Intensief en bijzonder interessant! Zo kan ik het best m´n voorbije twee weken omschrijven. Soms leek het wel een beetje een trainingskamp in gyneco-obstetrica. Tijdens mn nachtwachten heb ik maximum een half uurtje geslapen, en had soms zelfs geen tijd om de 15minuten (maximum) te benutten voor ontbijt, middag- of avondmaal.
Tja, een vrouw in arbeid kan je toch niet alleen laten om je eigen honger te stillen, ah ja, de onderbemanning van deze dienst lijkt toch een feit als ik er aan toevoeg dat we toch ook twee maal een post-persende vrouw met kind en al aantroffen in de sala de dilatantes alvorens we in de gaten hadden dat het tijd was ze naar de sala de partos te brengen (al is het natuurlijk ook wel logisch dat het bij een veertig jarige en moeder van 12kinderenm al wat sneller gaat dan bij een dertienjarige primigesta).
Vermoeiend was het, maar anderzijds zweef ik ook een beetje op een energiegolf, want ik denk dat ik nu bijna perfect het bevallingsmechanisme ken, praktisch en theoretisch; en ik vond het allemaal heel leuk en heel interessant.
Ik kan het wel nog steeds moeilijk geloven dat de assistenten hier als het ware vier jaar van het leven opofferen om enkel met gynecologie bezig te zijn. Ik zou het niet kunnen denk ik. Respect, want ik ben hen ook dankbaar dat ze zoveel geduld met mij hadden en me zoveel hebben bijgebracht.
Soms kon ik me ook echter een beetje ergeren aan teveel belachelijke regeltjes waar niemand me een zinnige uileg voor kon geven. Zoals je minstens vijf keer per dag te moeten herkleden (in sala de dilantantes draag je een blauw pakje, bij n bevalling plus steriele schort, soms heb je een spoedchirurgie, dan omkleed je je in het groen, en daarboven je steriele schort, wanneer het overdracht is van de wacht, en om te gaan eten omkleed je je in het wit, schoenen incluis en kam je je haar piekpiekfijn.) En in een dossier moet je soms vijf maal hetzelfde kopiëren, liefst in zolang mogelijke volzinnen. En wanneer de chef-gynecoloog de sala de partos binnenkomt (tweemaal per dag) is het spurten om handtekeningen en stempels te verzamelen om onze dossiers te kunnen afwerken. Ook ik kon best bijzonder zenuwachtig zijn om mn patient voor te stellen en een hoop vragen op me afgevuurd te krijgen. Grappig, maar ook een beetje er over soms, dat autoritaire sfeertje. Net zoals mn stagemaatjes die straf kregen omdat er twee van hun vijf minuten te laat waren, en dan is het nog maar 5 na 7 . Zo moesten ze 4 uur extra in het ziekenhuis blijven. Ik heb me toen even de buitenlands studente gewaand die aan die extra regeltjes mag ontglippen (ik heb ook nog graag een beetje daglicht in mn leven...). Maar ook ik was bijna 2uur gestraft omdat ik reeds voor de derde keer een voorschrift verkeerd geschreven had. Gelukkig deed de charme om buitenlander te zijn het tolerantieniveau weer wat toenemen en ben k wederom kunnen ontglippen.
Vermoeiend was het, maar anderzijds zweef ik ook een beetje op een energiegolf, want ik denk dat ik nu bijna perfect het bevallingsmechanisme ken, praktisch en theoretisch; en ik vond het allemaal heel leuk en heel interessant.
Ik kan het wel nog steeds moeilijk geloven dat de assistenten hier als het ware vier jaar van het leven opofferen om enkel met gynecologie bezig te zijn. Ik zou het niet kunnen denk ik. Respect, want ik ben hen ook dankbaar dat ze zoveel geduld met mij hadden en me zoveel hebben bijgebracht.
Soms kon ik me ook echter een beetje ergeren aan teveel belachelijke regeltjes waar niemand me een zinnige uileg voor kon geven. Zoals je minstens vijf keer per dag te moeten herkleden (in sala de dilantantes draag je een blauw pakje, bij n bevalling plus steriele schort, soms heb je een spoedchirurgie, dan omkleed je je in het groen, en daarboven je steriele schort, wanneer het overdracht is van de wacht, en om te gaan eten omkleed je je in het wit, schoenen incluis en kam je je haar piekpiekfijn.) En in een dossier moet je soms vijf maal hetzelfde kopiëren, liefst in zolang mogelijke volzinnen. En wanneer de chef-gynecoloog de sala de partos binnenkomt (tweemaal per dag) is het spurten om handtekeningen en stempels te verzamelen om onze dossiers te kunnen afwerken. Ook ik kon best bijzonder zenuwachtig zijn om mn patient voor te stellen en een hoop vragen op me afgevuurd te krijgen. Grappig, maar ook een beetje er over soms, dat autoritaire sfeertje. Net zoals mn stagemaatjes die straf kregen omdat er twee van hun vijf minuten te laat waren, en dan is het nog maar 5 na 7 . Zo moesten ze 4 uur extra in het ziekenhuis blijven. Ik heb me toen even de buitenlands studente gewaand die aan die extra regeltjes mag ontglippen (ik heb ook nog graag een beetje daglicht in mn leven...). Maar ook ik was bijna 2uur gestraft omdat ik reeds voor de derde keer een voorschrift verkeerd geschreven had. Gelukkig deed de charme om buitenlander te zijn het tolerantieniveau weer wat toenemen en ben k wederom kunnen ontglippen.
En ook nu weer ben ik de gelukkige buitenlander die morgen, zondag, geen wacht moet gaan doen, maar zichzelf een weekje vakantie gunt.
Intussen heb k er al een busrit nr La Paz opzitten en is het een beetje bijslapen om maandag een bergbeklimming te kunnen doen. Voor het eerst in de sneeuw met zo ijsbijlen en al. Jippie, k heb er zo een zin in!
Er werd hier trouwens ook al iets over gelijkgestemde zielen gesuggereerd. En ja, die zijn we intussen helemaal tegenkomen! En ook dit zorgt voor die heerlijke energiestroom. En ik vertel nog graag een stukje over onze prachtige bergwandeling van vorig weekend. Sarah en Evan zijn 2 vrijwilligers te werk in Cochabamba. En zo had Sarah ook Arturo leren kennen, een van de weinige Cochabambino´s met zin voor ecologie. Bovendien bioloog en kenner van de mooiste plekjes rond Cochabamba, hij nam ons vorig weekend mee voor een zalige wandeling en onderrichtte ons eveneens in de locale fauna en flora. We klommen tot een meer op 4000 meter waar we dan heerlijk verfrissend indoken. Zwemmen op 4000 meter... zalig! Net als al die leuke ontmoetingen hier.
Ik geniet van m{n leventje in Bolivia!
doen jullie hetzelfde, waar dan ook!
Daag,
ineke x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten