huayna potosi en zo

ziezo, het weekje toerisme zit er op. back to reality, maar eerst nog even mn belevenissen neerpennen.
ik heb de huayna potosí, 6088m, gehaald en ben supergelukkig dat ik dit fysiek aankon!
tja, de eerste twee dagen waren speeltjes zoals oefenen in het gletsjerklimmen en fikse bergwandelingen; tot we dag 2 rond de middag aankwamen aan de laatste refugio op 5130 m.
s namiddags waren we lichtelijk verplicht een siesta te houden, maar we hadden een absoluut fun-team en hielden meer van sneeuwbalgevechten en andere sneeuwspelletjes, en wilden toch nog even langer van deze fijne omgeving genieten.

tja, dan toch maar om 19u de slaapzak in, want we moesten er om middernacht uit. Na wat coca-thee en energy-food, de gepaste uitrusting aantrekken, en om 1u vertrokken we, in troepjes van drie, met koorden aan elkaar vastgemaakt.

Met de onze voorhoofdlampjes had ik een beetje het gevoel een kerstverlichtingsslinger te zijn die zich langzaam rond de berg zou wikkelen. Maar het was zoveel mooier dan dat. Hoewel het fysiek soms zwaar was (vooral het laatste stuk waar bij we nog een stuk over de rotsen en over de gletsjer moesten klimmen (had bij mij soms meer weg van een klungelig geklauter)), was het de max, die ijsbijl en sneeuwpinnen met volle kracht en agressie in het ijs stampen en beetje bij beetje hogerop raken. super!

En tja, als je de uitputting nabij voelde, maakte één enkele blik naar de overweldigende sterrenhemel je weer helemaal soft en kreeg je weer zo n adrenalinerilling om verder te gaan. Schitterend gewoon!
M´n kompaan Marcus was een beetje ziekjes van de hoogte maar ook hij heeft het gehaald, en net na zonsopgang stonden we op de top van de Huayna Potosí! ZALIG!

En dan de terugweg, hehe, nadat ik de top wonderwel bereikt had, liet het zuurstofgehalte in mn hersenen het ook wat afweten en leek ik gelijk wat zattekes. We gingen naar beneden zonder al te veel energie (de energierepen waren op, het water bevroren en mn reserves lieten ook even op zich wachten), ik liep als eerste maar moest me keihard concentreren om op een lijn te lopen, te grappig eigenlijk, en net dan bij het eerste zonlicht konden we de prachtige gletsjers bewonderen, maar evenzeer opmerken hoe dicht tegen de afgrond we gelopen hadden en liepen. Toch proberen me zoveel mogelijk te concentreren, en ook de terugweg hebben we goed gehaald, de zon prikte al fel, de sneeuw werd moeilijker om in te stappen, en mn gezicht is nu als een appelsien waar je een dikke pel afhaald... maar niets boven het wonderlijke gevoel van deze bergtocht! En ´s avonds, terug in La Paz zijnde, hebben we met ons team nog een leuk feestje gebouwd (om vervolgens toch weer heel veel bij te slapen).

En ja, omdat k mn vakantie toch ten volle wilde benutten, heb ´k ook nog n schitterende mountainbike tocht gedaan. (de oude camino de la muerte, waar nu gelukkig geen auto´s meer rijden), vanaf 4600m in volle koude regen afgedaald tot 1200m, alwaar we ons tegoed deden aan lekker tropische temperaturen en een zalige duik in het zwembad. Wederom de max! En ik ben ook dankbaar weer zo´n leuke, boeiende en interessante mensen ontmoet te hebben.

welja, nu zijn we intussen terug in Cochabamba, en m´n liefde voor bergen lijkt alleen maar toe te nemen en zo onderneem k morgen weer n bergtochtje met mn eco-vriendjes van hier.

en dan maandag vertrek k naar het pittoreskere Villa Tunari in het Chapare-gebied, vooral bekend omdat Evo Morales leider was van de talloze coca-telers aldaar, en toen die onder druk kwamen te staan, heeft Morales hen aan een grondswetswijziging geholpen. Het zou vooral deze daad zijn die tot zn bekendheid geleid heeft en hem vervolgens zelf tot het presidentsschap bracht.
Hoja, ik heb er zin in om de stad te verlaten en me ook wat meer met de campesino´s bezig te houden...

Ziezo, zo zie je maar dat alles nog bijzonder goed gaat met mij hier.
een dikke zoen, tot later x