Even mijmer ik terug naar vorige week… zalig was het in hospital Solomon Klein, en mn stagevriendjes hadden me op mn laatste dag verrast met een ijscreme-afscheidsfeestje! …zalig… nu is het andere koek… ik ben maandag begonnen in het universitaire ziekenhuis materno-infantil German Urquidi, en t is hier allemaal n beetje serieuzer. Ik draai mee bij de dilatantes en sala de partos, superleuk, want ik mag zelf bevallingen doen, en er komt veel interessante pathologie binnen van polyhydramnions, tot prematuurtjes en anencephaaltjes die geboren worden, tot vuile vulvacarcinomen etc etc.
Maar een beetje te veel van het goede is dat ik ook verplicht ben van elke drie dagen wacht te lopen en dat betekent dat ik dan welgeteld 34u in het ziekenhuis aanwezig ben. Vorige nacht heb ik ongeveer een kwartiertje kunnen dutten toen er even een bed van een patiente vrij was en s avonds kwam ik een gelijk helemaal gedesorienteerd en zombie-achtig buiten uit het ziekenhuis. Hehe, soms ook al n beetje stress gehad; mn patiente vandaag was n spoedkeizersnede wegens foetale nood en ik moest instrumenteren en wist maar half de namen van de instrumenten in het Spaans, en bij mn tweede episiotomie-hechting werd ik alleen gelaten. Maar fioew, alles gelukkig tot n goed einde gebracht! J
Wat hier trouwens ook opvallend is, is de immense hierarchie en het paternalisme, hoe verder je bent in je assistenschap of hoe meer ervaring je hebt als arts, hoe meer je mag schelden tegen je minder ervaren collegae. Voor mij komt dit n beetje respectloos over, maar hier is dat gewoon gewoonte want twee minuten later lacht weer iedereen happy together. Er is ook zo immens veel (ook nutteloos) schrijfwerk per patient, en dan moet je steeds drie stempels en handtekeningen gaan verzamelen van assistent gyneco, de gynecoloog, en de oppergynecoloog alvorens je je dossier kan afronden.
Tot vorige week kon ik het cliché bevestigen dat ze wel veel werken maar niet echt efficient, maar nu zijn er gewoon zo ontzettend veel patiënten en ben ik benieuwd of het idd de invloed van de volle maan is, maar dat zullen we volgende week zien wanneer deze afneemt.

njammie... ijsjes...

Veel meer noticias buiten mn stagebeschrijvingen kan ik niet geven. Dit weekend deed ik wel een zalige uitstapje met Sara in parque Tunari, een natuurpark aan de rand van Cochabamba, enerzijds hadden we een fijn uitzicht over deze immense vallei-stad, anderzijds konden we ook opmerken hoe een smoglaag deze stad begint te bezoedelen en waren we blij vrij te kunnen ademen tijdens onze boswandeling. Sara is een leuk jordaans meisje die k in Solomon Klein leerde kennen waar zij vrijwilligerswerk gaat doen. Verder hebben we cacho gespeeld, een danspasje gezet, een saunake gedaan, gejogd, en zowat het alledaagse dagelijkse leven beleefd. Voila, tot hier, kga dan maar wat rusten zodat k morgen terug een turno kan draaien…

een paar fotokes uit parque tunari...

hoja, en hier kan je ook enkele van mn ervaringen lezen, southgroup is de organisatie die deze intercambio regelt, (sorry vr mn engels, ik denk nogal in t spaans nu) www.southgroup.nl/blog.php