Het zaakje heeft me al m’n twee eerste Boliviaanse maandlonen, een hoop frustratie en veel geduld gekost. Tot Arturo een 'à la boliviano' probeerde, er werd wat onder tafel geregeld met de politie, en plots werd een niet origineel document aanvaard, en werd een procedure die anders 4weken duurt, in 1 dag geklaard. Compleet absurd en belachelijk, frauduleus maar integrerend, en hopelijk krijg ik nu alles tijdig rond zodat ‘k geen boete meer moeten betalen voor illegaal verblijf in het land.
En voorts:
Hehe, de ontmoeting met AZG was al bijna even absurd als het visumgedoe: volledig verticaal programma, geen samenwerking met de regering (terwijl ze hetzelfde plan hebben), enkel urbaan (terwijl de grootste Chagasprevalentie ruraal is), geen vector controle, geen opvolging van de behandeling.
En het AZG-huis: rijkelijk, blank, ver weg van de realiteit.
Met opengesperde ogen en een verveeld gevoel ging ik er buiten. Misschien ben ik wel te kritisch om m’n kinderdroom ooit waar te maken….
Maar goed, de droom dan maar een beetje kneden en intussen heb ik contact met een –hoera, wat voor een ngo :) - Mano a Mano. Mano a Mano werkt vooral rond infrastructuur, educatie, en nog eens hoera, gezondheid. Ze maken onbereikbare gebieden in Bolivia wat bereikbaarder. Mano a Mano is puur Boliviaans, krijgt financiële steun uit USA, maar men bepaalt hier de noodzaak, de aanpak en de uitwerking van de projecten en programma’s. Hun duurzame beleid en de dynamiek om de rurale regio’s van Bolivia te helpen deed m’n hart sneller slaan. Bart Peeters deunde in m’n hoofd met “ Ik wil groot zijn in iets kleins” en ik stemde meteen toe om vanaf volgende week toe te treden als vrijwilliger.
Leuk toeval is ook dat ze in oktober in Cochabamba een internationaal congres rond “Emergency care” organiseren, en ik zal reeds worden ingeschakeld in de voorbereiding. Ik vind het de max!
Maandag begin ik er te werken. ’s Voormiddags weliswaar, want in de namiddag focus ik me voorlopig nog in een analyse van de sexuele en reproductieve gezondheid in Bolivia.
Maar misschien ga ik binnen enkele maanden ook wel ruraal werken in een Mano a Mano project.
E voila, voorts gaat alles hier z’n gangetje. Ik vind het super om weer elke dag bij Arturo te zijn, ook zijn vrienden en collega’s te leren kennen. Samen een dagelijks leven te kunnen hebben zonder aan afscheid te moeten denken.
En hoewel het visum momenteel nog een hele uitdaging is, maakt Arturo’s rust het allemaal draaglijk en vergangkelijk.
En ziehier nog enkele foto’s van ons leuke weekendbezoekje aan Arturo’s ouders en nichtjes in Sucre. En wat doet een mens op zaterdag: brood bakken bijvoorbeeld.
kneden met harde hand
kneden met zachte hand
de oven in
en nadien smmmmullen!
