koorts, slangenbeten, tuberculose, en teveel kindjes met diarree en deshydratatie,.... ik blijf het hier allemaal heel boeiend vinden. k kan ondetussen een stuk of twintig parasieten onderscheiden, en het is hier werkelijk dag en nacht bezig zijn met geneeskunde, want ofwel heb je wacht, ofwel ben je zo verzadigd dat ook je dromen bezoedeld worden door allerhande geneeskundethemas´s.
Intussen sta ik op pediatrie, doe ik soms al alleen consulten, en heb ik in opname mn eigen patientjes die k moet opvolgen en voorstellen. Meer verantwoordelijkheid dan ik ooit had op stage in België, en soms ook weer best spannend daar we vaak ondervraagd worden over pathofysiologie en therapie en ik vaak wat moet gaan bijstuderen. Kortom bijzonder leerrijk allemaal.

Vorige week ging k ook mee naar de "communidades", alleszins, dat was het plan. hier diep in de brousse liggen een aantal dorpjes verscholen, en die worden eenmaal per maand bevoorraad met medicijnen e.d.
De ambulance bracht ons tot het verste bereidbare punt en vervolgens zouden we ongeveer anderhalf uur moeten stappen (en o.a. 3 rivieren oversteken), ik vond best wel spannend, en vol nieuwsgierigheid trokken we met 2 internen en n verpleger op tocht..., na 10 minuten kwamen we aan aan de eerste rivier en dook meteen ook het eerste probleem op: het is regenseizoen en dan staat het water te hoog, de kano bleek te ontbreken en dus was het onmogelijk de rivier over te steken.
Daar stonden we dan met onze frigoboxen medicijnen en de onmogelijkheid de overkant te bereiken....
(ik was nog in twijfel of ik Bolivianen over het algemeen positivistisch of vooral fatalistisch vind; maar op dat moment heb ik besloten dat ze soms zo immens fatalistisch kunnen zijn, want lang hebben we daar niet staan treuzelen, noch oplossingen bedacht... "binnen drie maanden zal het waterniveau wel weer zakken" klonken mn kompanen overtuigd en zo keerden we het water snel onze rug toe... .

(dit fatalisme is volgens mij misschien ook een van de redenen waardoor dit land nog steeds in het staartje van ontwikkelingslanden bengelt, naast de moeilijkheid om eenheid te brengen in de immense culturele diversiteit van dit land. De situatie rond de indigino quecha-en aymari-bevolking, is zo ingewikkeld en blijft voor mij ook nog deels een boeiend raadsel.
Wat ik wel weet is dat er meer godverlaten dorpen bestaan dan je kan bedenken, en als je denkt het einde van de wereld bereikt te hebben, je dan nog steeds n beetje verder reiken kan, en dat daar dan weer plots levende mensen zullen opduiken. (zo zien we vb soms in het ziekenhuis mensen die een weg van 6u afgelegd hebben, te voet, met de fiets, met de moto om ons te bereiken.
En deze nacht bvb trok ik uit voor een referentie ivm foetale nood naar een van de nog bereikbare gezondheidsposten. We waren ongeveer een uur onderweg met de ambulance, en het bleef maar hobbelen tussen de verbazingwekkende schoonheid langs papaya- en bananenplantages. "Paradise by night" zongen Nancy en ik stilletjes, terwijl we verder en verder de onbereikbare wereld introkken die toch bereikbaar bleek. Prachtig.
Een rit van een drietal uren die je weer zo leert relativeren!

Even terug naar de rivieren, het is immers ook daarachter dat de verboden wereld van de coca ligt en hierrond hangt in deze streek ook een heel speciaal sfeertje; dit kon ik ook zelf nog merken toen ik zaterdag ging raften op de "espiritu sancto"(leuke naam vr een rivier trouwens). aan de oevers vind je naast vele vogelsoorten af en toe zogenaamde vissers die eigenlijk strategische wachtposten zijn voor de achtergelegen coca-velden, het is een publiek geheim, maar een interessant netwerk lijkt me vooral, en na de gekende VS-coca-oorlog gaat de illegale kweek, of mooie bijverdienste voor de anders arme boeren, hier heerlijk z´n gangetje. Ik weet er nog niet genoeg van om echt n mening te vormen dus dit tot hier.
Van 1/4e van de mannen die we in het ziekenhuis zien dacht ik initieel ook dat ze een of andere mondtumor hadden, maar dat bleek dan gewoon een bolletje gekauwde coca-blaadjes te zijn.

Jaja, andere culturen, alles is zo interessant en ik heb hier al zoveel indrukken te verwerken, dat het weer even tijd wordt om een dagje rust in te bouwen... en joepie... ik heb mn vrije dagen opgespaard en kan dit weekend heerlijk ontspannen... (hoja, vorig weekend had ik ook al 1 dagje vrij om op adem te komen... dan ging k raften en n natuurpark bezoeken... het moet weer even gezegd dat ook dit zo zalig en wondermooi was);
en dit weekend komen mn vegetatie-spot-vriendjes uit Cochabamba op bezoek. Ik vind het o zo de max, en Arturo, de bioloog, heeft beloofd ons de mooie Chapare-plekjes te laten zien en we gaan kamperen, joehoew, joehoew!!

ik laat jullie hier met een hele dikke zoen uit het blijvend boeiende Bolivia,

(en foto´s volgen later op picasa, kkan ze hier niet uploaden...)

chau

trabajadores en villa tunari

voorbije week was zo impressionant dat ik niet goed weet waar te beginnen.
vooreerst, ik ben dus aangekomen in Villa Tunari, een klein dorpje van vier straten breed, maar evenzeer de toeristische ingangspoort in de jungle.

Het eerste waar je door bevangen wordt bij aankomst, is de vochtige hitte, maar je mond valt open van de prachtige groene omgeving en het continue zalige gezoem van allerhande dierengeluiden. schitterend!

M`n aankomst in het ziekenhuis daarentegen ervoer ik als iets minder romantisch. Ik werd met open armen ontvangen, en mocht direct m´n intrek nemen. Leuk denk je dan, maar dat is het niet als je een piepklein kamertje moet delen met twee meisjes en een hoop mieren, spinnen, krekels, vleermuizen, kakkerlakken en ander ongedierte.
Voorts werd er meteen gestreden tussen de verschillende ´turnogroepjes´om me in hun team te incorporeren. tja, dan maar naar het groepje waar ze slechts met drie zijn, en dat betekende dat ik meteen m´n eerste dag mocht doordraaien tot de volgende. even slikken, want ook hier is het nl elke drie dagen wacht doen en 34 uur aan een stuk doorwerken. ik snap niet hoe die bolivianen het volhouden.
Wat ik dan nog niet wist is dat ze hier ook én zaterdag én zondag werken. turno of niet. en ik die dacht hier ook de toerist te kunnen uithangen en volop apen en papegaaien te kunnen gaan bewonderen. Nee, m´n wil de boerenbevolking de kans gunnen om op hun vrije dagen op doktersconsult te kunnen gaan. hehe.

Tja, m´n eerste volledige week-enweekendwerk zit er op, en ik kan je verzekeren dat het best vermoeiend is maar anderzijds ook superinteressant. Ik sta op spoed en hier komt ook o.a. een heerlijk zootje van tropische ziekten binnen:leishmaniasis en talloze andere parasieten, Chagas, malaria, etc... en we zijn epidemiologisch de Dengue zone van de streek aan het localiseren; voorts kan ik me hier ook gretig bedrijven in wondzorg, want door de vochtige hitte infecteren zoveel wonden en ik kan je verzekeren rottend vlees STINKT.

Villa tunari is een minidorpje maar we zijn wel het referentieziekenhuis van de andere miniminidorpjes in de buurt, en de hoofdweg van Cochabamba nr Santa Cruz loopt er o.a door en zo krijgen we ook veel verkeersongevallen binnen.
We hebben geen traumatoloog, en doen dus zelf het voornaamste opknapwerk. En tja, per maand mag je hier als assistent vier dagen vakantie nemen, en dan is het natuurlijk jammer als je net dan wat voor hebt en bvb de anesthesist niet aanwezig is (zoals eergisteren het geval was), zo hebben we het twaalfjarig jongetje dan maar zonder verdoving onder handen genomen, want het is dat of de ambulance in en drie uur later aankomen in Cochabamba.
´s nachts staan we er vnl alleen voor (met we bedoel ik dus de internen waar ik hier ook toe behoor) en doen we ook de bevallingen alleen, nemen radiografieën en ontwikkelen die, etc etc (en kunnen gelukkig ook altijd de superviserende arts bellen hoor, maar die laat even graag z´n stempel achter en zo komt alle verantwoordelijkheid op ons af, als je achteraf maar voldoende communiceert aan de artsen is het goed!

Van hiërarchie is hier trouwens heel weinig te merken en de sfeer is hier superamikaal tussen studenten, assistenten, artsen, verpleegsters.
En ook ik schrijf trouwens al vlijtig de Boliviaanse protocollen voor, en hoewel nog enkele vragen bij hun aanpak neem ik patienten op, behandel hen, schrijf voor, stuur ze naar huis, geef hun adviezen, en ik vind het best wel leuk. Ook fijn vind ik altijd om een extra praatje te slaan met de familieleden en dat lijken ze ook te apprecieren.
Sommige situaties zijn echter heel schrijnend, en geld speelt hier een heel belangrijke rol. Meer dan eens per dag keren patiënten terug naar huis die wij willen opnemen, omdat ze het zich financieel niet kunnen permiteren. En het is een reëele prognostische schatting dat velen enkele dagen nadien zullen overlijden.
Zwangere vrouwen en kinderen tot 5jaar hebben een verzekering maar anderen niet. hehe.
(gelukkig zijn er nog de Cubanen, die aan een vrij unilaterale paternalistische ontwikkelingssamenwerking doen en ons af en toe geneesmiddelen schenken, maar daarover later meer)

Tja, de sfeer op de campus...zoals ik al schreef gaat het hier steeds heel vriendschappelijk aan toe, en ook bijzonder is dat iedereen die hier werkt, hier ook woont. Je eet hier, slaapt hier, doet je was en je plas. En ´s avonds gaan we volleyballen, basketten, maken fruitsla, etc, het lijkt wel een beetje een kamp. En gisteren stonden we met een hoopje dokters om 20 uur als een bende uitgelaten kinderen in de discotheek, sjonge sjonge, ze zijn soms echt een beetje gek die bolivianen.

Ook ik verklaarde mezelf een beetje gek in het begin van deze week om hier mn stage te willen komen doen, en verlangde even naar vrije stagedagen in België, maar ik voel me nu elke dag een stuk matuurder en zelfstandiger worden. dus ik denk dat het nog steeds goed gaat met me :-)

(en ja, vandaag ben ik trouwens ook verhuisd, naar de alojamiento rechttegenover het ziekenhuis waar nog een vijftal medestudenten verblijven. voor een luttele 25euro kan ik daar een maand een kamer huren. een beetje privacy en ruimte voor een verwende westerling. Er bezwijken geen kakkerlakken meer naast me als ik douche, maar ik word nu omringd door een hele zwerm muggen die zich tegoed zuigen aan dit westers bloed... tja, eenzaam ben je hier nooit. en alles is trouwens zo relatief, want buitenkomen en genieten van de limoenen, bananenplanten, mango- en palmbomen... een beetje zuurstof opsnuiven... eigenlijk is het ook een beetje paradijs alhier!

vele groetjes, ineke x

huayna potosi en zo

ziezo, het weekje toerisme zit er op. back to reality, maar eerst nog even mn belevenissen neerpennen.
ik heb de huayna potosí, 6088m, gehaald en ben supergelukkig dat ik dit fysiek aankon!
tja, de eerste twee dagen waren speeltjes zoals oefenen in het gletsjerklimmen en fikse bergwandelingen; tot we dag 2 rond de middag aankwamen aan de laatste refugio op 5130 m.
s namiddags waren we lichtelijk verplicht een siesta te houden, maar we hadden een absoluut fun-team en hielden meer van sneeuwbalgevechten en andere sneeuwspelletjes, en wilden toch nog even langer van deze fijne omgeving genieten.

tja, dan toch maar om 19u de slaapzak in, want we moesten er om middernacht uit. Na wat coca-thee en energy-food, de gepaste uitrusting aantrekken, en om 1u vertrokken we, in troepjes van drie, met koorden aan elkaar vastgemaakt.

Met de onze voorhoofdlampjes had ik een beetje het gevoel een kerstverlichtingsslinger te zijn die zich langzaam rond de berg zou wikkelen. Maar het was zoveel mooier dan dat. Hoewel het fysiek soms zwaar was (vooral het laatste stuk waar bij we nog een stuk over de rotsen en over de gletsjer moesten klimmen (had bij mij soms meer weg van een klungelig geklauter)), was het de max, die ijsbijl en sneeuwpinnen met volle kracht en agressie in het ijs stampen en beetje bij beetje hogerop raken. super!

En tja, als je de uitputting nabij voelde, maakte één enkele blik naar de overweldigende sterrenhemel je weer helemaal soft en kreeg je weer zo n adrenalinerilling om verder te gaan. Schitterend gewoon!
M´n kompaan Marcus was een beetje ziekjes van de hoogte maar ook hij heeft het gehaald, en net na zonsopgang stonden we op de top van de Huayna Potosí! ZALIG!

En dan de terugweg, hehe, nadat ik de top wonderwel bereikt had, liet het zuurstofgehalte in mn hersenen het ook wat afweten en leek ik gelijk wat zattekes. We gingen naar beneden zonder al te veel energie (de energierepen waren op, het water bevroren en mn reserves lieten ook even op zich wachten), ik liep als eerste maar moest me keihard concentreren om op een lijn te lopen, te grappig eigenlijk, en net dan bij het eerste zonlicht konden we de prachtige gletsjers bewonderen, maar evenzeer opmerken hoe dicht tegen de afgrond we gelopen hadden en liepen. Toch proberen me zoveel mogelijk te concentreren, en ook de terugweg hebben we goed gehaald, de zon prikte al fel, de sneeuw werd moeilijker om in te stappen, en mn gezicht is nu als een appelsien waar je een dikke pel afhaald... maar niets boven het wonderlijke gevoel van deze bergtocht! En ´s avonds, terug in La Paz zijnde, hebben we met ons team nog een leuk feestje gebouwd (om vervolgens toch weer heel veel bij te slapen).

En ja, omdat k mn vakantie toch ten volle wilde benutten, heb ´k ook nog n schitterende mountainbike tocht gedaan. (de oude camino de la muerte, waar nu gelukkig geen auto´s meer rijden), vanaf 4600m in volle koude regen afgedaald tot 1200m, alwaar we ons tegoed deden aan lekker tropische temperaturen en een zalige duik in het zwembad. Wederom de max! En ik ben ook dankbaar weer zo´n leuke, boeiende en interessante mensen ontmoet te hebben.

welja, nu zijn we intussen terug in Cochabamba, en m´n liefde voor bergen lijkt alleen maar toe te nemen en zo onderneem k morgen weer n bergtochtje met mn eco-vriendjes van hier.

en dan maandag vertrek k naar het pittoreskere Villa Tunari in het Chapare-gebied, vooral bekend omdat Evo Morales leider was van de talloze coca-telers aldaar, en toen die onder druk kwamen te staan, heeft Morales hen aan een grondswetswijziging geholpen. Het zou vooral deze daad zijn die tot zn bekendheid geleid heeft en hem vervolgens zelf tot het presidentsschap bracht.
Hoja, ik heb er zin in om de stad te verlaten en me ook wat meer met de campesino´s bezig te houden...

Ziezo, zo zie je maar dat alles nog bijzonder goed gaat met mij hier.
een dikke zoen, tot later x

la vida intensiva en bolivia

Intensief en bijzonder interessant! Zo kan ik het best m´n voorbije twee weken omschrijven. Soms leek het wel een beetje een trainingskamp in gyneco-obstetrica. Tijdens mn nachtwachten heb ik maximum een half uurtje geslapen, en had soms zelfs geen tijd om de 15minuten (maximum) te benutten voor ontbijt, middag- of avondmaal.

Tja, een vrouw in arbeid kan je toch niet alleen laten om je eigen honger te stillen, ah ja, de onderbemanning van deze dienst lijkt toch een feit als ik er aan toevoeg dat we toch ook twee maal een post-persende vrouw met kind en al aantroffen in de sala de dilatantes alvorens we in de gaten hadden dat het tijd was ze naar de sala de partos te brengen (al is het natuurlijk ook wel logisch dat het bij een veertig jarige en moeder van 12kinderenm al wat sneller gaat dan bij een dertienjarige primigesta).

Vermoeiend was het, maar anderzijds zweef ik ook een beetje op een energiegolf, want ik denk dat ik nu bijna perfect het bevallingsmechanisme ken, praktisch en theoretisch; en ik vond het allemaal heel leuk en heel interessant.
Ik kan het wel nog steeds moeilijk geloven dat de assistenten hier als het ware vier jaar van het leven opofferen om enkel met gynecologie bezig te zijn. Ik zou het niet kunnen denk ik. Respect, want ik ben hen ook dankbaar dat ze zoveel geduld met mij hadden en me zoveel hebben bijgebracht.
Soms kon ik me ook echter een beetje ergeren aan teveel belachelijke regeltjes waar niemand me een zinnige uileg voor kon geven. Zoals je minstens vijf keer per dag te moeten herkleden (in sala de dilantantes draag je een blauw pakje, bij n bevalling plus steriele schort, soms heb je een spoedchirurgie, dan omkleed je je in het groen, en daarboven je steriele schort, wanneer het overdracht is van de wacht, en om te gaan eten omkleed je je in het wit, schoenen incluis en kam je je haar piekpiekfijn.) En in een dossier moet je soms vijf maal hetzelfde kopiëren, liefst in zolang mogelijke volzinnen. En wanneer de chef-gynecoloog de sala de partos binnenkomt (tweemaal per dag) is het spurten om handtekeningen en stempels te verzamelen om onze dossiers te kunnen afwerken. Ook ik kon best bijzonder zenuwachtig zijn om mn patient voor te stellen en een hoop vragen op me afgevuurd te krijgen. Grappig, maar ook een beetje er over soms, dat autoritaire sfeertje. Net zoals mn stagemaatjes die straf kregen omdat er twee van hun vijf minuten te laat waren, en dan is het nog maar 5 na 7 . Zo moesten ze 4 uur extra in het ziekenhuis blijven. Ik heb me toen even de buitenlands studente gewaand die aan die extra regeltjes mag ontglippen (ik heb ook nog graag een beetje daglicht in mn leven...). Maar ook ik was bijna 2uur gestraft omdat ik reeds voor de derde keer een voorschrift verkeerd geschreven had. Gelukkig deed de charme om buitenlander te zijn het tolerantieniveau weer wat toenemen en ben k wederom kunnen ontglippen.

En ook nu weer ben ik de gelukkige buitenlander die morgen, zondag, geen wacht moet gaan doen, maar zichzelf een weekje vakantie gunt.

Intussen heb k er al een busrit nr La Paz opzitten en is het een beetje bijslapen om maandag een bergbeklimming te kunnen doen. Voor het eerst in de sneeuw met zo ijsbijlen en al. Jippie, k heb er zo een zin in!

Er werd hier trouwens ook al iets over gelijkgestemde zielen gesuggereerd. En ja, die zijn we intussen helemaal tegenkomen! En ook dit zorgt voor die heerlijke energiestroom. En ik vertel nog graag een stukje over onze prachtige bergwandeling van vorig weekend. Sarah en Evan zijn 2 vrijwilligers te werk in Cochabamba. En zo had Sarah ook Arturo leren kennen, een van de weinige Cochabambino´s met zin voor ecologie. Bovendien bioloog en kenner van de mooiste plekjes rond Cochabamba, hij nam ons vorig weekend mee voor een zalige wandeling en onderrichtte ons eveneens in de locale fauna en flora. We klommen tot een meer op 4000 meter waar we dan heerlijk verfrissend indoken. Zwemmen op 4000 meter... zalig! Net als al die leuke ontmoetingen hier.

Ik geniet van m{n leventje in Bolivia!

doen jullie hetzelfde, waar dan ook!

Daag,

ineke x

Even mijmer ik terug naar vorige week… zalig was het in hospital Solomon Klein, en mn stagevriendjes hadden me op mn laatste dag verrast met een ijscreme-afscheidsfeestje! …zalig… nu is het andere koek… ik ben maandag begonnen in het universitaire ziekenhuis materno-infantil German Urquidi, en t is hier allemaal n beetje serieuzer. Ik draai mee bij de dilatantes en sala de partos, superleuk, want ik mag zelf bevallingen doen, en er komt veel interessante pathologie binnen van polyhydramnions, tot prematuurtjes en anencephaaltjes die geboren worden, tot vuile vulvacarcinomen etc etc.
Maar een beetje te veel van het goede is dat ik ook verplicht ben van elke drie dagen wacht te lopen en dat betekent dat ik dan welgeteld 34u in het ziekenhuis aanwezig ben. Vorige nacht heb ik ongeveer een kwartiertje kunnen dutten toen er even een bed van een patiente vrij was en s avonds kwam ik een gelijk helemaal gedesorienteerd en zombie-achtig buiten uit het ziekenhuis. Hehe, soms ook al n beetje stress gehad; mn patiente vandaag was n spoedkeizersnede wegens foetale nood en ik moest instrumenteren en wist maar half de namen van de instrumenten in het Spaans, en bij mn tweede episiotomie-hechting werd ik alleen gelaten. Maar fioew, alles gelukkig tot n goed einde gebracht! J
Wat hier trouwens ook opvallend is, is de immense hierarchie en het paternalisme, hoe verder je bent in je assistenschap of hoe meer ervaring je hebt als arts, hoe meer je mag schelden tegen je minder ervaren collegae. Voor mij komt dit n beetje respectloos over, maar hier is dat gewoon gewoonte want twee minuten later lacht weer iedereen happy together. Er is ook zo immens veel (ook nutteloos) schrijfwerk per patient, en dan moet je steeds drie stempels en handtekeningen gaan verzamelen van assistent gyneco, de gynecoloog, en de oppergynecoloog alvorens je je dossier kan afronden.
Tot vorige week kon ik het cliché bevestigen dat ze wel veel werken maar niet echt efficient, maar nu zijn er gewoon zo ontzettend veel patiënten en ben ik benieuwd of het idd de invloed van de volle maan is, maar dat zullen we volgende week zien wanneer deze afneemt.

njammie... ijsjes...

Veel meer noticias buiten mn stagebeschrijvingen kan ik niet geven. Dit weekend deed ik wel een zalige uitstapje met Sara in parque Tunari, een natuurpark aan de rand van Cochabamba, enerzijds hadden we een fijn uitzicht over deze immense vallei-stad, anderzijds konden we ook opmerken hoe een smoglaag deze stad begint te bezoedelen en waren we blij vrij te kunnen ademen tijdens onze boswandeling. Sara is een leuk jordaans meisje die k in Solomon Klein leerde kennen waar zij vrijwilligerswerk gaat doen. Verder hebben we cacho gespeeld, een danspasje gezet, een saunake gedaan, gejogd, en zowat het alledaagse dagelijkse leven beleefd. Voila, tot hier, kga dan maar wat rusten zodat k morgen terug een turno kan draaien…

een paar fotokes uit parque tunari...

hoja, en hier kan je ook enkele van mn ervaringen lezen, southgroup is de organisatie die deze intercambio regelt, (sorry vr mn engels, ik denk nogal in t spaans nu) www.southgroup.nl/blog.php

leuk is het leven in Cochabamba...

oeps en zo vergeet ik bijna m´n blog te updaten...

welja, ik voel me intussen helemaal thuis in dit boeiende Bolivia-land!

de stage is redelijk intensief, van 7u15 tot 17u, en als je wacht hebt, geen recup de volgende dag. maar ik sta nu op pediatrie, wordt verliefd op al die kleine schatten, en het is bovendien zo ontzettend leerrijk dat ik me weer helemaal inleef in geneeskunde. De consulten zijn nog net iets chaotischer als bij gynaeco. zo zijn er vb s ochtends n 25-tal patientjes die we, na de zaalronde en ontbijt, op een dikke 2 uur afhandelen. We zijn met 3 of 4 internen nu, in hetzelfde lokaal begint elk met een patientje voor zich. anamnese, klinisch onderzoek, dossier aanvullen en therapie uitschrijven. De pediater geeft aanvullende adviezen en zet handtekeningen.
Samen met ouders, zusjes en broertjes zitten we dus al gauw met een 15man opeengehoopt in een kamertje van amper 4 m2 groot.. n gezellige boel, kan je je wel voorstellen.
We moeten ook steeds op zoek naar tongspatels, voorschriften, de otoscoop, etc, of gaan schooien op emergencias, of hoe je ook zuinig leert omgaan met je materiaal.
Na de consulten bespreken we elke dag een pediatrisch thema, echt bijzonder interessant, en k heb t gevoel nog steeds elke dag zoveel bij te leren. Leuk is dat!

Ziezo, tot hier m´n intensieve geneeskundeleven, maar ook daarbuiten leid ik hier een zalig leventje, s avonds is er het pediatrievoorbereidingsstuk, maar evenzeer nog tijd om iets te gaan drinken of eten met vrienden, te joggen, te lezen, nr de dansles te gaan, etc etc.
M´n sociale contacten zijn intussen uitgebreid en ik ken enkele superfijne mensen die me het leven hier ook weer zoveel aangenamer maken. joepiejoepie.
Evenzeer begin ik ook een beetje te snappen hoe alles hier in z´n werk gaat en heb zelfs begrip kunnen krijgen voor het geneeskundig beleid en de manier van werken in het hospitaal.
Het enige wat ik zéér confronterend blijf vinden is de grote kloof tussen rijk en arm. Er lijkt hier bijna geen middenklasse te bestaan en dat is zo opvallend. (dat merk je in het ziekenhuis, maar bovenal begint alles bij de basiseducatie denk ik. wie geld heeft kan z´n kinderen naar een betere school sturen en zo zitten we in een vicieuze cirkel verweven.)

nog enkele bolivia-weetjes? de onderhandelingen ts Evo en de oppositie gaan voort, maar veel vooruitgang lijkt er niet te zijn. De banden met de VS moeten helemaal wijken voor die met Venezuala, Colombia en Cuba. Da´s redelijk poltiek eenzijdig natuurlijk en zorgt wederom voor weerstand, en ook de coca-industrie is n heel complex verhaal. En zo vul ik mn zondagvoormiddag door de krant te lezen en trachten n beetje wijs te raken in dit verwarrende systeem.
tja, t voorbije weekend was dus vooral uitrusten en feestjes houden met mn Boliviaanse ziekenhuisvriendjes, (echte fiesteros zijn het trouwens, die Bolivianen, en ook ik word hier morgen al half verplicht om n fiesta de despedida te houden want t is mn laatste dag in dat ziekenhuis. hehe.)

En vorige zondag ging k trouwens ook zalig sauna-en met Graciella en Nelson, mn huisgenootjes die hier boven op t appartement wonen en waarmee k nu meer en meer contact heb. gezellig gezellig! (en weg alle eenzaamheid :-) )!

Nog n laatste anekdote: gisteren was t topdag van bevallingen, vijf, waar er anders gemiddeld 1 is in het chiquitito hospital solomon klein. gevolg: alle schorten waren in de was en daar stonden we dan. En ja, nu op pediatrie doen we t neonatale onderzoek bij de geboorte, dus ook ik stond daar gisteren schoon met mn witte doktersjasje, net iets te dicht bij de bevallende vrouw, en plots plons plets, helemaal gezegend door een fontein amnionvocht.
thuis toch maar n tweede douche genomen, maar t belangrijkste was, wederom een gezonde baby in Bolivia. joepie!

chau chau chicos. un abrazo x ineke.

picasawebbeding

voila ziezo en vanaf nu zal je foto s ook kunnen zien op http://www.picasaweb.google.be/inekeplaetinck ; als ik genoeg geduld heb bij het uploaden...




en hoja, dit is nog mama Cordova op de mercado. Hier koopt ze uien aan het uienkraam, daarna kochten we bananen aan het bananenkraam, tomaten aan het tomatenkraam, etcetc. Tja, diversiteit hoeft niet altijd zo ingewikkeld te zijn natuurlijk. doeoeoei x

oeps dit bericht is in twee gesplitst en dit is deel 2

Dit is de sala de partos trouwens. Veel comfort moet je niet verwachten. Als er maar handschoenen voorradig zijn om de pasgeborene op te vangen en de episiotomieën te hechten. Dat is dus ook niet altijd het geval. En daarom geven ze aan alle kersverse mama’s een voorschrift amoxicilline om infecties te voorkomen. Vreselijk, da’s gewoon je verantwoordelijkheid als arts afschuiven, en zij die geld hebben zullen deze antibioticaprofylaxe idd nemen, andere gaan weer over tot wat hier het wondermiddel lijkt: badjes met kamillewater.

Sommige van mn geneeskundemaatjes vind ik zelfs ook een tikkeltje arrogant. Plastische chirurgie-typekes die vooral veel geld willen verdienen. Er zijn trouwens ook 5 universiteiten in Cochabamba, een van de overheid met de beste opleiding, en de andere prive waar men tot 200dollar per maand betaalt, en alzo cru gezegd zn diploma koopt (de opleiding is ook van een veel lager niveau en hoe meer geslaagden, hoe meer inkomsten. Jaja, economie hehe)

Tja, toch zijn het zij die dan de armste quechavrouwtjes moeten onderzoeken. (die nadat ze hun vier of vijf rokken omhooggehaald hebben op de onderzoekstafel bollen, te grappig overigens.) ik denk dat ook voor hen de kloof groot is maar zij lijken daar minder bij stil te staan. of zijn daar gewoon iets gelatener in.

Op gynaeco gaat trouwens alles vlot zn gangetje , veel prenatale consulten en matig veel uitstrijkjes en inwendige onderzoeken (als we ook daarvoor nog genoeg handschoenen vinden tenminste). We staan meestal met 2 internen en wisselen de consulten af.
Vanaf deze week doe ik ook wachten en zal ook zo bevallingen assisteren. (en op de primaire hygiene trachten te hameren. Jihaa, mn persoonlijke doel voor deze week, net als mn medestudenten een lesje communicatie bij te brengen hihi)


Voila ziezo ik laat jullie hier. Daag.

Hoidie lieve vriendjes! Ik moet toegeven dat ik jullie allen hard mis.
Het is nog steeds n beetje m´n weg zoeken in deze uitgestrekte stad. Maar goed, ik ben niet aan het vereenzamen hoor en geloof wel dat het goed komt, en geef jullie hier enkele beelden mee van mn wereldje hier…

Superswingen op de Fiesta de despedida de los internos. Latinovibes en njammie caiperiña. Zaalig feestje!
Wel ook jammer want mn vriendjes die ik in het ziekenhuis leerde kennen, vertrekken morgen bijna allemaal voor drie maanden stage naar het platteland.
Jammer dus want ik vind het ook soms vermoeiend steeds nieuwe mensen te leren kennen en anderzijds ga ik hier zelf ook een beetje van hospitaal nr hospitaal zwerven en vertrek ik volgende maand ook nr t platteland.
Kvind het gelijk toch niet zo makkelijk vrienden te maken en de contacten op straat zijn ook allemaal zo vluchtig en daar heb ik ook zo geen zin in. Maar goed, kwestie van toch een duurzaam project te hebben en wat sociaal te wezen ga ik nu met Graciella (dochter Cordova die hier boven op n appartement woont) twee maal per week naar de baila latino-americana. Helemaal niets voor mij dacht ik , maar ondanks mn vastgeroeste heupen bleek ik dat sambaswingen en zo, ongelooflijk te grappig en gewoon helemaal plezant te vinden! Genoeg voor 12 lessen dus.

En anderzijds geniet ik ook gewoon van een goed boek tussen de geur van de bloemen en de honing die bijna geoogst moet worden hier in de tuin van het grote huis.

Tja, ik ben dus nog niet uitgeweken naar een andere sitio, tlijkt hier niet de gewoonte een appartement te delen en in alleen wonen heb k geen zin. Maar het is ook nog steeds mijn weg zoeken in dit huis hoor,
K ben dit weekend ook met mn familie wat uitstapjes gaan doen en ik lijk ook niet zo altijd geintereseerd in hun economische praatjes. Maar goed, overigens alles ok met mij!

Tja, het is wel raar, Bolivia lijkt zo een rijk land, of toch de stad waar k me nu bevind. Het krioelt hier van grote huizen en dergelijke en soms waan ik me meer op Erasmus met ook die immense supermarkt, fitnesszaal en cinema om de hoek.
Het zijn vooral die 30 minuten microbus s ochtends naar het hospitaal die de kloof overbruggen, want daar is het wel weer helemaal back to basics en beseffen wat de waarde is van een enkele boliviano is (12cent ongev), voor veel patienten teveel om de goedkoopste medicatie te kopen, en ook proberen in te zien wat voor een belachelijke bureaucratie deze ongelijkheid in stand houdt.

Hola Buenos dias!
Fioew zeg, wat een onverwachte organisatie van Boliviaanse kant. Gisterenavond aangekomen in Cochabamba, meteen naar mn stagebegeleider gebeld, direct daarheen en hoewel die dezelfde avond nog nr het tufh congres vertrok in Colombia, nam hij nog even gauw de tijd enkele praktische zaken te bespreken en me te gaan voorstellen aan de directeur van hospital Solomon Klein…. En zo kwam het dat ik vandaag al om 8u in het ziekenhuis stond. Ik ben begonnen op gynaeco waar de consulto´s heel chaotisch verlopen, vooral geleid door de studenten, soms komt de arts es langs, soms wordt een consult wel vijf keer onderbroken door andere studenten die af en aan komen, en soms heb ik serieuze vragen rond het beleid. Ik ben ervan overtuigd dat ik qua kliniek wel ga bijleren maar therapeutisch sla ik hier in de war. Volgens mij wordt er o.a. n beetje overbehandeld, volgens hen komt dit omdat er weinig diqgnostische mogelijkheden zijn Ah ja, ah ja, we zullen het maar aannemen onder de nodige kritische kijk. Kga me hier niet teveel frustreren in de weinige efficientie. (zoals dat er ook niet op afspraak gewerkt wordt, er zijn consulten van 9tot12 en van 14 tot 17u, en wel dan kom je maar gewoon vanaf 6u30 in het rijtje aanschuiven om zo snel mogelijk binnen te zijn).
Hehe, maar we hebben dus wel 2 u middagpauze, en da´s leuk want zo leer ik de andere internado´s ook kennen. Leuke mensen! kga vrijdag al nr n bbq met hen, en kwestie van volledige integratie ga ik vanaf morgen ook al om 7u15 nr t ziekenhuis, fioew, elke dag bereidt een internado n inleidingsles voor.

En ho ja, ik logeer dus bij de familie Cordova. Het was ook even overrompelend wanneer ik hier gisteren toekwam, want wanneer de poort zich opende ontwaarde zich een chice villa, waardoor ik in dit land direct met een gevoel van decadentie bevangen werd. Anderzijds werd ik ook betoverd door de prachtige bloementuin waarin je door een geur van zowel jasmijn als rozen als kamperfoelie dwaalt : zalig ! dus ja, wat doe ik dan, op zoek gaan naar iets meer basico, dat wellicht ook iets goedkoper zal zijn, waar k me misschien ook meer op mn gemak voel, of gewoon relaxen in dit gezin waar k ook kan meeeten, toch mn eigen kamer heb en mn hele was en plas kan doen. Ah ja, ik hoor op t gemak rond bij de andere internado´s en wacht hier nog n beetje af.

Cochabamba dan, welja, n bezoek aan het centrum zal voor dit weekend zijn, maar de microbus-ritjes bevallen me wel! het is hier een heel stuk groener dan in la paz, een beetje warmer nog en nog steeds het leuke omringd-door-de-bergen gevoel. super!
Maar ik laat jullie hier want moet morgen is het vroeg dag...
Daaag, un besito van inescita.

la paz y paz

de zuiderse kriebels hebben zich weer realiteit gemaakt en na lange vluchten en lange wachttijden hebben ze eindelijk hun bestemming bereikt: ik ben veilig en wel in Bolivia! Ik kon hier gisterenavond zomaar bij Jaap en Carla aankloppen en rustig overnachten. (merci katrien voor de connecties ;)). Jaap die de projecten van bevrijde wereld coordineert in bolivia heeft me vandaag naast een stadswandeling in La Paz, ook wat dieper ingewijd in de boliviaanse politiek. En zoals vorige week de kranten bij ons nog volop kopten over de chaos in Bolivia, beslaat de situatie hier nog ruim 2/3e van het journaal en lijkt de situatie nog heel wankel. Er is nu bvb een groep van 20.000boeren op weg nr Santa Cruz, waar het vorige week uit de hand liep en de oppositie zware tegenwind voert tegen het beleid van de MAS -partij van Morales, voorlopig blijft het bij wegblokkades en manifestaties. duimen dat dit zo blijft. Intussen tracht Morales ook de dialoog aan te houden met de oppositie. Communicatie: als geneeskundestudenten kunnen we daar alleen maar blij om wezen he.
Maar goed, ik ben hier voor mn stage uiteraard en morgen neem ik de bus naar Cochabamba. hopelijk gevrijwaard van wegblokkades, heb k zin om gauw te starten met mn practicas. Ik herinner me La Paz als n gezellige drukke stad met n magisch uitzicht omringd door besneeuwde en minder besneeuwde bergkammen. En gelukkig bleef k ook gespaard van hoogteziekte (de cocatheetjes zullen dan toch effectief blijken ;) , we konden vandaag trouwens genieten van een zalig lentezonnetje! Maar ik kijk vooral ook uit n beetje functioneel te kunnen zijn. hehehe,
tot hier, tot later meer. x