el camino y el viaje y etc...

Ik kleur het vertelsel vandaag wederom met een Mano a Mano verhaal. Daar breng ik dan ook het grootste deel van m’n tijd door.
Vorige week mocht ik meereizen voor de opening van een nieuwe weg en de inspectie voor de bouw van een nieuw gezondheidscenter.

m’n stoeren en minder stoere reismaatjes :)

Tja, Mano a Mano neemt het begrip “accesibility” zeer letterlijk. en naast het bouwen van gezondheidscentra en het organiseren van consultaties in afgelegen gebieden (waarheen ‘de avionetta’ het enige transportmiddel is), legt Mano a Mano ook wegen aan.
Begin dit jaar bouwde men in ‘La Joya’ een gezondheidscenter. La Joya is een arm dorp zonder electriciteit, en tot voor kort was de enige toegangsweg de aangrenzende rivier. De bereikbaarheid naar en van La Joya hing dus vooral af van de goodwill en het waterniveau van ‘el rio’.

Dankzij Mano a Mano is er nu een verbindigsweg met een naburig dorp. Er is 10maanden gezwoegd om een pad te maken in de bergen, 13,5km, een afdaling van 3000m tot 1500m. Stel het je maar voor.
Een ambulance kan nu het hele jaar door in La Joya geraken en als bijkomend voordeel hopen we dat men de weg ook gebruikt om landbouwproducten te exporteren. In La Joya rijzen de citrusbomen namelijk als het niets uit de grond…


de nieuwe weg door Mano a Mano aangelegd, gezien van op een tegenoverliggende bergtop


feestelijke inwijding van de weg, die aankomt naast het gezondheidscenter

Dit reisje was een bijzondere ervaring. We passeerden ook langs Quivale, alwaar we een ander gezondheidscenter bezochten dat in een bijzonder slechte staat is, en waarvoor de community-members een aanvraag deden bij Mano a Mano voor de bouw van een nieuw center.
Geen electriciteit, geen stromend water, geen bevallingskamer,… dit centrum is idd in zeer slechte staat. Nog even peilen naar de motivatie van de dorpsbewoners, maar hoogstwaarschijnlijk wordt in 2011 gestart met de bouw van een nieuw healthcenter



een beeld binnenin het huidige healthcenter
(ik had ook nog een foto van de toiletten, maar omdat dit niet meer is dan een gat in de grond met een adoben muurtje voor, kan je het je wellicht zo ook voorstellen)


En, reizen in Bolivia is sowieso altijd een beetje avontuur. Zo kregen we onderweg ook te maken met de eerste zware regenval van het seizoen met als gevolg heel wat landslides, en wegen vol modder. Gelukkig is Mano a Mano goed voorzien, en konden we met onze 4x4 een aantal vastgelopen auto’s uit de modder trekken… .



Een ander belangrijk luik van Mano a Mano is “capacitación”, en een aantal maal per jaar worden bijscholingen georganiseerd voor de gezondheidswerkers. Voor velen van hen is het de enige mogelijk om zich bij te scholen en daarom zijn de cursussen erg gegeerd. Zo was er voorbije week de cursus voor de verpleegkundigen, waar ook ik les gaf. Het was moeilijk in te schatten wat het niveau is van deze verpleegkundigen, omdat velen van hen op het niveau van artsen staan (de verantwoordelijkheid van een heel gebied voor zich, bevallingen en de eerste zorgen bij urgenties, etc), maar het was een geslaagde les over ‘parasitosis intestinal’, en jippie, zo kon ik nog even m’n tropische kennis bovenhalen.

Alzo, tot hier een beetje. Voorts plak ik er nog een aantal foto’s bij van het verjaardagsfeestje in C.S. Maica central. Dat bestaat sinds vorige week 3jaar, johee.

groetjes,
y un abrazo fuerte,
ineke x