Hoidie lieve vriendjes! Ik moet toegeven dat ik jullie allen hard mis.
Het is nog steeds n beetje m´n weg zoeken in deze uitgestrekte stad. Maar goed, ik ben niet aan het vereenzamen hoor en geloof wel dat het goed komt, en geef jullie hier enkele beelden mee van mn wereldje hier…

Superswingen op de Fiesta de despedida de los internos. Latinovibes en njammie caiperiña. Zaalig feestje!
Wel ook jammer want mn vriendjes die ik in het ziekenhuis leerde kennen, vertrekken morgen bijna allemaal voor drie maanden stage naar het platteland.
Jammer dus want ik vind het ook soms vermoeiend steeds nieuwe mensen te leren kennen en anderzijds ga ik hier zelf ook een beetje van hospitaal nr hospitaal zwerven en vertrek ik volgende maand ook nr t platteland.
Kvind het gelijk toch niet zo makkelijk vrienden te maken en de contacten op straat zijn ook allemaal zo vluchtig en daar heb ik ook zo geen zin in. Maar goed, kwestie van toch een duurzaam project te hebben en wat sociaal te wezen ga ik nu met Graciella (dochter Cordova die hier boven op n appartement woont) twee maal per week naar de baila latino-americana. Helemaal niets voor mij dacht ik , maar ondanks mn vastgeroeste heupen bleek ik dat sambaswingen en zo, ongelooflijk te grappig en gewoon helemaal plezant te vinden! Genoeg voor 12 lessen dus.

En anderzijds geniet ik ook gewoon van een goed boek tussen de geur van de bloemen en de honing die bijna geoogst moet worden hier in de tuin van het grote huis.

Tja, ik ben dus nog niet uitgeweken naar een andere sitio, tlijkt hier niet de gewoonte een appartement te delen en in alleen wonen heb k geen zin. Maar het is ook nog steeds mijn weg zoeken in dit huis hoor,
K ben dit weekend ook met mn familie wat uitstapjes gaan doen en ik lijk ook niet zo altijd geintereseerd in hun economische praatjes. Maar goed, overigens alles ok met mij!

Tja, het is wel raar, Bolivia lijkt zo een rijk land, of toch de stad waar k me nu bevind. Het krioelt hier van grote huizen en dergelijke en soms waan ik me meer op Erasmus met ook die immense supermarkt, fitnesszaal en cinema om de hoek.
Het zijn vooral die 30 minuten microbus s ochtends naar het hospitaal die de kloof overbruggen, want daar is het wel weer helemaal back to basics en beseffen wat de waarde is van een enkele boliviano is (12cent ongev), voor veel patienten teveel om de goedkoopste medicatie te kopen, en ook proberen in te zien wat voor een belachelijke bureaucratie deze ongelijkheid in stand houdt.