over bereikbaarheid en relativiteit en zo...

tyfoid koorts, slangenbeten, tuberculose, en teveel kindjes met diarree en deshydratatie,.... ik blijf het hier allemaal heel boeiend vinden. k kan ondetussen een stuk of twintig parasieten onderscheiden, en het is hier werkelijk dag en nacht bezig zijn met geneeskunde, want ofwel heb je wacht, ofwel ben je zo verzadigd dat ook je dromen bezoedeld worden door allerhande geneeskundethemas´s.
Intussen sta ik op pediatrie, doe ik soms al alleen consulten, en heb ik in opname mn eigen patientjes die k moet opvolgen en voorstellen. Meer verantwoordelijkheid dan ik ooit had op stage in België, en soms ook weer best spannend daar we vaak ondervraagd worden over pathofysiologie en therapie en ik vaak wat moet gaan bijstuderen. Kortom bijzonder leerrijk allemaal.

Vorige week ging k ook mee naar de "communidades", alleszins, dat was het plan. hier diep in de brousse liggen een aantal dorpjes verscholen, en die worden eenmaal per maand bevoorraad met medicijnen e.d.
De ambulance bracht ons tot het verste bereidbare punt en vervolgens zouden we ongeveer anderhalf uur moeten stappen (en o.a. 3 rivieren oversteken), ik vond best wel spannend, en vol nieuwsgierigheid trokken we met 2 internen en n verpleger op tocht..., na 10 minuten kwamen we aan aan de eerste rivier en dook meteen ook het eerste probleem op: het is regenseizoen en dan staat het water te hoog, de kano bleek te ontbreken en dus was het onmogelijk de rivier over te steken.
Daar stonden we dan met onze frigoboxen medicijnen en de onmogelijkheid de overkant te bereiken....
(ik was nog in twijfel of ik Bolivianen over het algemeen positivistisch of vooral fatalistisch vind; maar op dat moment heb ik besloten dat ze soms zo immens fatalistisch kunnen zijn, want lang hebben we daar niet staan treuzelen, noch oplossingen bedacht... "binnen drie maanden zal het waterniveau wel weer zakken" klonken mn kompanen overtuigd en zo keerden we het water snel onze rug toe... .

(dit fatalisme is volgens mij misschien ook een van de redenen waardoor dit land nog steeds in het staartje van ontwikkelingslanden bengelt, naast de moeilijkheid om eenheid te brengen in de immense culturele diversiteit van dit land. De situatie rond de indigino quecha-en aymari-bevolking, is zo ingewikkeld en blijft voor mij ook nog deels een boeiend raadsel.
Wat ik wel weet is dat er meer godverlaten dorpen bestaan dan je kan bedenken, en als je denkt het einde van de wereld bereikt te hebben, je dan nog steeds n beetje verder reiken kan, en dat daar dan weer plots levende mensen zullen opduiken. (zo zien we vb soms in het ziekenhuis mensen die een weg van 6u afgelegd hebben, te voet, met de fiets, met de moto om ons te bereiken.
En deze nacht bvb trok ik uit voor een referentie ivm foetale nood naar een van de nog bereikbare gezondheidsposten. We waren ongeveer een uur onderweg met de ambulance, en het bleef maar hobbelen tussen de verbazingwekkende schoonheid langs papaya- en bananenplantages. "Paradise by night" zongen Nancy en ik stilletjes, terwijl we verder en verder de onbereikbare wereld introkken die toch bereikbaar bleek. Prachtig.
Een rit van een drietal uren die je weer zo leert relativeren!

Even terug naar de rivieren, het is immers ook daarachter dat de verboden wereld van de coca ligt en hierrond hangt in deze streek ook een heel speciaal sfeertje; dit kon ik ook zelf nog merken toen ik zaterdag ging raften op de "espiritu sancto"(leuke naam vr een rivier trouwens). aan de oevers vind je naast vele vogelsoorten af en toe zogenaamde vissers die eigenlijk strategische wachtposten zijn voor de achtergelegen coca-velden, het is een publiek geheim, maar een interessant netwerk lijkt me vooral, en na de gekende VS-coca-oorlog gaat de illegale kweek, of mooie bijverdienste voor de anders arme boeren, hier heerlijk z´n gangetje. Ik weet er nog niet genoeg van om echt n mening te vormen dus dit tot hier.
Van 1/4e van de mannen die we in het ziekenhuis zien dacht ik initieel ook dat ze een of andere mondtumor hadden, maar dat bleek dan gewoon een bolletje gekauwde coca-blaadjes te zijn.

Jaja, andere culturen, alles is zo interessant en ik heb hier al zoveel indrukken te verwerken, dat het weer even tijd wordt om een dagje rust in te bouwen... en joepie... ik heb mn vrije dagen opgespaard en kan dit weekend heerlijk ontspannen... (hoja, vorig weekend had ik ook al 1 dagje vrij om op adem te komen... dan ging k raften en n natuurpark bezoeken... het moet weer even gezegd dat ook dit zo zalig en wondermooi was);
en dit weekend komen mn vegetatie-spot-vriendjes uit Cochabamba op bezoek. Ik vind het o zo de max, en Arturo, de bioloog, heeft beloofd ons de mooie Chapare-plekjes te laten zien en we gaan kamperen, joehoew, joehoew!!

ik laat jullie hier met een hele dikke zoen uit het blijvend boeiende Bolivia,

(en foto´s volgen later op picasa, kkan ze hier niet uploaden...)

chau