de tijd gaat... (snel natuurlijk)

Amai, de tijd gaat snel, slechts anderhalve week rest me hier in dit prachtige Cantabria. En om alle clichés te bevestigen begint het dan net het allerleukst te worden natuurlijk. Het gevoel me hier volledig te kunnen integreren in deze gemeenschap, de inburgering en het toenemende drukke sociale leven. Al zijn de meeste van m’n vrienden buitenlanders( canadezen, fransen, venezolanen, amerikanen (en jipsie, haast al mn amerika-vooroordelen overboord!:), etcetc), moet ik toegeven dat de gesloten santanderianen me toch ook af en toe een heel warm gevoel geven, zo was vandaag het chocoladefeestje op het einde van mn dermatostage weer een hartelijk afscheid van de mensen met wie ik drie weken samenwerkte. leukleukleuk.

Tja, er blijft een vakantiesfeertje in mn hoofd hangen, meestal slechts een vijf of zestal uurtjes per dag werken, of soms helemaal niet (bvb vorig week donderdag (vrijaf want día de la constitución in spanje): een zalige 20graden en chillen op het strand, tot zonsondergang, die ons vervolgens leidde naar de kerstmarkt waar het heerlijk ronddralen was tussen ijspiste en chocolate con churros. Surrealistisch is het bijna. Maar zaligzaligzalig.

Voorts: soms stormt het hier en zijn de golven wel zeven meter hoog. Vorige week is een appartementsgebouw ingestort en was Santander voorpagina-nieuws in Spanje. Het ziekenhuis heeft een voorrangsregeling voor personeel, alsook familie van, en familie van familie, waardoor bijna een derde van de consulten vandaag bestond uit het esthetisch weghalen van huidaanhangsels (onder het mom dat deze zwaar hinderend zijn). M’n zakken zijn weer gevuld met crémekes, agendas, stylo’s en boekskes. T is er eigenlijk echt een beetje over die farmaceutische industrie. (zo een manipulatie en een marketing. Sjongesjonge, niets voor mij eigenlijk)
Tja, dit en nog tal van andere weetjes die k kan toevoegen. (het is intussen kouder bvb, brrr 5graden deze ochtend, maar het grote verschil met belgië: na een dag storm klaart alles hier uit waardoor het nu alweer vijf dagen heerlijk zonnig is joehoe, dat maakt je blij.)

Maar bij deze laat ik jullie hier.
Dit weekend nog twee berguitstapjes en volgende week op orthopediestage.

daaaag

hasta luego amigos!

onverwachtingen bvb

spanjaarden en hun ondoorgrondelijke gewoontes...

zaterdag hielp ik mee aan het 'cena solidara' van de plaatselijke wereldwinkel. dat feestje begon om 21u. etenstijd denk je dan... maar nee hoor: eerst projectinfo beluisteren (lijkt nog n beetje logisch) en dan ook zittend nog 3 concertjes doen. tja, niet dat de muziek niet goed was (daarentegen zalige cantabrische folkmuziekjes bvb) ... maar tegen 23h30 begint ook het concert van maagsap, darmknor en hongergegrom volumestijgende vormen aan te nemen dat het tijd wordt om aan tafel te gaan... welja, te staan (want lekker omgekeerde wereld is ook dit hier de gewoonte, eten doe je vaak al staand!). tja, om alle gekheid weg te spoelen dan nadien maar danskes placeren op de spontaan uitgebarste jamsessie. gitaar, didgeridoo en zoveel energetische mensen ontmoet.... zalige avond!!

hehe, die energie. dat was maar goed ook, want de volgende dag trok ik nl de bergen in. joehoew, met twee vrienden met de auto naar santillaña del mar gereden, en vervolgens een 20km stukje santiago-route stappen. en het blijft gewoon verbazen: zee en bergen en schattige idyllische dorpkes. super gewoon!

Jip, en stage dan... sinds vorige week sta ik dus op dermato, en ook blijkt dit, n beetje onverwacht, een superinteressante stage! op t gemak natuurlijk... maar dat houdt ook in dat we na elke nieuwe patiënt het grote dermato-boek bij de hand nemen, en ik echt heel veel bijleer. De dokters zijn supersympathiek hier, en op donderdag help ik ook met eigen handen bij biopsieën en kleine ingrepen! joepie!

ook leuk was het onverwachte Eneko-bezoekje dit weekend naar Santander, maar aangezien het voor het eerst regende op zaterdag, en stormde bijna zelfs, hebben we eigenlijk niet veel van Santander gezien. tja.
(en voor de rest is het weer hier eigenlijk super hoor (i vgl met de verhalen die hier vanuit België binnen druppelen...) vrijdag 18graden, vandaag 16... en veel zon !

ziezo, ik laat jullie hier,

zoen ineke



zee en zonsondergang achter de Picos de Europa, op t einde van onze staptocht gisteren...zalig!

met Annelies 2weekends geleden in Madrid...... o o o ook Madrid is o zo zalig! super gewoon! nog es merci Annelies!

Spaanse geneeskundeweetjes en Belgische bezoekjes

enkele geneeskundeweetjes uit Spanje...

- Gezondheidszorg is gratis! (behalve medicatie dient betaald te worden)
- Als huisarts werken in Spanje (medicina familiar) lijkt me een droomjob...werken in een centro de salud met aangepast uurrooster. Huisartsen hebben bovendien een evenwaardig aanzien als specialisten, krijgen ongeveer gelijke opleidingsduur én ontvangen een gelijkwaardige verloning!
- Na het laatste jaar geneeskunde is hier een nationaal examen, en wie het meest scoort op dat examen, krijgt de eerste keuze voor z’n vervolgopleiding: wat en waar en welke specialisatie. (uiteraard ook n beperkt aantal plaatsen).


De gratis gezondheidszorg: voordelen en nadelen
Aangezien de voordelen voor zich spreken, licht ik een licht nadeel toe en dat is dat volgens mij deze gratis zorgverlening de soms nogal inefficiënte werkzwijze van de Spaanse artsen in de hand houdt. Vandaag hebben we bvb diagnose longembool gesteld bij een 51-jarige man die reeds 5 dagen met dysnea is opgenomen in het ziekenhuis. Het was een atypische kliniek, maar dan nog duurt het in het algemeen lang vooraleer testen gepland en beoordeeld worden. Ook blijven patiënten vaak nogal lang in het ziekenhuis, en worden ze dan vaak plots naar huis gestuurd. Vreemd soms. Maar ja.


En ja, waar ik ook van versteld stond: de wereld van 'omeprazol'...(een maagprotectief medicament), 80% van de patiënten slikt er reeds eentje bij aankomst in het ziekenhuis, en 90% wordt ontslaan met dit allesoverheersend medicijn. Vreemd? (of hoe ook hier de polyfarmacie een losbandig leventje leidt...)

Tja, dan is er de impact van de farmaceutische industrie natuurlijk... wat ik zoal verzameld heb aan kadokes de voorbije weken: notitieblokjes, latjes, een kalender, een reanimatiemondmasker, een hoop stylo’s, en op en top: een webcam! :)

(hoja, twas deze week fotosessie van de residentes, zo zie je mij daar ook ergens blinken in het wit op de medicina interna ;))

En ja, intussen kreeg ik deze week ook een plots verantwoordelijk- en zelfstandigheid toegewezen. Ik kreeg bvb een Senegalese malariapatient onder m’n hoede, aaaaaj in het Frans...(moet je weten dat in mijn hersenen al mn Franse taalkennis geweken lijkt te zijn voor Spaans, vreemd is dat ook, en verwarrend gebral in n romaanse talencocktail hihi)



Welja, en ik kan het natuurlijk niet nalaten toch even terug te dromen naar het prachtige voorbije weekend! En aldus vriendjes van België: jullie zijn echt zo heel veel leuker dan die erasmussers! Ik mis jullie al bijna terug en dus dankjewel voor jullie komst naar Spanje! Ik was misschien nogal te opgetogen maar vond het dan ook zo de max! En ik heb bijzonder genoten van ons tripje bilbao-ons buske en het cruisen door Baskenland en Santander! Merci voor jullie komst!

daag, tot de volgende keer.

(dit weekend heb ik trouwens terug n fijn tripje gepland... Madrid, of hoe schoon het erasmusleven kan zijn...)

lieve groetjes,

ineke

beweging en evenwicht

Eng. Vorige week ging voor het eerst een patiënt dood die we de voorbije week behandeld hadden. Het trof me om gedurende vijf dagen de patiënt langzaam te zien wegdrijven uit het leven, vervolgens z’n dood vast te stellen (een hart dat nog af toe overslaat, brrr); en dan weer gewoon verder te doen en met een brede glimlach de volgende patiënt te begroeten. Brrr. Soms is het niet leuk, en ik moet nog een beetje leren om als echte dokter leven en dood te relativeren. (evenwicht, jaja)


Bewegen dan maar om uit te waaien…
Tja, sinds mama en papa m’n fiets meebrachten naar Santander voel ik me hier ook soms een bollende atractie. Gaande van felicitatie met dit initiatief, voortdurende waarschuwingen dat ik mn fiets driedubbel moet vastbinden of hij anders gestolen wordt, gefrustreerd getoeter omdat ik een obstakel lijk in een eenrichtingsstraat, mr vooral ook vele opendraaiende raampjes met aanmoedigingskreten wanneer ik de bergen op zwicht. Tja, ik ben hier zowat de enige fietser in Santander, en hoewel ik ook soms vrees om m’n ketting te breken op die heuvels is het volgens mij toch de meest ideale manier om je hier te verplaatsen. En nu geraak ik vogelvrij en vlot naar t centrum. Jihaa!

Beweging dus…
Dit weekend had ik twee natuuruitstapjes gepland. Zaterdag, door een vreemde wending van plotse stiptheid bij Spanjaarden heb ik met slechts 1minuut tijdsverschil de bus naar Asturia gemist, en daar stond ik dan om 8u01 in het verlaten Liérganes. Aangetrokken door las tetas de Liérganes (tja, de bergen aldaar hebben nogal een borstachtige indruk), ging ik dan maar alleen op stap aldaar. Zonder kaart, maar met een zalig zonneke als ginds, genoten van deze natuurwandeling (gelukkig had ik ook het toepasselijke boek 100jaareenzaamheid mee om mn eenzaamheid wat te verdrijven ;)), tja, en op mn terugtocht, heeft ook nog m’n respect voor bergkoeien en geiten een hemelshoge sprong genomen, want door een kleine misrekening in de paadjes, ben ik zo een bergweide afgedaald al poepglijdend, voetenspringend, handenhuppelend,…fioew, levend en wel gelukkig veilig beneden beland :)!
Beweging- en evenwicht, jaja!



(Xitlalic en Corinne op wandel in de bergen)

En ja hoor, zondag zat de organisatie helemaal mee! Op tijd voor de bus, en met z’n 105-en, incluis wondergids, vertrokken we vanuit puerta de los tornos . Zalig schoon is het hier toch!
Ik heb denk ik ook een mensenklasse kunnen detecteren binnen de bergliefhebbers. Ik weet eigenlijk nog niet helemaal zeker of het dan wel de mensen zijn die van bergwandelingen houden; of misschien wel de bergen als oorzaak, die tot een beetje filosoferen aanzetten.
Maar inderdaad is het alsof, door het voortdurende contact met de aarde, je hersenen iets meer de hoogte ingaan, (voor het evenwicht –niet waar?-). En dus werd het een tochtje tot op 1200m met groene weiden, geelgroenbruinoranjerode bossen (het is herfst), en af en toe al een bevroren beekje, vergezeld van fantaseren, filosoferen en ook wel veel gezever (voor het evenwicht denk ik)…Welja, weer leuke mensen leren kennen en intussen loopt het sociale leven ook al vlotter. Franse en Duitse chicas en ook enkele functionele Santanderianen met een auto, jaja, zo hebben we al nieuwe bergtochtplannen in ’t vooruitzicht! Super vind ik het hier zo allemaal!

Hoofddoel stage, en toch n beetje veel vakantiegevoel. Evenwicht of equilibrium. Ik heb het hier heus wel naar m’n zin!

Daag, dikke zoen, tot later,

ineke (ook wel ineikei, inika, inike, iniki, inek, heineken of ines genoemd...)

era s mus

een rustje op het strand: Xitlalic en ikzelf en onze goeie vriend: de caracol!

el ayuntamiento de Santander. omdat er naast bomen, bloemen, strand, rotsen, zeewater ook wel mooie gebouwen zijn alhier....

jipsie...

Erasmus: Ik dacht altijd dat deze uitwisseling genoemd werd naar de 16e eeuwse priester- humanist die al schrijvend Europa rondtrok. Maar niets daarvan, Erasmus blijkt te staan voor: European Region Action Scheme for the Mobility of University Students. Gelukkig maar... die goeie man zou zich anders toch maar even omdraaien in z’n graf als hij wist waaraan z’n naam verleend werd… aldus n beetje info over: dé erasmus-feestjes…
Un juego, een spel, zo leek het in het begin. En zo stelde ook ik vorige week voor het eerst mijn pion op aan Plaza Cañadio, dé ontmoetingsplaats voor erasmussers in Santander. Veel regels zijn er niet, en de enige strategie die ik dacht waar te nemen was: drinken, zo snel mogelijk licht worden in het hoofd en met zoveel mogelijk mensen zoveel mogelijk oppervlakkige gesprekken trachten te voeren. N vreemde bedoening, zo ervoer ik m’n eerste erasmusfeestje. Ik had plots geen zin meer om nieuwe mensen te leren kennen, steeds hetzelfde soort gesprekken te voeren, en oversociaal te doen. Ik trok me vervolgens liever terug in de wondere wereld van een goed boek en besloot een andere benadering te bedenken voor het anders toch wel interessante erasmusleven.

Fioew, gelukkig valt er in Santander veel meer te beleven dan ‘erasmusfeestjes’ en bvb nr aanleiding van het huidige ‘noche is joven’-project zijn er allerlei workshops: gaande van sterren en planeten bespeuren vanuit Liencres (super!), sambadansen (swingend)), tarotlezen (fascinerend hoor), koken (heerlijk), yoga-en (joepie), percussie-en, andere dansen dansen, astrologieën, handlezen, etcetc… kan ik dus nog een ruime keuze maken uit leuke activiteiten, en ontmoet ik op deze wijze ook leuke Santaderianen.

Ik vul m’n dagen natuurlijk ook met stage doen. en dat doe ik graag. Gelukkig maar! Elke ochtend om acht uur heb ik het gevoel een zwemkom te betreden, omdat de inkom zo vergelijkbaar is, maar eens op de zesde verdieping is het serieuzere koek. Patiënten bespreken, linken leggen tussen symptomen, ziekten, uitslagen, verslagen, mogelijke medicatie, klinische onderzoekjes gaan uitvoeren bij de patiënten, etc... het is eigenlijk ook een beetje als een spel, denksport vooral, denk ik dan. Maar ik vind het wel fijn.

Het valt me wel op dat het hier voornamelijk experienced based gewerkt wordt, en buiten de twee wetenschappelijke sessies die de assistenten per week voorbereiden en de vertegenwoordigers die af en toe langskomen met allerhande leuke gadgets worden bijzonder weinig wetenschappelijke bronnen geraadpleegd. Het tempo ligt hier véél lager dan in België, zodat we gerust de tijd hebben met een patiënt mee te gaan nr de scanner bvb en aldaar ook rustige praatjes te slaan. Ik heb verder al progressie gemaakt door de historia clinica's in te schrijven, waar ik met korte voorzichtige zinnen patiëntenverhaaltjes construeer. Maar voorts mompelen de Spanjaarden veel meer dan ik zou willen waardoor ik soms nog vijf keer moet vragen QUE?

Maar o hopelijk mag ik volgende week beginnen met nog wat Spaanse les (probleem is dat de lessen lopen tot februari en ik slechts de helft wil betalen (omdat k ook slechts de helft van de cursus kan volgen, logisch), omdat dit niet in de regeltjes past, even de oude meelijdenopwekkende truc toegepast en dus morgen een afspraakje versierd met de coördinator van t talencentrum, duimen dat het lukt)

hoja, trouwens Medicina Interna hier is eigenlijk een beetje de vuilbak van de interne bij ons, alles wat niet strikt onder cardio/pneumo/nefro, etc kan geplaatst worden, het is dus vooral een mix van geriatrische polypathologieën, vnl cardio-pneumo, en de jongere populatie waren tot nu toe enkel alcoholiekers met schoolvoorbeeldjes ethanol en het gevolg.

Maar: interessant!

En wat ik zo nog al leer is: communicatie! Amai, Deveugele in de dagdagelijkse praktijk zou je zo wel kunnen zeggen. Met m’n compañeras de piso dacht ik het initieel niet getroffen te hebben, maar momenteel fungeer ik een beetje als brugfunctie tussen de kuiszieke Maria en de jonge-onbezonnen-en heel afhankelijke Xitlalic. Geen eenvoudige combinatie, en alzo leerde ik dus: steeds zeggen wat je denkt en af en toe een aanpassingske doen maar toch steeds jezelf blijven! Kheb intussen beide meisjes leren appreciëren, en kan nu zowel goed opschieten met Maria, (voor de serieuzere zaken des levens), als met Xitlalic, om af en toe een reggaetonneke neer te zetten! Fijn!

En hoja, maandag-dinsdag-en-woensdag: hoogbezoek gehad: mams, paps, silke en pieter: dankjewel, het was leuk even dichtbij familie te zijn, en ik draag de knuffels de komende twee maanden nog bij me!!
Ik heb gegidst in Santander, en deze leidinggevende functie ging me minder af dan ik had gedacht, maar ik kan jullie alvast zeggen dat ik na het schitterende Parque Magdalena nu ook verliefd geworden ben op de Capo Mayor, dit weekend ontdekt op een looptochtje op t strand: prachtig!
In het architecturaal bruisende Bilbao, heb k onze gids Eneko, na jullie vertrek woensdag, nog opgewacht om aldaar nog een stapje te zetten in deze leuke stad, en jippie, uitgaan in Bilbao, met mensen die k al ken, ligt me toch veel beter dan de erasmusfeestjes! En ambiance verzekerd bij de basken!

Maar goed, na weer n hele lange boodschap laat ik jullie allen hier,

de geneeskunde-in-spanje-weetjes die k nog dacht te vermelden zijn dus voor de volgende keer,

Un besito,

ineke

el fin de semana :)

San Juan de Gatzeluatxke

Eneko in de baskische bossen

Zaaaaalig weekend!

met de auto racen in de Baskische bergen, verdwalen in de Baskische bossen, slapen onder de blote sterrenhemel met het ruisen van de zee op de achtergrond, de picknick vergeten en een zoektocht inzetten naar eetbaar fruit en woudvruchten, om na lift en aankomst in de bewoonde wereld heerlijke pinchas (tapas) te gaan smullen! heerlijk vakantiegevoel, en altijd n beetje avontuur bij die Basken!

In Bermeo (n stadje in Euskadia (baskenland) was vaak: 'no apartheid' te lezen op straatmuren (Nederlands? dacht ik, maar nee, Zuid-Afrikaans natuurlijk: bepaalde partijen hebben hier immers geen stemrecht, verder ook vele ETAflyers en een gevoel van onafhankelijkheidstrijd die de Basken warm koesteren.

Terug in Santander: Stage! Ja, echt! Vandaag heb k, (na gisteren weer heen en weer geslinger van de ene naar de andere arts) m'n vaste stek kunnen veroveren (joepie!!) en zal k vijf weken met de assistenten van medicina interna meedraaien! Leuke mensen leek het al zo deze ochtend (werken van 8u tot 15u, om 12u even korte pauze (ik moet mn hongerstilspieren nog even trainen en trachten te doorgronden hoe de eetgewoonten zijn want mijn grommende maag bij zo n lange ochtend is niet zo aangenaam...)...

Maar voor de rest: alles hier dik in orde!

chau, hasta luego!

ineke
borrador

Santander, el día cinco

olé!

hier zijn we dan terug! Zo ver weg ben ik momenteel niet, maar deze blog ter beschikking hebbende, kan ik hem meteen maar even aanwenden als uitlaadklep voor m'n erasmusverhalen van alhier...Santander dus!

Santander is een mooie kuststad in Cantabria, Noord-Spanje, die vooral bestaat uit appartementsgebouwen, beenhouwers en banken. Eens je deze achter je rug hebt kijk je echter uit op een prachtig strand, de hemelsblauwe zee en het grote paleis op n schattig schiereilandje (dat k wel nog niet bezocht heb). Iedereen hier houdt steeds siësta tussen 14u en 17u, en daarna bloeit deze levendige stad en in de late namiddagzon kan je zalig gaan kuieren in een van de parken of de geweldige paseo´s (met o.a. zo van die heerlijke stinkende gingko-bomen ;)).

Ik woon natuurlijk ook in een van die gigantische appartementsblokken; en dit samen met Maria, een Italiaanse bio-ingenieurstudente, (die overigens maar weinig van de wereld weet en bijzonder gesteld is op de properheid in onze piso). En daar komt ook weldra nog een Mexicaanse chica bij (maar zij heeft voorlopig jammer genoeg nog wat problemen met haar visum. ajaj.). Maar kort samengevat is alles hier wel een bijzonder gezellig boel! Santander is een typische erasmus-stad met zo'n 250 buitenlandse studenten, en het is echt wel fijn om steeds internationale praatjes te slaan.

Maar goed, ik ben hier natuurlijk voor mijn stage en dat is voorlopig nog n beetje n probleem.

Tja, maandag ben k me hier gaan inschrijven en allerhande papiertoestanden in orde gebracht, nog n gesprek met de erasmusmentor proberen te versieren, maar die heb k pas dinsdag kunnen spreken. (Tegen 10u, terwijl k vanaf 8u15op hem zat te wachten). Die snapte niet goed wat ik hier kom doen, zo enkel stage zonder meer (Je moet weten dat ze hier een totaal ander onderwijssysteem hebben en het is niet de gewoonte dat je een volledig stagejaar hebt) maar met al z'n mededogen heeft hij zich meteen over deze vreemde erasmusstudent ontfermt. En dit was voorstel numero uno: de theorielessen medicina interna volgen (de stage waarmee k nu normaliter aanvang), maar ik heb daar niet zoveel zin in. Dan, voorstel 2: ik zou met de spaanse studenten kunnen meelopen op de dienst interne elke voormiddag, maar ook op dit nogal-naar gestructureerde-stage-neigende voorstel reageerde ik niet zo enthousiast, en dan is hij beginnen bellen en rondvragen om uit te zoeken wat ik hier dan toch zou kunnen doen. Volgend voorstel: nr het centro de salud camargo gaan in Maliaño, een stadje hier 5kilometer vandaan. Ik zou daar supergoed begeleid worden, dus stemde ik meteen in. De volgende dag dus nr dat centro de salud, en toen werd het grote probleem van de Spanjaarden me duidelijk: communicatie: Ze bellen en babbelen wel veel maar slagen er niet in om de juiste afspraken te maken: De dokter die me zou begeleiden blijkt immers n ganse week op seminarie. En na een korte exploratie in camargo wist ik ook dat het ging om medicina general en niet medicina interna. Bij mn mentor kon k niet meer terecht want die is intussen ook op bijscholing. Maar goed, ondanks 'de problemen' blijven de mensen zo ontzettend vriendelijk en behulpzaam en gisteren en vandaag heb ik met een andere dokter consulten kunnen meevolgen. Het kan cliché klinken maar mijn frustraties van de eerste drie dagen smolten als sneeuw voor de zon en na enkele consulten was ik meteen gewonnen voor de geneeskunde alhier! Tis natuurlijk pure huisartsgeneeskunde, maar ik heb alweer vele klinische trucjes bijgeleerd en n grondig diabetesconsult met onderzoek naar neuralgie of angiopathie blijkt nog zo simpel niet, EKG's interpreteren of oogfundussen doen nog veel minder. Maar toch, ik zou er al direct willen werken want de mensen zijn hier allemaal zo gemoedelijk en bijzonder sympathiek, en de efficïente werkwijze in dit centro de salud is super. Minimale administratie voor de artsen en to the point consultaties!

Maar natuurlijk ga ik maandag maar eens terug bij mn stagementor aankloppen, aangezien ik dus eigenlijk op interne moet momenteel, en ik ook wel een echte ziekenhuiservaring wil.

Maar eerst is het weekend natuurlijk, en dan ga ik naar Bilbao, mn goeie vriend Eneko bezoeken. Olé olé! Tot de volgende keer!

wat een wondere wereld

ahoidiehoo,
het is een tijdje geleden dat ik de blog bezocht, maar sta me toe even een kort resumeke te doen van onze reis in peru.
ja hoor, vorige week woensdag hebben de vier chicas elkaar makkelijk ontmoet in de luchthaven in lima. van alginds zijn de reisplannen meer vorm beginnen krijgen en na een dagje lima zaten we op de lange gammele busrit richting cuzco. cuzco is mooi maar ongelooflijk toeristisch en ook wij hebben hier vrijdag de gemane toerist uitgehangen. het was de max, maar algauw wilden we ook weer wat anders. en zo hebben we onze trekking voorbereid en alsvolgt drie dagen gaan trekken met gids en ezel langs salcantay in het bergachtige peru. vanuit mollepata(ongeveer 2300meter) langs pampa-landschap naar boven, cocabladeren kauwend (tegen hoogteziekte), op tijd een thermisch broekske aan (tegen de kou), de bergpas van 4600meter over steken en vervolgens afdalen langs wondermooie nevelwouden. een schitterende tocht! dit was onze alternatieve incatrail (omdat de echte veel te duur en te toeristisch is natuurlijk). vandaar uit dan toch nr aguas calientes om het wereldwonder te bezichtigen. dat werd nog even een staptocht langs de spoorlijn in een tropische vegetatie. (jahoor, wij zijn volwaaride fauna en floraspotters). de natuur is hier zo gevarieerd!! en de volgende ochtend om 4uur op om de klim nr de machu en waynu picchu in te zetten. en wel wel: de wondere wereld van de inca's is echt de moeite, amai amai! even mist en regen, maar vervolgens volop zon op de ruines en ondanks de toenemende stramheid van spieren met een voldaan gevoel de trein terug op richting cuzco.
en helemaal voldaan van onze tocht trakteren we ons vandaag op een chil dagje cuzco en morgen gaan we dan richting puno en het titicacameer.
ik geniet echt volop van deze reis. en ondanks af en toe een aanvaring met een taxichauffeur of andere peruaanse afzetters, hebben we het ongelooflijk nr onze zin! tis hier super gewoon!
dinsdagavond zal ik al moeten vertrekken vanuit het fantastiche peru, want woensdagnacht neem ik mn vliegtuig in lima richting atlanta. daar donderdag eventjes wachten op de vlucht nr brussel, en vrijdag 7september in de ochtend ben ik terug in belgieland. en ik geef toe: ik kijk er ook wel al n beetje naar uit om terug te keren hoor!
tot volgende week in belgie dus wellicht.
chauchau, ineke en de drie andere chicas

wat een wereld

wat een verschil!
ik ben intussen lima maar het lijkt of ik in een gans andere wereld terechtgekomen ben... even een aanpassing dus maar razend interessant!! in mn laatste dagen iquitos stond ik ervan versteld hoe snel je je kan hechten aan een andere familie, en afscheid nemen was dus niet simpel. maar intussen lijkt het machistische iquitos al ver weg van hier en nu. het is hier bijzonder koud en grijs en vooral vochtig (waardoor je ondanks vijf lagen kleding nog rilt van de kou), het project in de buitenwijken van lima heeft een lelijk zicht op een vieze cementfabriek, de mensen zijn hier bijzonder arm, maar ondanks alles voel ik hier een drive en een dynamiek dat het geen naam heeft. het project geeft kleur en warme aan deze grijze citio. en zowaar ben ik in een heerlijke feministische sfeer terechtgekomen, en samen met nancy (peruaanse die t project beetje gesticht heeft), siciliaanse vrijwilligers en de huismeiden houden we fijne vrouwenrechtendiscussies... de max! het project is ook schitterend: kinderen met huiswerk helpen, spelletjes spelen en hen vooral ook liefde en affectie geven. vele kinderen worden thuis mishandeld, en hier krijgen ze heel wat mentale educatie. ze zijn ook helemaal vrij om te komen of niet, en bijzonder belangrijk, het ganse gezin wordt betrokken. gisteren helpen brainstormen over n info-avond voor de papa 's om hun inzicht te doen krijgen in hun gedrag tgo hun kinderen, niet evident natuurlijk, maar de bottom-up structuur van goede ontwikkelingssamenwerking is hier wel aanwezig. verder wordt ook het systeem van de microkredieten aan vrouwengroepen aangeboden en is een centrum de salud. en ja hoor, ik herhaal het nog maar eens graag hoe dynamisch de vrouwen hier zijn. en het doet me ook deugd dit te ervaren na de veelal gelaten sfeer in iquitos. het is hier super!
maar wel mn voorlaatste dagje alhier. reizen is intussen al terug mogelijk, en de meeste steden zijn terug bereikbaar. ik weet niet welke berichtgeving belgië bereikt over de terremoto, maar het is hier echt soms nog vreselijk. mensen die nog geen toegang hebben tot water, duizenden daklozen,.... brrr. de solidariteit is gelukkig groot en vele inzamelacties zijn uit de grond gerezen.
ook waar k nu ben in lima hebben ze de aardbeving goed gevoeld en de angst zit er ng wel in. vandaag hebben we n evacuatie-oefening gehouden en bij de kinderen zit de terremoto ook wel verwerkt i de spelletjes en zo. psychologisch belangrijk he. maar t zijn echt schatten.
maar goed ik laat jullie alhier, tot de volgende keer, chau chau,
hoja, en ondanks de koude voeten ben ik zelf intussen terug helemaal gezond joepie!!!!
ineke

als de aarde beeft

vorige week vond ik de peruanen ongelooflijk verdraagzaam, deze week betreurenswaardig gevoelloos, zodat ik me al afvroeg of deze twee met elkaar verband hielden.
maar vandaag hebben ze me weer helemaal vertederd door hun medelevendheid... in het ziekenhuis was het grootse bloedinzamelactie en dat werd weer een heus festijn!
idd, zuid-peru is eventjes verpletterd door de aarbeving, en uit telefoongesprekken van alhier maak ik ook op dat de toestand alginds schrijnend is want door opengesperde wegen en dergelijke is soms volledige toegang tot water, eten en zo meer ontzegt aan talloze mensen.
voor ons is onze tocht alginds dus ook nog n beetje n vraagteken, besluit ik hier uit.
vandaag was mn laatste dag ziekenhuis, bekroond met het hechten van n keizersnede met veel te dikke draad en naald (bij gebrek aan beter), zweten was datmaar gelukkig kwam dat niet meer van de koorts. gisteren ben k mr heel eventjes nr ziekenhuis gegaan, ik koortste me te pletter en dan maar met mn snothoofd terug in mn bed gekropen. tvoelde eventjes rottig aan. maar gelukkig gelukkig lijkt het vandaag allemaal voorbij. vingers kruisen en rustig blijven. nog even genieten van mn laatste dagen hier. en dan nr lima.
chau chau, voor wie zich dus zorgen maakte, ik heb de aarde hier niet voelen beven.

dikke kus,ineke

de deugd van gezondheid!

ajaj, hoogmoed brengt ten val, en na mn gestoef over mn fysieke sterkte alhier in peru, heb ik me dit weekend twee dagen moeten ovetrgeven aan bedrust want koorts en n hevige hoest speelden me parten. of het de kindjes waren met bronchopneumonie of te snelle klimaatswisselingen hier in iquitos (zoals men beweert alhier), ik weet het niet, maar met de lieve zorgen van mn familie, kruidendrankjes en veel slapen was het dus snel beter, en maandag kon ik terug werken nr het ziekenhuis. maar gisterenavond stak de koorts terug op en dan toch maar even langs de dokter. ik neem nu antibiotica en heb mezelf vandaag een dagje vakantie en rust gegund! khoop dat het snel allemaal betert want zondag vertrek ik nr lima waar het heel veel kouder is.
in het ziekenhuis was het trouwens schrikken geblazen. ik sta op gynaeco - obstetra, en de eerste bevalling die ik maandag mocht begeleiden ging als volgt: een zwangerschap van 32weken, beetje bloedverlies en nu contracties, vrouw nr de bevallingstafel, vliezen gebroken, bloed in het vruchtwater, er was een stukje placenta losgekomen, we verloren de harttonen van de baby, en toen bleef het stil. enkel de vrouw huilde. in alle rust en kalmte gingen de vroedvrouwen de gynaecoloog bellen die tien minuten later binnen kwam. jammer maar helaas, zo gaat het hier zijn gangetje. ikzelf was niet zo rustig, vanbinnen voelde ik me woedend omdat ik het gevoel had, dat als deze vrouw met een spoedsectio behandeld geweest was ze nu een kind had. en dat ik haar dan ook de volgende dag kon begroeten op de kamer tussen de andere mama 's met wel n baby aan de borst. maar omdat de bevallingskamer op n ander verdiep is dan de operatiezaal waar de keizersneden zijn, en omdat het hier zo gewoon gewoon is, blijkt zoiets hier onmmogelijk. beangstigend vind ik het. gisteren heb k wel n spoedkeizersnede geasisteerd. n infectie of zoiets (mn wist het alweer niet precies wat er aan de hand was), jakkes,stinkend groen meconiumvruchtwater, maar o wat was ik blij dat na aspiratie de baby toch ademde... . tja, hoewel hier alles verre van evidence based medicine verloopt is het hier voorts wel bijzonder interessant hoor. mn laatste weekje is trouwens ingetreden, zondag vertrek ik nr lima (met het vliegtuig, o wee mn ecologische voetafdruk, maar met boot en bus zou ik minstens n week onderweg zijn en da s net n beetje te lang,..) welja, aldaar ga ik in n superinteressant project met straatkinderen nog enkele dagen werken, tot 22augustus, dan komen s avonds katrien, elvi en liesbeth toe en vandaar zullen we onze verdere reis plannen richting zuid-peru.
ik zal iquitos missen, maar ik kijk ook al bijzonder uit nr deze toeristische trip, t leven is me uiteindelijk toch n beetje te rustig alhier denk ik.
hehe, maar de komende dagen ga k nog genieten hoor, morgen wellicht terug nr hospitaal, vrijdag gaan kamperen met de vrienden van raul en dan nog voetbal kijken en relaxen thuis en hopelijk terug lekker leren koken. njam.
daag, genezende groetjes, ineke

lekker stoer wezen ;)

holaho,
oeps, een week internet niet checken is even een hectische boel alhier in een heet internetcafe in iquitos,. maar hup, we doen een poging even een postje na te laten...
ja hoor, en de voorbije week was best reuzefijn! er was nl belgisch bezoek van mart, jeroen, bram en lies, en zo heb ik naast het ziekenhuisleven ook nog even lekker de toerist kunnen uithangen. wederom op de amazone varen, zwemmen in die amazone ( en andere rivieren waar k even de naam niet van kan onthouden)aan wondermooie stranden, een fout fake indianendorp bezoeken, etc etc... . ik heb n beetje spijt dat k niet meekon op jungletocht met de anderen (mn plichtsbewustzijn en ziekenhuiswerk alhier dus) . maar lies, die eventjes ziek was kon ook niet mee, en dan zijn wij nog met de machobroertjes roger en raul heerlijk gaan motorijden naar nauta. motorijden is leuk!en stoer! en de weg was superprachtig wederom joehoe! twas ook een mix van verbranden onder de hete zon en drie minuten later doorweekt raken door een tropische storm. de max!
ikzelf blijk trouwens over een ongelooflijk darmstelsel te beschikken, en liefste ouders, maak jullie geen zorgen ik heb hier nog geen enkele ziekte gehad. alhoewel ik nu weer in t ziekenhuis volop tussen de zieke kindjes loop. amai... pediatrie alhier is weer een wereld van verschil met belgie. 10 bedjes in een kamer en bijna evenveel moeders die de borst geven en n hele dag zitten te palaveren. het is daar ongelooflijk druk maar ik vind het vooral een heel gezellige boel! en wat ook vooral bijzonder fijn is is dat ik me ook nuttig kan meken, door het vele werk alhier ga ik anamneses afnemen, kindjes onderzoeken, dossiers invullen en verslagen schrijven. vol met spaanse taalfouten natuurlijk, maa zo is het meteem weer n fijne leerschool.
ook thuis babbel ik heel veel en mn plagende broers alhier geven me ook wel af en toe een taallesje en zo leer ik elke dag n beetje beter communiceren, joepie.
ziezo, ik laat jullie hier, dank voor de vele mailtjes van het thuisfront en sorry dat k die niet allemaal kan beantwoorden...
tot laters

confrontaties in het ziekenhuis

fioew, kleine verandering, deze week sta ik dus blijkbaar niet op pediatrie maar op ´medicina general(departement pneumo-infectologie) .
het was niet zozeer een ontgoocheling maar wel een heuse confrontatie, het was de eerste keer dat ik de hospitalisatie-afdeling betrad in het ziekenhuis en ik waande me even in pre-oorlogse toestanden... uitgemergelde hiv en tbc patienten in kale kamers en verroeste bedden (sommigen vastgebonden zodat ze er niet uitvallen), sommigen worden behandeld, anderen niet omdat ze de medicatie niet kunnen betalen. aj, dat was dus even schrikken. het was bijzonder impressionant maar voorts viel er niet zoveel te beleven en dan ben ik de volgende dag met de infectioloog consultaties gaan volgen... aldaar waande ik me in de wondere wereld van tropische geneeskunde: malaria, dengue, lheismaniosis, lepra, tbc, en veel te veel en veel te jonge hiv-patienten.
vandaag een lepra-patient die zn medicatie niet kon betalen en de dokter stiekem geld onder tafel schoof. gisteren ook de voorgaande dagen interessante confrontaties met peruanen die anders zo goed kunnen relativeren die dan even instorten bij de dokter omdat ajaj er zoveel pijn en onmacht heerst.
de infectioloog is trouwens een superintelligente peruaan, en ik leer heel veel bij! soms ook een beetje verwarrend want na een voormiddag in het spaans, frans, engels, duits ( en een minibeetje quecha) geneeskunde te practiseren en bediscussieren draait mn hoofd als een talentol en is het goed als k nr huis kan. joehoew, de eindige rust in het drukke peru. een hele namiddag niksen.
een middagdut, een boek lezen, en babbelen, babbelen, babbelen... ik vind het zo fijn aan de hele familie waarin k verblijf: gewoon zitten en babbelen... zalig ( en vandaag trouwens mn eerste filosofische discussie in t spaans kunnen voeren met de tante van raul). hoja, ik beschrijf even mn verblijf alhier: in het grote huis met drie gezinnen waarin ook de familieleden die hier niet wonen binnen en buiten lopen::: steeds weer n gezellige bedoening, johei!
kheb trouwens zelf ook even de visie van t patientenverhaal meegemaakt, eergisteren kwam raul huilend thuis van voetbaltraining.. wellicht voet gebroken, aldus naar spoed met de helft van de familie, na betaling en consultatie en ondanks de spoedprocedure veel te lang moeten wachten vr de rx. vreselijke organisatie die gezondheidszorg. maar gelukkig was het maar n luxatie, en dan welja, kwam s avonds n vriend van de familie, n soort manuele therapeut denk k en die heeft zodaniug aan rauls voet gewrongen dat hij terug kon stappen. niet zo evidenced based, maar wel wonderbaarlijk werkzaam...
intussen mag ik hier ook dokter spelen en voet inwindelen en zo. johei. geneeskunde is toch fijn.
ziezo, intussen laat ik jullie hier, tot laters meer,
zoen, ineke

relaxen in peru

even kort en snel: het gaat hier allemaal zeer goed!
in het ziekenhuis heb ik vooral geleerd dat ook de ergste spoedgevallen met de nodige traagheid behandeld kunnen worden en dat de mensen het dan ook wel meestal overleven.
geld hebben is een deugd, een zege als het ware, toch als je het ongeluk hebt ziek te worden. als je op spoed komt, ga je eerst bij de dokter, die schrijft vanalles voor, dan ga je medicatie kopen en naalden voor bloedonderzoek of injectie, dan ga je nr de verpleging voor verzorging, dan evt nr de rx en dan terug even nr de dokter. mr er zijn ook verschillende afdelingen op spoed en op shocktrauma gaat het natuurlijk (gelukkig) ietsje sneller.
kheb intussen ook al enkele chirurgische ingrepen bijgewoond en een dag in t labo. ik vond het razend interessant om parasietjes onder de microscoop te bekijken en bloeduitstrijkjes en tellingen en zo.
maandag begin k op pediatrie... joepiejoepie, en de bevolkingspyramide in peru is nog iets meer in evenwicht dan in europa dus da's wel fijn.
vandaag zijn we gaan zwemmen. voorts is het hier vaak relaxen! het is hier warm. de feestjes zijn nog steeds de max. en hoewel ik heel weinig privacy heb in huis vind ik het nog steeds de super. tis even soms nog wat wennen mr alles helemaal helemaal. ok!! doei, tot laters!

chevere

hallohoi allemaal,

eerst en vooral superdankjewel voor de vele verjaardagsberichtjes en sorry dat ik dus niet iedereen persoonlijk n bericht kon terugsturen he.
ziehier de rest van mn verhaal in iquitos...
ik heb al zodanig veel indrukken opgedaan dat ik het n beetje moeilijk vind om alles in woorden om te zetten.
alhier zijn er enkele...
op de amazone gevaren tot aan de bron, minidorpjes bezocht waar het helemaal back to basics is, heel veel vis gegeten (zelfs als ontbijt, tja, dat is even n aanpassing), altijd vergezeld worden door iemand (mensen zijn hier zo aanhankelijk en er is hier ook een immens sterkke familieband), te veel chicos die me bonita vinden ( welja, zo bonita ben ik niet hoor: mn benen met n stuk of veertig muggebeten en drie schaafwonden van te vallen op slechte wegen , en een brandwonde van tegen een te warme mototaxi te stampen)
het verkeer is hier bijzonder: het voortdurende geronk van de mototaxi s die massa's teveel CO2 de lucht insturen, (maar ik geef toe als ik vanachter op de moto zit vind ik het ook wel stoer hoor). verder is het hier superwarm en zonnig en ik heb hier een ongelooflijk goed gevoel. ik ben zo geintegreerd in mn gastfamilie dat ik me echt mag thuisvoelen. en ook al is er bijzonder weinig privacy, het is allemaal zo n wondermooie ervaring!
verder ook nog: te foute merengue/salsa/reggaeton-feestjes en heel veel spaans dat ik enkel begrijp als mn heel traag tegen mij spreekt, en iquitos heeft ook zn eigen taaltje... chevere bvb (muymuy bien)
en ja, natuurlijk moet ik ook even over het ziekenhuis vertellen... het was schrikken... ik sta nu op spoed pediatrie en als ik vertel dat de weegschaal stuk is en dat pediatrische farmacie per lichaamsgewicht wordt berekend, dat de medicatie soms op is, dat er gisteren n baby van drie maanden kwam die al n maand diarree had en aldus volledig gedehydrateerd was, weet je genoeg... mensen zijn arm alhier. en de gezondheidszorg kan vele beter volgens mij. maar het is allemaal heel interessant en ik word goed begeleid door de dokters aldaar.
daag, ik laat jullie nu hier , tot gauw,

ineke

el segunda dia en iquitos

hola hola!!!!!!!!!
het is hier ongelooflijk de max!!!!!!!!!!
ik zou heel veel kunnen vertellen, maar door een trage internetverbinding en een qwerty-klavier beperk ik me tot een kortechronologische opsomming...
de vliegtuigreis: todo bueno! al vond ik het heel vreemd dat voor de VS zo'n papier moesten invullen en ondertekenen dat we ons van alle rechten zouden ontzien indien we zouden geweigerd worden in het land .... dat kan toch niet,het meest verbaasde ik mevooral over het feit dat niemand anders ooit geweigerd had dit te ondertekenen en dat de airhostessen na beraad zich wel verbaasden over dit formulier maar er nog nooiteerder bij stil gestaan hadden. ah ja, ik heb het euiteindelijk ook maar mooi onderdanig ondertekend, en gelukkig ben ik niet gezweigerd in het land alhoewel ik tegen zo een schending van de mensenrechten ben:...
na dertig uur ongeveer, waaronder een nachtje in lima was ik uiteindelijk in iquitos en ik was blij toen raul me opwachtte aan de luchthaven!
en dan, ben ik o zo ongelooflijk hartelijk ontvangen bij raul thuis! wauw, zo'n gastvrijheid is onbeschrijfbaar. en ik mag ook bij raul thuis logeren voor een maandje. super gewoon! zn familie is supersuperlief!!
gisteren was het een beetje een lege rustdag. trouwens in gans peru is het ook al 2maanden staking van de leraars en professoren wegens te laag loon, geen school dus. en in iquitos was gisteren een grote mainifestatie van de proffen die uitmondde in een redelijk gewelddadig protest aan het kantoor van rauls mama die voor de overheid zwerkt. er werden stenen en dergelijke gegooid maar gelukkig is ze niet gewond.
ja, ik verbaas me er een beetje over dat peru armer is dan ik me had voorgesteld,ook in deze stad. maar toch zijn de mensen steeds weer o zo vriendelijk.
deze ochtend zijn raul en ik ook naar het ziekenhuis geweest waar ik maandag begin te werken. ik heb er wel zin in want zo heelveel is hier anders niet te doen aldus,maar hetis ookwelfijn gewoon af en toe tel uieren. en vanavond komen anneleens ouders en dan gaan we dit weekend leuke toeristisch uitstapjes doen, oa nr de bron v d amazone en zo. en vanavond gaan we ook uit, joehoe, mn verjaardag vieren :-)
ziezo, tot later meer!!
hoja, mn spaans betert ook stilletjesaan, somsishet nogmoeilijk, maar soms trek ikme ook alaardig uit mn slag :-)

doei x

cuento

ahoi,

initieel voelde ik me niet stoer genoeg voor zoiets als 'een blog'. Maar omdat ik binnenkort naar Peru vertrek (van 18juli tot 11september), en vervolgens van oktober tot januari nog even in Santander in Spanje vertoef voor erasmus-stage, lijkt dit medium me wel handig.

En eigenlijk ook omdat ik stiekem wel graag verhaaltjes vertel, heb ik alle stoerheid in mij naar boven gehaald en deze blog aangemaakt...

Wel dus, proyecto numero uno: Peru! Ik heb er echt zo'n ongelooflijke zin in! Met dank aan Bios voor de beurs, en bijzondere bronnen bij Putumayo vzw (gracias! ;)), ga ik eerst een viertal weken vrijwillig stage lopen in een ziekenhuis in Iquitos (hospital Régional de Loreto). Zoals je ziet is Iquitos een stad in de jungle, enkel bereikbaar via binnenvlucht of een boottocht van enkele dagen.

Veel meer kan ik nu nog niet echt vertellen. Ik vertrek woensdag via Brussel-Atlanta-Lima naar Iquitos, en daar vertel ik jullie wellicht m'n eerste indrukken-verhaaltjes. (ik moet eerst nog een examen farmacotherapie gaan proberen regelen maandag. duimduim, ik hoop dat het lukt.) Intussen ben ik momenteel ook een beetje verwikkeld in wat cursussen medisch Spaans, de roughguide en stilletjesaan mentale en praktische voorbereidingen voor het vertrek).

joepie!

daag. dankje ook mam en pap voor deze kans. ik beloof: ik zal voorzichtig zijn.

tot dra! x