beweging en evenwicht

Eng. Vorige week ging voor het eerst een patiënt dood die we de voorbije week behandeld hadden. Het trof me om gedurende vijf dagen de patiënt langzaam te zien wegdrijven uit het leven, vervolgens z’n dood vast te stellen (een hart dat nog af toe overslaat, brrr); en dan weer gewoon verder te doen en met een brede glimlach de volgende patiënt te begroeten. Brrr. Soms is het niet leuk, en ik moet nog een beetje leren om als echte dokter leven en dood te relativeren. (evenwicht, jaja)


Bewegen dan maar om uit te waaien…
Tja, sinds mama en papa m’n fiets meebrachten naar Santander voel ik me hier ook soms een bollende atractie. Gaande van felicitatie met dit initiatief, voortdurende waarschuwingen dat ik mn fiets driedubbel moet vastbinden of hij anders gestolen wordt, gefrustreerd getoeter omdat ik een obstakel lijk in een eenrichtingsstraat, mr vooral ook vele opendraaiende raampjes met aanmoedigingskreten wanneer ik de bergen op zwicht. Tja, ik ben hier zowat de enige fietser in Santander, en hoewel ik ook soms vrees om m’n ketting te breken op die heuvels is het volgens mij toch de meest ideale manier om je hier te verplaatsen. En nu geraak ik vogelvrij en vlot naar t centrum. Jihaa!

Beweging dus…
Dit weekend had ik twee natuuruitstapjes gepland. Zaterdag, door een vreemde wending van plotse stiptheid bij Spanjaarden heb ik met slechts 1minuut tijdsverschil de bus naar Asturia gemist, en daar stond ik dan om 8u01 in het verlaten Liérganes. Aangetrokken door las tetas de Liérganes (tja, de bergen aldaar hebben nogal een borstachtige indruk), ging ik dan maar alleen op stap aldaar. Zonder kaart, maar met een zalig zonneke als ginds, genoten van deze natuurwandeling (gelukkig had ik ook het toepasselijke boek 100jaareenzaamheid mee om mn eenzaamheid wat te verdrijven ;)), tja, en op mn terugtocht, heeft ook nog m’n respect voor bergkoeien en geiten een hemelshoge sprong genomen, want door een kleine misrekening in de paadjes, ben ik zo een bergweide afgedaald al poepglijdend, voetenspringend, handenhuppelend,…fioew, levend en wel gelukkig veilig beneden beland :)!
Beweging- en evenwicht, jaja!



(Xitlalic en Corinne op wandel in de bergen)

En ja hoor, zondag zat de organisatie helemaal mee! Op tijd voor de bus, en met z’n 105-en, incluis wondergids, vertrokken we vanuit puerta de los tornos . Zalig schoon is het hier toch!
Ik heb denk ik ook een mensenklasse kunnen detecteren binnen de bergliefhebbers. Ik weet eigenlijk nog niet helemaal zeker of het dan wel de mensen zijn die van bergwandelingen houden; of misschien wel de bergen als oorzaak, die tot een beetje filosoferen aanzetten.
Maar inderdaad is het alsof, door het voortdurende contact met de aarde, je hersenen iets meer de hoogte ingaan, (voor het evenwicht –niet waar?-). En dus werd het een tochtje tot op 1200m met groene weiden, geelgroenbruinoranjerode bossen (het is herfst), en af en toe al een bevroren beekje, vergezeld van fantaseren, filosoferen en ook wel veel gezever (voor het evenwicht denk ik)…Welja, weer leuke mensen leren kennen en intussen loopt het sociale leven ook al vlotter. Franse en Duitse chicas en ook enkele functionele Santanderianen met een auto, jaja, zo hebben we al nieuwe bergtochtplannen in ’t vooruitzicht! Super vind ik het hier zo allemaal!

Hoofddoel stage, en toch n beetje veel vakantiegevoel. Evenwicht of equilibrium. Ik heb het hier heus wel naar m’n zin!

Daag, dikke zoen, tot later,

ineke (ook wel ineikei, inika, inike, iniki, inek, heineken of ines genoemd...)