wat een wondere wereld

ahoidiehoo,
het is een tijdje geleden dat ik de blog bezocht, maar sta me toe even een kort resumeke te doen van onze reis in peru.
ja hoor, vorige week woensdag hebben de vier chicas elkaar makkelijk ontmoet in de luchthaven in lima. van alginds zijn de reisplannen meer vorm beginnen krijgen en na een dagje lima zaten we op de lange gammele busrit richting cuzco. cuzco is mooi maar ongelooflijk toeristisch en ook wij hebben hier vrijdag de gemane toerist uitgehangen. het was de max, maar algauw wilden we ook weer wat anders. en zo hebben we onze trekking voorbereid en alsvolgt drie dagen gaan trekken met gids en ezel langs salcantay in het bergachtige peru. vanuit mollepata(ongeveer 2300meter) langs pampa-landschap naar boven, cocabladeren kauwend (tegen hoogteziekte), op tijd een thermisch broekske aan (tegen de kou), de bergpas van 4600meter over steken en vervolgens afdalen langs wondermooie nevelwouden. een schitterende tocht! dit was onze alternatieve incatrail (omdat de echte veel te duur en te toeristisch is natuurlijk). vandaar uit dan toch nr aguas calientes om het wereldwonder te bezichtigen. dat werd nog even een staptocht langs de spoorlijn in een tropische vegetatie. (jahoor, wij zijn volwaaride fauna en floraspotters). de natuur is hier zo gevarieerd!! en de volgende ochtend om 4uur op om de klim nr de machu en waynu picchu in te zetten. en wel wel: de wondere wereld van de inca's is echt de moeite, amai amai! even mist en regen, maar vervolgens volop zon op de ruines en ondanks de toenemende stramheid van spieren met een voldaan gevoel de trein terug op richting cuzco.
en helemaal voldaan van onze tocht trakteren we ons vandaag op een chil dagje cuzco en morgen gaan we dan richting puno en het titicacameer.
ik geniet echt volop van deze reis. en ondanks af en toe een aanvaring met een taxichauffeur of andere peruaanse afzetters, hebben we het ongelooflijk nr onze zin! tis hier super gewoon!
dinsdagavond zal ik al moeten vertrekken vanuit het fantastiche peru, want woensdagnacht neem ik mn vliegtuig in lima richting atlanta. daar donderdag eventjes wachten op de vlucht nr brussel, en vrijdag 7september in de ochtend ben ik terug in belgieland. en ik geef toe: ik kijk er ook wel al n beetje naar uit om terug te keren hoor!
tot volgende week in belgie dus wellicht.
chauchau, ineke en de drie andere chicas

wat een wereld

wat een verschil!
ik ben intussen lima maar het lijkt of ik in een gans andere wereld terechtgekomen ben... even een aanpassing dus maar razend interessant!! in mn laatste dagen iquitos stond ik ervan versteld hoe snel je je kan hechten aan een andere familie, en afscheid nemen was dus niet simpel. maar intussen lijkt het machistische iquitos al ver weg van hier en nu. het is hier bijzonder koud en grijs en vooral vochtig (waardoor je ondanks vijf lagen kleding nog rilt van de kou), het project in de buitenwijken van lima heeft een lelijk zicht op een vieze cementfabriek, de mensen zijn hier bijzonder arm, maar ondanks alles voel ik hier een drive en een dynamiek dat het geen naam heeft. het project geeft kleur en warme aan deze grijze citio. en zowaar ben ik in een heerlijke feministische sfeer terechtgekomen, en samen met nancy (peruaanse die t project beetje gesticht heeft), siciliaanse vrijwilligers en de huismeiden houden we fijne vrouwenrechtendiscussies... de max! het project is ook schitterend: kinderen met huiswerk helpen, spelletjes spelen en hen vooral ook liefde en affectie geven. vele kinderen worden thuis mishandeld, en hier krijgen ze heel wat mentale educatie. ze zijn ook helemaal vrij om te komen of niet, en bijzonder belangrijk, het ganse gezin wordt betrokken. gisteren helpen brainstormen over n info-avond voor de papa 's om hun inzicht te doen krijgen in hun gedrag tgo hun kinderen, niet evident natuurlijk, maar de bottom-up structuur van goede ontwikkelingssamenwerking is hier wel aanwezig. verder wordt ook het systeem van de microkredieten aan vrouwengroepen aangeboden en is een centrum de salud. en ja hoor, ik herhaal het nog maar eens graag hoe dynamisch de vrouwen hier zijn. en het doet me ook deugd dit te ervaren na de veelal gelaten sfeer in iquitos. het is hier super!
maar wel mn voorlaatste dagje alhier. reizen is intussen al terug mogelijk, en de meeste steden zijn terug bereikbaar. ik weet niet welke berichtgeving belgië bereikt over de terremoto, maar het is hier echt soms nog vreselijk. mensen die nog geen toegang hebben tot water, duizenden daklozen,.... brrr. de solidariteit is gelukkig groot en vele inzamelacties zijn uit de grond gerezen.
ook waar k nu ben in lima hebben ze de aardbeving goed gevoeld en de angst zit er ng wel in. vandaag hebben we n evacuatie-oefening gehouden en bij de kinderen zit de terremoto ook wel verwerkt i de spelletjes en zo. psychologisch belangrijk he. maar t zijn echt schatten.
maar goed ik laat jullie alhier, tot de volgende keer, chau chau,
hoja, en ondanks de koude voeten ben ik zelf intussen terug helemaal gezond joepie!!!!
ineke

als de aarde beeft

vorige week vond ik de peruanen ongelooflijk verdraagzaam, deze week betreurenswaardig gevoelloos, zodat ik me al afvroeg of deze twee met elkaar verband hielden.
maar vandaag hebben ze me weer helemaal vertederd door hun medelevendheid... in het ziekenhuis was het grootse bloedinzamelactie en dat werd weer een heus festijn!
idd, zuid-peru is eventjes verpletterd door de aarbeving, en uit telefoongesprekken van alhier maak ik ook op dat de toestand alginds schrijnend is want door opengesperde wegen en dergelijke is soms volledige toegang tot water, eten en zo meer ontzegt aan talloze mensen.
voor ons is onze tocht alginds dus ook nog n beetje n vraagteken, besluit ik hier uit.
vandaag was mn laatste dag ziekenhuis, bekroond met het hechten van n keizersnede met veel te dikke draad en naald (bij gebrek aan beter), zweten was datmaar gelukkig kwam dat niet meer van de koorts. gisteren ben k mr heel eventjes nr ziekenhuis gegaan, ik koortste me te pletter en dan maar met mn snothoofd terug in mn bed gekropen. tvoelde eventjes rottig aan. maar gelukkig gelukkig lijkt het vandaag allemaal voorbij. vingers kruisen en rustig blijven. nog even genieten van mn laatste dagen hier. en dan nr lima.
chau chau, voor wie zich dus zorgen maakte, ik heb de aarde hier niet voelen beven.

dikke kus,ineke

de deugd van gezondheid!

ajaj, hoogmoed brengt ten val, en na mn gestoef over mn fysieke sterkte alhier in peru, heb ik me dit weekend twee dagen moeten ovetrgeven aan bedrust want koorts en n hevige hoest speelden me parten. of het de kindjes waren met bronchopneumonie of te snelle klimaatswisselingen hier in iquitos (zoals men beweert alhier), ik weet het niet, maar met de lieve zorgen van mn familie, kruidendrankjes en veel slapen was het dus snel beter, en maandag kon ik terug werken nr het ziekenhuis. maar gisterenavond stak de koorts terug op en dan toch maar even langs de dokter. ik neem nu antibiotica en heb mezelf vandaag een dagje vakantie en rust gegund! khoop dat het snel allemaal betert want zondag vertrek ik nr lima waar het heel veel kouder is.
in het ziekenhuis was het trouwens schrikken geblazen. ik sta op gynaeco - obstetra, en de eerste bevalling die ik maandag mocht begeleiden ging als volgt: een zwangerschap van 32weken, beetje bloedverlies en nu contracties, vrouw nr de bevallingstafel, vliezen gebroken, bloed in het vruchtwater, er was een stukje placenta losgekomen, we verloren de harttonen van de baby, en toen bleef het stil. enkel de vrouw huilde. in alle rust en kalmte gingen de vroedvrouwen de gynaecoloog bellen die tien minuten later binnen kwam. jammer maar helaas, zo gaat het hier zijn gangetje. ikzelf was niet zo rustig, vanbinnen voelde ik me woedend omdat ik het gevoel had, dat als deze vrouw met een spoedsectio behandeld geweest was ze nu een kind had. en dat ik haar dan ook de volgende dag kon begroeten op de kamer tussen de andere mama 's met wel n baby aan de borst. maar omdat de bevallingskamer op n ander verdiep is dan de operatiezaal waar de keizersneden zijn, en omdat het hier zo gewoon gewoon is, blijkt zoiets hier onmmogelijk. beangstigend vind ik het. gisteren heb k wel n spoedkeizersnede geasisteerd. n infectie of zoiets (mn wist het alweer niet precies wat er aan de hand was), jakkes,stinkend groen meconiumvruchtwater, maar o wat was ik blij dat na aspiratie de baby toch ademde... . tja, hoewel hier alles verre van evidence based medicine verloopt is het hier voorts wel bijzonder interessant hoor. mn laatste weekje is trouwens ingetreden, zondag vertrek ik nr lima (met het vliegtuig, o wee mn ecologische voetafdruk, maar met boot en bus zou ik minstens n week onderweg zijn en da s net n beetje te lang,..) welja, aldaar ga ik in n superinteressant project met straatkinderen nog enkele dagen werken, tot 22augustus, dan komen s avonds katrien, elvi en liesbeth toe en vandaar zullen we onze verdere reis plannen richting zuid-peru.
ik zal iquitos missen, maar ik kijk ook al bijzonder uit nr deze toeristische trip, t leven is me uiteindelijk toch n beetje te rustig alhier denk ik.
hehe, maar de komende dagen ga k nog genieten hoor, morgen wellicht terug nr hospitaal, vrijdag gaan kamperen met de vrienden van raul en dan nog voetbal kijken en relaxen thuis en hopelijk terug lekker leren koken. njam.
daag, genezende groetjes, ineke

lekker stoer wezen ;)

holaho,
oeps, een week internet niet checken is even een hectische boel alhier in een heet internetcafe in iquitos,. maar hup, we doen een poging even een postje na te laten...
ja hoor, en de voorbije week was best reuzefijn! er was nl belgisch bezoek van mart, jeroen, bram en lies, en zo heb ik naast het ziekenhuisleven ook nog even lekker de toerist kunnen uithangen. wederom op de amazone varen, zwemmen in die amazone ( en andere rivieren waar k even de naam niet van kan onthouden)aan wondermooie stranden, een fout fake indianendorp bezoeken, etc etc... . ik heb n beetje spijt dat k niet meekon op jungletocht met de anderen (mn plichtsbewustzijn en ziekenhuiswerk alhier dus) . maar lies, die eventjes ziek was kon ook niet mee, en dan zijn wij nog met de machobroertjes roger en raul heerlijk gaan motorijden naar nauta. motorijden is leuk!en stoer! en de weg was superprachtig wederom joehoe! twas ook een mix van verbranden onder de hete zon en drie minuten later doorweekt raken door een tropische storm. de max!
ikzelf blijk trouwens over een ongelooflijk darmstelsel te beschikken, en liefste ouders, maak jullie geen zorgen ik heb hier nog geen enkele ziekte gehad. alhoewel ik nu weer in t ziekenhuis volop tussen de zieke kindjes loop. amai... pediatrie alhier is weer een wereld van verschil met belgie. 10 bedjes in een kamer en bijna evenveel moeders die de borst geven en n hele dag zitten te palaveren. het is daar ongelooflijk druk maar ik vind het vooral een heel gezellige boel! en wat ook vooral bijzonder fijn is is dat ik me ook nuttig kan meken, door het vele werk alhier ga ik anamneses afnemen, kindjes onderzoeken, dossiers invullen en verslagen schrijven. vol met spaanse taalfouten natuurlijk, maa zo is het meteem weer n fijne leerschool.
ook thuis babbel ik heel veel en mn plagende broers alhier geven me ook wel af en toe een taallesje en zo leer ik elke dag n beetje beter communiceren, joepie.
ziezo, ik laat jullie hier, dank voor de vele mailtjes van het thuisfront en sorry dat k die niet allemaal kan beantwoorden...
tot laters

confrontaties in het ziekenhuis

fioew, kleine verandering, deze week sta ik dus blijkbaar niet op pediatrie maar op ´medicina general(departement pneumo-infectologie) .
het was niet zozeer een ontgoocheling maar wel een heuse confrontatie, het was de eerste keer dat ik de hospitalisatie-afdeling betrad in het ziekenhuis en ik waande me even in pre-oorlogse toestanden... uitgemergelde hiv en tbc patienten in kale kamers en verroeste bedden (sommigen vastgebonden zodat ze er niet uitvallen), sommigen worden behandeld, anderen niet omdat ze de medicatie niet kunnen betalen. aj, dat was dus even schrikken. het was bijzonder impressionant maar voorts viel er niet zoveel te beleven en dan ben ik de volgende dag met de infectioloog consultaties gaan volgen... aldaar waande ik me in de wondere wereld van tropische geneeskunde: malaria, dengue, lheismaniosis, lepra, tbc, en veel te veel en veel te jonge hiv-patienten.
vandaag een lepra-patient die zn medicatie niet kon betalen en de dokter stiekem geld onder tafel schoof. gisteren ook de voorgaande dagen interessante confrontaties met peruanen die anders zo goed kunnen relativeren die dan even instorten bij de dokter omdat ajaj er zoveel pijn en onmacht heerst.
de infectioloog is trouwens een superintelligente peruaan, en ik leer heel veel bij! soms ook een beetje verwarrend want na een voormiddag in het spaans, frans, engels, duits ( en een minibeetje quecha) geneeskunde te practiseren en bediscussieren draait mn hoofd als een talentol en is het goed als k nr huis kan. joehoew, de eindige rust in het drukke peru. een hele namiddag niksen.
een middagdut, een boek lezen, en babbelen, babbelen, babbelen... ik vind het zo fijn aan de hele familie waarin k verblijf: gewoon zitten en babbelen... zalig ( en vandaag trouwens mn eerste filosofische discussie in t spaans kunnen voeren met de tante van raul). hoja, ik beschrijf even mn verblijf alhier: in het grote huis met drie gezinnen waarin ook de familieleden die hier niet wonen binnen en buiten lopen::: steeds weer n gezellige bedoening, johei!
kheb trouwens zelf ook even de visie van t patientenverhaal meegemaakt, eergisteren kwam raul huilend thuis van voetbaltraining.. wellicht voet gebroken, aldus naar spoed met de helft van de familie, na betaling en consultatie en ondanks de spoedprocedure veel te lang moeten wachten vr de rx. vreselijke organisatie die gezondheidszorg. maar gelukkig was het maar n luxatie, en dan welja, kwam s avonds n vriend van de familie, n soort manuele therapeut denk k en die heeft zodaniug aan rauls voet gewrongen dat hij terug kon stappen. niet zo evidenced based, maar wel wonderbaarlijk werkzaam...
intussen mag ik hier ook dokter spelen en voet inwindelen en zo. johei. geneeskunde is toch fijn.
ziezo, intussen laat ik jullie hier, tot laters meer,
zoen, ineke