m'n laatste weekje in het tropische villa tunari zit er op. en geloof me, hoe moeilijk ik het had de eerste dagen, zo moeilijk was het haast om afscheid te nemen van mn maatjes waarmee ik zo intens het ziekenhuisleven beleefd heb. maar het was schitterend, een zalig afscheidsfeestje en a goodfeeling goodbye. en vrijdag tijdens mn laatste afscheidsknuffel in het ziekenuis, werd er 'bij toeval' net een referentie uitgeschreven nr Cochabamba, een neonaatje met asfyxie en stuipen. Ideaal, ik kon de referentie doen en zo meteen het vervoer benutten naar Cochabamba. Met enkel een spuitje diazepam, een beetje zuurstof en een hoop gezond verstand, moesten we Cochabamba bereiken. Het was behoorlijk spannend, maar deze situatie toont ook duidelijk de verantwoordelijkheid die ik hier opgebouwd heb en ik vind het wel allemaal zeer ok!In Cochabamba bleek het derdelijnsziekenhuis volboekt, en leek het onmogelijk dit wezentje af te leveren, maar intussen ben ik hier ook goed getraind in onderhandelen en zo hebben we dit kindje toch in handen kunnen geven van de beste zorgverlening inCbba.
Aangekomen kon ik vervolgens ook intrek nemen in mn nieuwe woonst, want 'bij toeval' bleek er een kamer vrij alhier in het huis van mn maatje arturo.En ook hier vind ik het fantastisch. tussen 2 biologen een tiental aquariums vol vissen en kikkers, een papegaai, slang, en de guitige hond lucas. De mogelijkheid terug naar goeie muziek te luisteren, zalig filmpkes te bekijken, een douche met warm water, een wasmachine en een keuken om eindelijk weer een eigen potje te koken. super gewoon!
Na Villa Tunari lijkt dit een terugkeer naar het alledaagse leven en is er ook vb gewoon weer tijd om naar de markt te gaan en even te relaxen, zalig, en alle uitstapjes doen we hier trouwens ook met de moto en straks zal ik ook mn eerste motorijles krijgen... ik vind het weer allemaal de max!
Ook eergisteren, eveneens na een stroom van toevallige contacten, trokken we met enkele buitenlandse en boliviaanse ngo-mensen naar de Cerro Tunari! een klim nr 5000 meter en een afdaling door wederom een wondermooi landschap vol fossielen en vervolgens prachtig groen. De weg kwijtraken maakt het weer enkel zoveel spannender, en met gps, eigen ortientatievermogen, en handen en voeten; bereikten we met slechts een enkele kleerscheur, net voor ondergaande zon, de bewoonde wereld. een adrenalineus en zalig tochtje!
Ook het vorige weekend was trouwens super. (voor zij die nog niet jaloers zijn...). M'n cbba-maatjes kwamen dus op bezoek in Chapare en het was weer heerlijk vegetatiespotten. tweemaal kamperen, s nachts kikkers en insecten zoeken en een prachtige sterrenhemel bewonderen. Overdag aapjes, kleurrijke vogels, veel vegetatie, stevige zonnestralen en zuivere rivieren waar je je tegelijk in kan wassen als je dorst lessen. het paradijs leek weer even heel dichtbij...
Maar intussen doe ik ook nog stage hoor... en gisteren begonnen in het centro de salud Nueve Gante, in een van de buitenwijken in Cochabamba. Dit centro de salud is gebouwd met geld van o.a. onze universiteit, en draait nog maar sinds een tweetal maanden. Het is een vreemde ervaring na mn drukke stageplaatsen, ik zie maximum een zevental patienten per dag, en dan nog enkel om ziekten te diagnosticeren. Het is heel frustrerend voor de dokters die er werken dat er niets van materiaal aanwezig is, en dat ook de verzekering nog niet ok is en ze amper therapie kunnen voorschrijven. Anderzjds zijn de ideeen om aan preventieve geneeskunde te doen wel bijzonder goed, en willen ze een bottom up ideologie in praktijk brengen. Het lijkt nog allemaal een beetje aftasten, want dit is een beetje ongewoon in Bolivia, maar juist daardoor wil m'n hier inzicht krijgen in familiale en sociale problemen die op termijn ook aandacht zullen krijgen in het centro de salud....
interessant!
interessant!
voila ziezo,
dit is het zo een beetje,
dikke dikke zoen,
tot later meer nieuws xx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten