“Proyecto Soñar” of “Project Dromen”

De voorbije weken waren alweer een confrontatie met armoede en sociale ongelijkheid in Bolivia.

Ik ben naast klinisch en analytisch intussen ook behoorlijk creatief bezig en zo maak ik een video voor Mano a Mano, wat inhoudt dat ik bezoekjes breng aan mensen die steun krijgen van Mano a Mano en minireportages maak. Interessant, al zeg ik het zelf.

Zo is er bvb Shirley, een meisje van 20 die een studiebeurs krijgt van Mano a Mano via het “Proyecto Soñar” (Project Dromen). Het huis waar zij woont is een improvisatie van 2 kamers (een slaapkamer en een keuken) met adoben muren die ze deelt met haar ouders, broers en zussen. Een badkamer is er jammer genoeg niet.

Na 6maanden in Bolivia sta ik soms nog versteld hoe vaak armoede verdoken en onverdoken opduikt. Zoals ik al schreef zijn de klasseverschillen zeer groot en wonen verschillende standen ook zeer afgescheiden van elkaar.

Het is een toeristisch noch socialistisch trekje maar de voorbije 6 maanden heb ik wel het voorrecht gehad bij verschillende standen te mogen binnenkijken hier in Bolivia: een boeiende belevenis die tegelijkertijd veel vragen oproept over de vooruitgang van het land.

En deze week wijd ik me toe aan Nelson. Nelson ken ik van m’n eerste Boliviatrip in 2008 dankzij Arturo (zie ook vorige blogberichten). Nelson woont in een afgelegen gebied aan het Titicacameer, heeft net z’n diploma middelbaar onderwijs op zak, en koestert de grote droom om geneeskunde te studeren (nadat hij op z’n 14e een ongeval had en bijna een volledig jaar in het hospitaal doorbracht).
Jammer genoeg kunnen zijn ouders geen hogere studies betalen, en hoewel Nelson elke dag 2uur moest stappen naar z’n middelbare school is z’n opleiding onvoldoende geweest om universitaire studies aan te vatten. (Onderwijs in ruraal Bolivia is ondermaats en sociale en economische ongelijkheid is de prijs die je betaalt voor een leven op het platteland).

Nelson is nu in Cochabamba, de 3e keer in z’n leven dat hij in een grootstad is. Zijn ogen zijn wijd opengesperd en ik lees angst voor de chaos en de drukte maar ook moed en motivatie om een nieuw leven aan te vatten, en z’n wil om te studeren is immens. Met Mano a Mano, en het “Proyecto Soñar” willen we Nelson aan een studiebeurs helpen en hem de kans bieden om z’n droom te realiseren en professioneel te worden. We hebben hem gisteren ingeschreven voor verpleegkunde en hij bereidt zich nu zo goed mogelijk voor op de ingangstoets. Ik help hem een weg banen in de stad en de start van z’n studie en Mano a Mano biedt een grote financiële steun. (studeren in Bolivia is zeer duur!... en zo houden we dan weer de sociale ongelijkheid in stand…).


(Nelson hier met z’n papa en Arturo in het natuurhistorisch museum in Cochabamba, alwaar Arturo werkt trouwens)

Hehe, intussen probeer ik natuurlijk ook volop van m’n laatste weken in Bolivia te genieten… en wat is onze voornaamste weekendbezigheid… klimmen :)
Ja, bergen, rotsen, gesteenten,... Bolivia is een bron aan waardevolle klimparadijzen… en dit weekend maakten we met onze Cochabamba-vriendjes een uitstap naar La Paz. Rotsklimmen op 3600meter is zaaalig!!


ziehier trouwens m'n eerste voorklim.


Het komende weekend zal klimmen afgewisseld worden met afscheidsfeestjes en al dan niet mentale voorbereidingen op m’n terugkomst nr België, maar we trachten vooral volop te genieten! Bolivia is super!!

Vele vele groetjes,

Ineke en Arturo, of nu ook tante en nonkel van Finn :)

Titicacameer en terugkeernieuws

Zoals voorspeld hadden wij een schitterend tripje naar en aan het Titicacameer. We gingen met de auto, samen met nog 2vrienden en het was de max!


Steeds keren we terug naar “Siquani”, een verlaten community waar Arturo intussen goeie banden heeft, en wat de vaste uitvalsbasis is voor de zoektocht naar de Telmatobiuskikkers.

Don Hilario en Doña Eustacia zijn onze vaste gastheren en zonen Gustavo en Nelson helpen ons bij het roeien en de kikkermonitoring


In het spoor van Jacques Cousteau doken wij in dit mystieke meer op 3800meter hoogte op zoek naar waardevolle schatten…



...steeds volgde er ook iemand via de boot om de punten in kaart te brengen waar er kikkers gespot werden.

en zo mogen besluiten dat we een goed team waren :)
We vonden enkele heerlijk grote exemplaren, wat goed nieuws is voor de biologen-conservatoren


In Siquani is het steeds relaxen en te gast zijn bij een aangename familie die ons in de watten legt, met de weinige middelen die men er heeft, en vooral met hun warme hart en vrolijkheid. Super!

Hehe, maar na Siquani en Titicaca was het “back to reality” en intussen ben ik weer hard aan het werk bij Mano a Mano. Het is trouwens voorlopig m’n laatste maand hier in Bolivia en ik keer vroeger dan gepland weer terug naar België.
Hoewel m’n onderzoekje bij Mano a Mano superinteressant is en ik daar in een uitzonderlijk fijn team vertoef, bleek ik hier iets te missen. M’n eigen patiënten, evidence based medicine of de extra uitdaging van noodhulp waar ik steeds van gedroomd heb...het is niet duidelijk, maar in nostalgische nieuwjaarstijden besloot ik om m’n vredige Boliviaanse situatie even overhoop te gooien en nog eens bij Artsen Zonder Grenzen te solliciteren. Ik heb eind februari een interview in België en zie jullie dus wellicht gauw terug.

Het onderzoekje bij Mano a Mano verloopt nu in spoedtempo, we proberen zoveel mogelijk af te werken nu, en sowieso kom ik hier ooit terug en breien we een vervolg aan dit project. Bolivia heeft m’n hart veroverd en ik voel me hier intussen goed thuis.
Gisteren gingen we trouwens ook naar een schitterend toneel over discriminatie in Bolivia.
Bolivia moet een pareltje zijn voor antropologen en sociologen en de situatie is hier moeilijk te doorgronden. Veel verschillende bevolkingsgroepen en klassen en vooral veel te veel klasseverschillen. Een vrij complex geheel, maar superinteressant; en tijdens het toneelstuk verkochtten de acteurs hun ziel met veel expressiviteit en ironie, een prachtig stuk waarbij een lach en een traan elkaar opvolgen. Schoonschoon maar in se zo schrijnend. Voor wie ooit de kans zou krijgen: Elaltoteatro met “solo con esto” ! Ik beveel het ten zeerste aan!

Groetjes!!!
En tot gauw wellicht,plons,

ineke

kwakende kikkers en krakende benzine

Omdat de Belgische pers haar eigen regeringsvorming blijkbaar nog steeds belangrijker vindt dan buitenlands nieuws, bericht ik jullie hier even over de crisis die Bolivia tijdens de eindejaarsperiode in de ban hield.

Tja, op 26 december voerde de regering een decreet uit: de brandstofprijzen werden zonder enige aankondinging: VERDUBBELD.

Plots doken lange filerijen op aan de tankstations, groeide de onrust onder de bevolking en braken er spontane stakingen uit.

Vervolgens organiseerde men stevig straatprotest, de toegang tot de grote steden werd geblokkeerd en in La Paz ging het er zelfs gewelddadig aan toe….brandstofprijzen hebben namelijk een grote impact en zo gingen ook direct de prijzen van alle vervoer, voedingswaren en dergelijke meer de hoogte in.
(behalve de lonen die schandalig laag blijven in Bolivia, mijn medecollega’s artsen bvb verdienen zo een 400 euro per maand, en dan moet je weten dat dit een van de best betaalde beroepen is. Ter info de benzineprijs die steeg van ongeveer 30 naar ongeveer 60 eurocent)

…na een weekje onrust gaf president Evo Morales toe aan z’n volk en haar protest… een nieuwjaarscadeau werd geregeld en de regering trok het decreet terug in.
Of het een populariteitsstunt is van Evo of z’n volk hem echt zo dierbaar is laten we in het gewisse, maar alleszins: de rust is wedergekeerd, de Bolivianen dankten hun president voor dit geschenk… en het feest voor Nieuwjaar kon beginnen.


Arturo en ik volgden het hele spektakel van op een afstand, want net toen het decreet werd uitgeroepen trokken wij de bossen in op kikkerzoektocht, en slechts af en toe konden we de onrusten via radio volgen.


Ons reisje eind december en begin januari was trouwens superleuk!
Wij schuimden bergriviertjes af op zoek naar de bedreigde Telmatobius kikkers,


betrokken de kinderen van de communities in ons werk,


wij trokken kikkerfotos of kikkers trokken fotos van ons



En ja, ik raakte al gauw gesfascineerd door al die glibberigheid ;)


En wij danken voor dit reisje dat helemaal de max was. Wij genoten bovendien van de vrijheid ons te verplaatsen in onze eigen auto… joepie :)



Intussen bezochten we ook nog enkele gezondheidscentra van Mano a Mano voor m'n onderzoekje hier, raakten verwonderd door ruraal Bolivia, waar het soms lijkt ‘of de tijd bleef stille staan’. We zagen hele dorpen druk in de weer om hun gronden te bewerken met ezel, koe, houten werktuigen en veel mankracht.
Een tussenstop in Sucre, en terug in Cochabamba gaf ons nog wat klimplezier


en nu gun ik mezelf nog heel eventjes vakantie en we vertrekken morgenvroeg naar het Titicacameer voor een nieuwe kikkerzoektocht en monitoring.

doeidoei, vele groetjes en natuurlijk onze allerliefste wensen voor het nieuwe jaar!
Arturo en Ineke

(trouwens voor meer info over Arturo's project: www.bolivianamphibianinitiative.blogspot.com ofte www.bolivianamphibianinitiative.org (terug online vanaf februari))

kerstsfeer in het zuidelijk halfrond

Alhoewel het in Cochabamba een 30-tal graden warmer is dan in België hangt ook hier de kerstsfeer in de lucht. Wij presenteren je de absurditeit van kerstverlichting in palmbomen, en de realiteit van wat Bolivianen bezighoudt deze (en ook andere) tijd(en) van het jaar: feestjes :)
In december is daar natuurlijk extra aangelegenheid voor en ook ik mocht al deel uitmaken van een kerstontbijt, kerstspelletjes, uitwisseling van kerstcadeau’s, kerstdiners,… .
Al deze gezelligheid en m’n mano a mano familie maken dat ik me hier goed voel, en niet te nostalgisch word door het gemis van een Belgische witte kerst, traditionele familiefeesten of kerstfeestjes aan zee…

Hehe,maar intussen zijn we al aangekomen in Sucre. Door internetproblemen kon ik m’n blogbericht gisteren niet afmaken alvorens onze nachtbusrit aan te vangen richting de geboortestad van m’n liefste vriendje.
Sucre ligt een 300km van Cochabamba, ofte een 10-tal uur in bus door het ruige Boliviaanse berglandschap. Sucre is de hoofdstad van Bolivia, en wij gaan hier kerst doorbrengen bij Arturo’s familie. Toch een beetje traditie dus, en vooral ook veel gezelligheid bij m’n schoonfamilie :)

Ons bezoek aan Sucre is eveneens de start van een reisje doorheen Bolivia. Ja, joepie, ik gun mezelf de komende weken wat vakantie, en trek als Arturo’s assistente mee het Boliviaanse land in om kikkers te monitoren en dergelijke meer. Wij beschikken vanaf vandaag over een auto, en gaan grondig genieten van de vrijheid die dit voertuig ons zal bieden. We hebben er reuzezin in!!

Energie alom!
Deze voormiddag ben ik in Sucre al, joehoew, gaan klimmen,

(met zicht op de stad)

En deze namiddag,zoals de traditie het voorschrijft in Bolivia, in de dagen voor kerst, bakten we buñuelos met de hele familie. (een soort oliebol waar je een gaatje inboort, nadien met een soort suikerstroop eet, en deze gaan we de komende dagen vol smaak verorberen)

njammie!!

Om af te sluiten nog een kleine nota over onze geliefde cantera waar we in Cochabamba gaan klimmen.



Sinds vorige week hebben we namelijk een Chagas alarm uitgeroepen aldaar.
De laatste tijd, tijdens het regenseizoen, duiken er af en toe “vinchucas” op aan onze favoriete klimplek. “Vinchucas” (of: triatoma infestans) zijn de insecten die de chagas-parasiet (ofte: trypanosoma cruzi) overdragen.
De ziekte ‘Chagas’ wordt overgedragen door de kaka van de vinchuca. Je wordt meestal geïnfecteerd nadat een vinchuca bloed uit je zuigt, defeceert na haar heerlijke maaltijd, en als jij je dan toevallig schart en alzo de kaka in dit minuscule wondje brengt...
Chagas is een ziekte die na een 20-tal jaar van infectie je darmen en hart doen dilateren; en nog een reeksje symptomen met zich meedraagt, maar voor meer medische info, mail me dan best persoonlijk zo kom ik niet te vakidioterig over.

Aldus: vorig weekend collecteerde men een 5-tal vinchucas op onze favoriete klimplek en liet ze analyseren in het labo… resultaat: alle 5 Chagas positief…

Dat was geen goed nieuws voor ons klimclubje en we verzamelden algauw voor een urgentievergadering om de hele zaak te evalueren. Omdat het een natuurgebied kunnen we de vinchuca’s niet uitroeien met chemicalieën, en er is weinig geweten over andere controlemiddelen. Maar gelukkig bleek alvast iedereen negatief die een Chagas-test onderging (die kon ik meenemen van het health center waar k werk).
Het wordt nu vooral uitkijken voor de vinchucakaka en controleren dat ze zich niet in onze rugzakken en zo nestelen. Uiteindelijk valt het dus nog mee, gaan we nog steeds heerlijk klimmen, en zijn we gewoon alweer n beetje voorzichtiger geworden.

toch nog even een schoenencheck

en dan hupla!

groetjes en vele knuffels uit Bolivia!

arturo en ineke x

happy birthday C.S. Maica central

blije gezichten in La Maica :)

el camino y el viaje y etc...

Ik kleur het vertelsel vandaag wederom met een Mano a Mano verhaal. Daar breng ik dan ook het grootste deel van m’n tijd door.
Vorige week mocht ik meereizen voor de opening van een nieuwe weg en de inspectie voor de bouw van een nieuw gezondheidscenter.

m’n stoeren en minder stoere reismaatjes :)

Tja, Mano a Mano neemt het begrip “accesibility” zeer letterlijk. en naast het bouwen van gezondheidscentra en het organiseren van consultaties in afgelegen gebieden (waarheen ‘de avionetta’ het enige transportmiddel is), legt Mano a Mano ook wegen aan.
Begin dit jaar bouwde men in ‘La Joya’ een gezondheidscenter. La Joya is een arm dorp zonder electriciteit, en tot voor kort was de enige toegangsweg de aangrenzende rivier. De bereikbaarheid naar en van La Joya hing dus vooral af van de goodwill en het waterniveau van ‘el rio’.

Dankzij Mano a Mano is er nu een verbindigsweg met een naburig dorp. Er is 10maanden gezwoegd om een pad te maken in de bergen, 13,5km, een afdaling van 3000m tot 1500m. Stel het je maar voor.
Een ambulance kan nu het hele jaar door in La Joya geraken en als bijkomend voordeel hopen we dat men de weg ook gebruikt om landbouwproducten te exporteren. In La Joya rijzen de citrusbomen namelijk als het niets uit de grond…


de nieuwe weg door Mano a Mano aangelegd, gezien van op een tegenoverliggende bergtop


feestelijke inwijding van de weg, die aankomt naast het gezondheidscenter

Dit reisje was een bijzondere ervaring. We passeerden ook langs Quivale, alwaar we een ander gezondheidscenter bezochten dat in een bijzonder slechte staat is, en waarvoor de community-members een aanvraag deden bij Mano a Mano voor de bouw van een nieuw center.
Geen electriciteit, geen stromend water, geen bevallingskamer,… dit centrum is idd in zeer slechte staat. Nog even peilen naar de motivatie van de dorpsbewoners, maar hoogstwaarschijnlijk wordt in 2011 gestart met de bouw van een nieuw healthcenter



een beeld binnenin het huidige healthcenter
(ik had ook nog een foto van de toiletten, maar omdat dit niet meer is dan een gat in de grond met een adoben muurtje voor, kan je het je wellicht zo ook voorstellen)


En, reizen in Bolivia is sowieso altijd een beetje avontuur. Zo kregen we onderweg ook te maken met de eerste zware regenval van het seizoen met als gevolg heel wat landslides, en wegen vol modder. Gelukkig is Mano a Mano goed voorzien, en konden we met onze 4x4 een aantal vastgelopen auto’s uit de modder trekken… .



Een ander belangrijk luik van Mano a Mano is “capacitación”, en een aantal maal per jaar worden bijscholingen georganiseerd voor de gezondheidswerkers. Voor velen van hen is het de enige mogelijk om zich bij te scholen en daarom zijn de cursussen erg gegeerd. Zo was er voorbije week de cursus voor de verpleegkundigen, waar ook ik les gaf. Het was moeilijk in te schatten wat het niveau is van deze verpleegkundigen, omdat velen van hen op het niveau van artsen staan (de verantwoordelijkheid van een heel gebied voor zich, bevallingen en de eerste zorgen bij urgenties, etc), maar het was een geslaagde les over ‘parasitosis intestinal’, en jippie, zo kon ik nog even m’n tropische kennis bovenhalen.

Alzo, tot hier een beetje. Voorts plak ik er nog een aantal foto’s bij van het verjaardagsfeestje in C.S. Maica central. Dat bestaat sinds vorige week 3jaar, johee.

groetjes,
y un abrazo fuerte,
ineke x

Infernillo

en gisteren op uitstap met klimvrienden.
de plaatsnaam Infernillo betekent 'Kleine hel', maar het lijkt wel een groot paradijs in deze oase van rust. riviertjes, meren, bergen, groen, gras, bomen, rust rust rust.




maar natuurlijk klauteren waar je klauteren kan ;)