olé!
hier zijn we dan terug! Zo ver weg ben ik momenteel niet, maar deze blog ter beschikking hebbende, kan ik hem meteen maar even aanwenden als uitlaadklep voor m'n erasmusverhalen van alhier...Santander dus!
Santander is een mooie kuststad in Cantabria, Noord-Spanje, die vooral bestaat uit appartementsgebouwen, beenhouwers en banken. Eens je deze achter je rug hebt kijk je echter uit op een prachtig strand, de hemelsblauwe zee en het grote paleis op n schattig schiereilandje (dat k wel nog niet bezocht heb). Iedereen hier houdt steeds siësta tussen 14u en 17u, en daarna bloeit deze levendige stad en in de late namiddagzon kan je zalig gaan kuieren in een van de parken of de geweldige paseo´s (met o.a. zo van die heerlijke stinkende gingko-bomen ;)).
Ik woon natuurlijk ook in een van die gigantische appartementsblokken; en dit samen met Maria, een Italiaanse bio-ingenieurstudente, (die overigens maar weinig van de wereld weet en bijzonder gesteld is op de properheid in onze piso). En daar komt ook weldra nog een Mexicaanse chica bij (maar zij heeft voorlopig jammer genoeg nog wat problemen met haar visum. ajaj.). Maar kort samengevat is alles hier wel een bijzonder gezellig boel! Santander is een typische erasmus-stad met zo'n 250 buitenlandse studenten, en het is echt wel fijn om steeds internationale praatjes te slaan.
Maar goed, ik ben hier natuurlijk voor mijn stage en dat is voorlopig nog n beetje n probleem.
Tja, maandag ben k me hier gaan inschrijven en allerhande papiertoestanden in orde gebracht, nog n gesprek met de erasmusmentor proberen te versieren, maar die heb k pas dinsdag kunnen spreken. (Tegen 10u, terwijl k vanaf 8u15op hem zat te wachten). Die snapte niet goed wat ik hier kom doen, zo enkel stage zonder meer (Je moet weten dat ze hier een totaal ander onderwijssysteem hebben en het is niet de gewoonte dat je een volledig stagejaar hebt) maar met al z'n mededogen heeft hij zich meteen over deze vreemde erasmusstudent ontfermt. En dit was voorstel numero uno: de theorielessen medicina interna volgen (de stage waarmee k nu normaliter aanvang), maar ik heb daar niet zoveel zin in. Dan, voorstel 2: ik zou met de spaanse studenten kunnen meelopen op de dienst interne elke voormiddag, maar ook op dit nogal-naar gestructureerde-stage-neigende voorstel reageerde ik niet zo enthousiast, en dan is hij beginnen bellen en rondvragen om uit te zoeken wat ik hier dan toch zou kunnen doen. Volgend voorstel: nr het centro de salud camargo gaan in Maliaño, een stadje hier 5kilometer vandaan. Ik zou daar supergoed begeleid worden, dus stemde ik meteen in. De volgende dag dus nr dat centro de salud, en toen werd het grote probleem van de Spanjaarden me duidelijk: communicatie: Ze bellen en babbelen wel veel maar slagen er niet in om de juiste afspraken te maken: De dokter die me zou begeleiden blijkt immers n ganse week op seminarie. En na een korte exploratie in camargo wist ik ook dat het ging om medicina general en niet medicina interna. Bij mn mentor kon k niet meer terecht want die is intussen ook op bijscholing. Maar goed, ondanks 'de problemen' blijven de mensen zo ontzettend vriendelijk en behulpzaam en gisteren en vandaag heb ik met een andere dokter consulten kunnen meevolgen. Het kan cliché klinken maar mijn frustraties van de eerste drie dagen smolten als sneeuw voor de zon en na enkele consulten was ik meteen gewonnen voor de geneeskunde alhier! Tis natuurlijk pure huisartsgeneeskunde, maar ik heb alweer vele klinische trucjes bijgeleerd en n grondig diabetesconsult met onderzoek naar neuralgie of angiopathie blijkt nog zo simpel niet, EKG's interpreteren of oogfundussen doen nog veel minder. Maar toch, ik zou er al direct willen werken want de mensen zijn hier allemaal zo gemoedelijk en bijzonder sympathiek, en de efficïente werkwijze in dit centro de salud is super. Minimale administratie voor de artsen en to the point consultaties!
Maar natuurlijk ga ik maandag maar eens terug bij mn stagementor aankloppen, aangezien ik dus eigenlijk op interne moet momenteel, en ik ook wel een echte ziekenhuiservaring wil.
Maar eerst is het weekend natuurlijk, en dan ga ik naar Bilbao, mn goeie vriend Eneko bezoeken. Olé olé! Tot de volgende keer!
San Juan de Gatzeluatxke
