In Bolivia daarentegen blijkt dit preventieve beleid te falen, en omdat hier ook sporadisch nog een neonatale tetanus voorkomt, besloot men over te gaan tot een nationale vaccinatiecampagne tegen difterie en tetanus.
Als artsen in de eerste lijn trokken we er deze week dus een aantal dagen op uit om de schoolkinderen in de buurt te vaccineren. Een hele organisatie om de vaccins koel tot aan het gezondheidscentrum te krijgen, vervolgens koel te houden tot aan de scholen, om dan met gemengde gevoelens door de kinderen en jongeren ontvangen te worden (ja, een prik doet pijn :(). Maar aan een ritme van een 300-tal prikken per voormiddag, kunnen wij onze bijdrage aan de campagne alvast geslaagd noemen.
Het werk in het Centro de Salud MAICA CENTRAL blijft bijzonder aangenaam en boeiend.
Ik doe er samen met Dra Nelly de consultaties. (Of vorig week deed ik er ook heel wat alleen omdat zij op cursus was.)
We zien vooral veel kinderen die op een soort kind-en-gezin-achtige controle komen. Ook veel zwangerschapsbegeleiding (foetale harttonen detecteren met je stethoscoop is een leuke uitdaging), een reeks Chagaspatiënten die bezig zijn aan een zware behandelingskuur, veel banale virale infecties afgewisseld met een aantal schrijnende zaken zoals huishoudelijk geweld, vuile en geïnfecteerde wonden, etc.
Het was weer even wennen aan het voorschrijfsysteem in Bolivia. En soms is het frustrerend omdat je maar een terugbetalingssysteem hebt voor kinderen < 5jaar en zwangere vrouwen; en evidence-based medicine is hier om zoveel redenen haast onmogelijk.
Voorts zijn de urinesticks zijn op, kunnen we geen bloedafnames doen en is de medicatievoorraad bijna uitgeput. Het is vaak klinisch gissen omdat het laboratorium en de radioloog te ver in de stad liggen voor een snelle (doch correctere) diagnose. Maar we roeien met de riemen die we hebben en die creativiteit is anderzijds best wel fijn; zo improviseerde ik vandaag de ontbrekende spatula voor een cervixuitstrijkje door een tongspatel in twee te breken.
Maica Central is een interessante buitenwijk van Cochabamba. Er is passeert slechts 1 bus die gemiddeld elk half uur rijdt. Maar vandaag regende het (een zeldzaam gebeuren in Cochabamba) en dan bleek dat er plots helemaal geen bus meer te bespeuren was.
In dat geval heb ik weer alle geluk om m’n persoonlijke ‘taxi Arturo’ te kunnen opbellen en is de terugrit op de moto over kassei- en aardewegen absoluut dikke fun.
Maica ligt op de boerenbuiten, herbergt de melkveehouders van Cochabamba, en ik voel me helemaal thuis in de geur die overeenstemt met die van onze achtertuin in de Kalkense Meersen! Super!
Tot de volgende. Loeiloeidoei x
groetjes vanop ons terras by night!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten