kerstsfeer in het zuidelijk halfrond

Alhoewel het in Cochabamba een 30-tal graden warmer is dan in België hangt ook hier de kerstsfeer in de lucht. Wij presenteren je de absurditeit van kerstverlichting in palmbomen, en de realiteit van wat Bolivianen bezighoudt deze (en ook andere) tijd(en) van het jaar: feestjes :)
In december is daar natuurlijk extra aangelegenheid voor en ook ik mocht al deel uitmaken van een kerstontbijt, kerstspelletjes, uitwisseling van kerstcadeau’s, kerstdiners,… .
Al deze gezelligheid en m’n mano a mano familie maken dat ik me hier goed voel, en niet te nostalgisch word door het gemis van een Belgische witte kerst, traditionele familiefeesten of kerstfeestjes aan zee…

Hehe,maar intussen zijn we al aangekomen in Sucre. Door internetproblemen kon ik m’n blogbericht gisteren niet afmaken alvorens onze nachtbusrit aan te vangen richting de geboortestad van m’n liefste vriendje.
Sucre ligt een 300km van Cochabamba, ofte een 10-tal uur in bus door het ruige Boliviaanse berglandschap. Sucre is de hoofdstad van Bolivia, en wij gaan hier kerst doorbrengen bij Arturo’s familie. Toch een beetje traditie dus, en vooral ook veel gezelligheid bij m’n schoonfamilie :)

Ons bezoek aan Sucre is eveneens de start van een reisje doorheen Bolivia. Ja, joepie, ik gun mezelf de komende weken wat vakantie, en trek als Arturo’s assistente mee het Boliviaanse land in om kikkers te monitoren en dergelijke meer. Wij beschikken vanaf vandaag over een auto, en gaan grondig genieten van de vrijheid die dit voertuig ons zal bieden. We hebben er reuzezin in!!

Energie alom!
Deze voormiddag ben ik in Sucre al, joehoew, gaan klimmen,

(met zicht op de stad)

En deze namiddag,zoals de traditie het voorschrijft in Bolivia, in de dagen voor kerst, bakten we buñuelos met de hele familie. (een soort oliebol waar je een gaatje inboort, nadien met een soort suikerstroop eet, en deze gaan we de komende dagen vol smaak verorberen)

njammie!!

Om af te sluiten nog een kleine nota over onze geliefde cantera waar we in Cochabamba gaan klimmen.



Sinds vorige week hebben we namelijk een Chagas alarm uitgeroepen aldaar.
De laatste tijd, tijdens het regenseizoen, duiken er af en toe “vinchucas” op aan onze favoriete klimplek. “Vinchucas” (of: triatoma infestans) zijn de insecten die de chagas-parasiet (ofte: trypanosoma cruzi) overdragen.
De ziekte ‘Chagas’ wordt overgedragen door de kaka van de vinchuca. Je wordt meestal geïnfecteerd nadat een vinchuca bloed uit je zuigt, defeceert na haar heerlijke maaltijd, en als jij je dan toevallig schart en alzo de kaka in dit minuscule wondje brengt...
Chagas is een ziekte die na een 20-tal jaar van infectie je darmen en hart doen dilateren; en nog een reeksje symptomen met zich meedraagt, maar voor meer medische info, mail me dan best persoonlijk zo kom ik niet te vakidioterig over.

Aldus: vorig weekend collecteerde men een 5-tal vinchucas op onze favoriete klimplek en liet ze analyseren in het labo… resultaat: alle 5 Chagas positief…

Dat was geen goed nieuws voor ons klimclubje en we verzamelden algauw voor een urgentievergadering om de hele zaak te evalueren. Omdat het een natuurgebied kunnen we de vinchuca’s niet uitroeien met chemicalieën, en er is weinig geweten over andere controlemiddelen. Maar gelukkig bleek alvast iedereen negatief die een Chagas-test onderging (die kon ik meenemen van het health center waar k werk).
Het wordt nu vooral uitkijken voor de vinchucakaka en controleren dat ze zich niet in onze rugzakken en zo nestelen. Uiteindelijk valt het dus nog mee, gaan we nog steeds heerlijk klimmen, en zijn we gewoon alweer n beetje voorzichtiger geworden.

toch nog even een schoenencheck

en dan hupla!

groetjes en vele knuffels uit Bolivia!

arturo en ineke x

happy birthday C.S. Maica central

blije gezichten in La Maica :)

el camino y el viaje y etc...

Ik kleur het vertelsel vandaag wederom met een Mano a Mano verhaal. Daar breng ik dan ook het grootste deel van m’n tijd door.
Vorige week mocht ik meereizen voor de opening van een nieuwe weg en de inspectie voor de bouw van een nieuw gezondheidscenter.

m’n stoeren en minder stoere reismaatjes :)

Tja, Mano a Mano neemt het begrip “accesibility” zeer letterlijk. en naast het bouwen van gezondheidscentra en het organiseren van consultaties in afgelegen gebieden (waarheen ‘de avionetta’ het enige transportmiddel is), legt Mano a Mano ook wegen aan.
Begin dit jaar bouwde men in ‘La Joya’ een gezondheidscenter. La Joya is een arm dorp zonder electriciteit, en tot voor kort was de enige toegangsweg de aangrenzende rivier. De bereikbaarheid naar en van La Joya hing dus vooral af van de goodwill en het waterniveau van ‘el rio’.

Dankzij Mano a Mano is er nu een verbindigsweg met een naburig dorp. Er is 10maanden gezwoegd om een pad te maken in de bergen, 13,5km, een afdaling van 3000m tot 1500m. Stel het je maar voor.
Een ambulance kan nu het hele jaar door in La Joya geraken en als bijkomend voordeel hopen we dat men de weg ook gebruikt om landbouwproducten te exporteren. In La Joya rijzen de citrusbomen namelijk als het niets uit de grond…


de nieuwe weg door Mano a Mano aangelegd, gezien van op een tegenoverliggende bergtop


feestelijke inwijding van de weg, die aankomt naast het gezondheidscenter

Dit reisje was een bijzondere ervaring. We passeerden ook langs Quivale, alwaar we een ander gezondheidscenter bezochten dat in een bijzonder slechte staat is, en waarvoor de community-members een aanvraag deden bij Mano a Mano voor de bouw van een nieuw center.
Geen electriciteit, geen stromend water, geen bevallingskamer,… dit centrum is idd in zeer slechte staat. Nog even peilen naar de motivatie van de dorpsbewoners, maar hoogstwaarschijnlijk wordt in 2011 gestart met de bouw van een nieuw healthcenter



een beeld binnenin het huidige healthcenter
(ik had ook nog een foto van de toiletten, maar omdat dit niet meer is dan een gat in de grond met een adoben muurtje voor, kan je het je wellicht zo ook voorstellen)


En, reizen in Bolivia is sowieso altijd een beetje avontuur. Zo kregen we onderweg ook te maken met de eerste zware regenval van het seizoen met als gevolg heel wat landslides, en wegen vol modder. Gelukkig is Mano a Mano goed voorzien, en konden we met onze 4x4 een aantal vastgelopen auto’s uit de modder trekken… .



Een ander belangrijk luik van Mano a Mano is “capacitación”, en een aantal maal per jaar worden bijscholingen georganiseerd voor de gezondheidswerkers. Voor velen van hen is het de enige mogelijk om zich bij te scholen en daarom zijn de cursussen erg gegeerd. Zo was er voorbije week de cursus voor de verpleegkundigen, waar ook ik les gaf. Het was moeilijk in te schatten wat het niveau is van deze verpleegkundigen, omdat velen van hen op het niveau van artsen staan (de verantwoordelijkheid van een heel gebied voor zich, bevallingen en de eerste zorgen bij urgenties, etc), maar het was een geslaagde les over ‘parasitosis intestinal’, en jippie, zo kon ik nog even m’n tropische kennis bovenhalen.

Alzo, tot hier een beetje. Voorts plak ik er nog een aantal foto’s bij van het verjaardagsfeestje in C.S. Maica central. Dat bestaat sinds vorige week 3jaar, johee.

groetjes,
y un abrazo fuerte,
ineke x