trabajadores en villa tunari

voorbije week was zo impressionant dat ik niet goed weet waar te beginnen.
vooreerst, ik ben dus aangekomen in Villa Tunari, een klein dorpje van vier straten breed, maar evenzeer de toeristische ingangspoort in de jungle.

Het eerste waar je door bevangen wordt bij aankomst, is de vochtige hitte, maar je mond valt open van de prachtige groene omgeving en het continue zalige gezoem van allerhande dierengeluiden. schitterend!

M`n aankomst in het ziekenhuis daarentegen ervoer ik als iets minder romantisch. Ik werd met open armen ontvangen, en mocht direct m´n intrek nemen. Leuk denk je dan, maar dat is het niet als je een piepklein kamertje moet delen met twee meisjes en een hoop mieren, spinnen, krekels, vleermuizen, kakkerlakken en ander ongedierte.
Voorts werd er meteen gestreden tussen de verschillende ´turnogroepjes´om me in hun team te incorporeren. tja, dan maar naar het groepje waar ze slechts met drie zijn, en dat betekende dat ik meteen m´n eerste dag mocht doordraaien tot de volgende. even slikken, want ook hier is het nl elke drie dagen wacht doen en 34 uur aan een stuk doorwerken. ik snap niet hoe die bolivianen het volhouden.
Wat ik dan nog niet wist is dat ze hier ook én zaterdag én zondag werken. turno of niet. en ik die dacht hier ook de toerist te kunnen uithangen en volop apen en papegaaien te kunnen gaan bewonderen. Nee, m´n wil de boerenbevolking de kans gunnen om op hun vrije dagen op doktersconsult te kunnen gaan. hehe.

Tja, m´n eerste volledige week-enweekendwerk zit er op, en ik kan je verzekeren dat het best vermoeiend is maar anderzijds ook superinteressant. Ik sta op spoed en hier komt ook o.a. een heerlijk zootje van tropische ziekten binnen:leishmaniasis en talloze andere parasieten, Chagas, malaria, etc... en we zijn epidemiologisch de Dengue zone van de streek aan het localiseren; voorts kan ik me hier ook gretig bedrijven in wondzorg, want door de vochtige hitte infecteren zoveel wonden en ik kan je verzekeren rottend vlees STINKT.

Villa tunari is een minidorpje maar we zijn wel het referentieziekenhuis van de andere miniminidorpjes in de buurt, en de hoofdweg van Cochabamba nr Santa Cruz loopt er o.a door en zo krijgen we ook veel verkeersongevallen binnen.
We hebben geen traumatoloog, en doen dus zelf het voornaamste opknapwerk. En tja, per maand mag je hier als assistent vier dagen vakantie nemen, en dan is het natuurlijk jammer als je net dan wat voor hebt en bvb de anesthesist niet aanwezig is (zoals eergisteren het geval was), zo hebben we het twaalfjarig jongetje dan maar zonder verdoving onder handen genomen, want het is dat of de ambulance in en drie uur later aankomen in Cochabamba.
´s nachts staan we er vnl alleen voor (met we bedoel ik dus de internen waar ik hier ook toe behoor) en doen we ook de bevallingen alleen, nemen radiografieën en ontwikkelen die, etc etc (en kunnen gelukkig ook altijd de superviserende arts bellen hoor, maar die laat even graag z´n stempel achter en zo komt alle verantwoordelijkheid op ons af, als je achteraf maar voldoende communiceert aan de artsen is het goed!

Van hiërarchie is hier trouwens heel weinig te merken en de sfeer is hier superamikaal tussen studenten, assistenten, artsen, verpleegsters.
En ook ik schrijf trouwens al vlijtig de Boliviaanse protocollen voor, en hoewel nog enkele vragen bij hun aanpak neem ik patienten op, behandel hen, schrijf voor, stuur ze naar huis, geef hun adviezen, en ik vind het best wel leuk. Ook fijn vind ik altijd om een extra praatje te slaan met de familieleden en dat lijken ze ook te apprecieren.
Sommige situaties zijn echter heel schrijnend, en geld speelt hier een heel belangrijke rol. Meer dan eens per dag keren patiënten terug naar huis die wij willen opnemen, omdat ze het zich financieel niet kunnen permiteren. En het is een reëele prognostische schatting dat velen enkele dagen nadien zullen overlijden.
Zwangere vrouwen en kinderen tot 5jaar hebben een verzekering maar anderen niet. hehe.
(gelukkig zijn er nog de Cubanen, die aan een vrij unilaterale paternalistische ontwikkelingssamenwerking doen en ons af en toe geneesmiddelen schenken, maar daarover later meer)

Tja, de sfeer op de campus...zoals ik al schreef gaat het hier steeds heel vriendschappelijk aan toe, en ook bijzonder is dat iedereen die hier werkt, hier ook woont. Je eet hier, slaapt hier, doet je was en je plas. En ´s avonds gaan we volleyballen, basketten, maken fruitsla, etc, het lijkt wel een beetje een kamp. En gisteren stonden we met een hoopje dokters om 20 uur als een bende uitgelaten kinderen in de discotheek, sjonge sjonge, ze zijn soms echt een beetje gek die bolivianen.

Ook ik verklaarde mezelf een beetje gek in het begin van deze week om hier mn stage te willen komen doen, en verlangde even naar vrije stagedagen in België, maar ik voel me nu elke dag een stuk matuurder en zelfstandiger worden. dus ik denk dat het nog steeds goed gaat met me :-)

(en ja, vandaag ben ik trouwens ook verhuisd, naar de alojamiento rechttegenover het ziekenhuis waar nog een vijftal medestudenten verblijven. voor een luttele 25euro kan ik daar een maand een kamer huren. een beetje privacy en ruimte voor een verwende westerling. Er bezwijken geen kakkerlakken meer naast me als ik douche, maar ik word nu omringd door een hele zwerm muggen die zich tegoed zuigen aan dit westers bloed... tja, eenzaam ben je hier nooit. en alles is trouwens zo relatief, want buitenkomen en genieten van de limoenen, bananenplanten, mango- en palmbomen... een beetje zuurstof opsnuiven... eigenlijk is het ook een beetje paradijs alhier!

vele groetjes, ineke x