ontslag

Bewogen week: begonnen met een ontslagmededeling op m’n halftijdse job in Southgroup (voor het onderzoeksproject CERCA).
Het ging er al een tijdje niet zo goed. Ik verveelde me dood, voelde me nutteloos en kon niet communiceren met m’n conservatieve en bekrompen bazin. Haar reactie was heel koel en het leek haar niet zo veel te schelen. Voor mij daarentegen bleek deze beslissing een hele opluchting.

Ik had nogal wat schuldgevoel tegenover het ICRH en UGent omdat zij me mee aan deze job geholpen hadden, maar gelukkig blijft de communicatie met hen goed en staat men daar achter deze beslissing (dankjewel!).
Ik doe voorlopig nog even op eigen houtje voort voor CERCA met enquêtes afnemen in een aantal gezondheidscentra in Cochabamba.

De gezondheidscentra contacteren, een gesprek met de directeur versieren en de interviews plannen was ook weer een hele uitdaging en een werk van lange adem en veel geduld, want de betrokkenheid van de centra in het project bleek tot nu toe minimaal (vreemd).

Alleszins, voor mij is het veel rustiger nu, ik kan zelf m’n dag plannen en heb geen energieslopende verplichtingen meer.

In de voormiddag ga ik, als het enquêteren het toelaat , naar het C.S Maica Central en daar vind ik het nog steeds super om als arts te werken.

Wellicht werk ik na m’n enquêtes nog een onderzoekje uit met Mano a Mano in hun centra. Al heb ik ook de mogelijkheid lopen om mee te helpen in een onderzoeksproject van het tropisch instituut. Het wordt hier precies weer verwarrend en er moeten beslissingen genomen worden.

Maar we doen dit rustig aan en genieten intussen vooral van de Boliviaanse zon en dit leuke Boliviaanse leven :)

Dagdag xx

Vrouwen aan de macht in C.S. Maica Central :) (hier tijdens een fotosessie voor de Amerikaanse Mano a Mano equipe die een documentaire aan het maken is over de ngo).

Dokter Nelly- tandartse Kelly - secretaresse Marie – verpleegster Roxanna – en ikzelve


Met de moto op weg naar het gezondheidscenter.


En soms loopt het eens mis en ligt er een ijzerstukje op de weg: band plat, en 3u wachten tot wanneer de dichtstbijzijnde technicus z’n deuren opent.


Meer koeien dan mensen in Maica...



Weekendwerk: waar was je een hond beter dan in een leegstaand zwembad. (Waterplezier in Sucre bij Arturo’s ouders).

geprikt

In Bolivia zijn een aantal casussen van difterie vastgesteld. Difterie of kroep is een van de besmettelijke kinderziekten die in België niet meer voorkomt dankzij een schitterend vaccinatiebeleid.
In Bolivia daarentegen blijkt dit preventieve beleid te falen, en omdat hier ook sporadisch nog een neonatale tetanus voorkomt, besloot men over te gaan tot een nationale vaccinatiecampagne tegen difterie en tetanus.

Als artsen in de eerste lijn trokken we er deze week dus een aantal dagen op uit om de schoolkinderen in de buurt te vaccineren. Een hele organisatie om de vaccins koel tot aan het gezondheidscentrum te krijgen, vervolgens koel te houden tot aan de scholen, om dan met gemengde gevoelens door de kinderen en jongeren ontvangen te worden (ja, een prik doet pijn :(). Maar aan een ritme van een 300-tal prikken per voormiddag, kunnen wij onze bijdrage aan de campagne alvast geslaagd noemen.

Het werk in het Centro de Salud MAICA CENTRAL blijft bijzonder aangenaam en boeiend.
Ik doe er samen met Dra Nelly de consultaties. (Of vorig week deed ik er ook heel wat alleen omdat zij op cursus was.)
We zien vooral veel kinderen die op een soort kind-en-gezin-achtige controle komen. Ook veel zwangerschapsbegeleiding (foetale harttonen detecteren met je stethoscoop is een leuke uitdaging), een reeks Chagaspatiënten die bezig zijn aan een zware behandelingskuur, veel banale virale infecties afgewisseld met een aantal schrijnende zaken zoals huishoudelijk geweld, vuile en geïnfecteerde wonden, etc.
Het was weer even wennen aan het voorschrijfsysteem in Bolivia. En soms is het frustrerend omdat je maar een terugbetalingssysteem hebt voor kinderen < 5jaar en zwangere vrouwen; en evidence-based medicine is hier om zoveel redenen haast onmogelijk.
Voorts zijn de urinesticks zijn op, kunnen we geen bloedafnames doen en is de medicatievoorraad bijna uitgeput. Het is vaak klinisch gissen omdat het laboratorium en de radioloog te ver in de stad liggen voor een snelle (doch correctere) diagnose. Maar we roeien met de riemen die we hebben en die creativiteit is anderzijds best wel fijn; zo improviseerde ik vandaag de ontbrekende spatula voor een cervixuitstrijkje door een tongspatel in twee te breken.

Maica Central is een interessante buitenwijk van Cochabamba. Er is passeert slechts 1 bus die gemiddeld elk half uur rijdt. Maar vandaag regende het (een zeldzaam gebeuren in Cochabamba) en dan bleek dat er plots helemaal geen bus meer te bespeuren was.
In dat geval heb ik weer alle geluk om m’n persoonlijke ‘taxi Arturo’ te kunnen opbellen en is de terugrit op de moto over kassei- en aardewegen absoluut dikke fun.
Maica ligt op de boerenbuiten, herbergt de melkveehouders van Cochabamba, en ik voel me helemaal thuis in de geur die overeenstemt met die van onze achtertuin in de Kalkense Meersen! Super!
Tot de volgende. Loeiloeidoei x





groetjes vanop ons terras by night!

weekendtripjes

ook onze weekends zijn goed gevuld...

vorig weekend ging ik een groepje biologen vergezellen...

om vleermuizen te bestuderen...

papegaaien spotten...

en nog veel andere wonderen de la pacha mama te aanschouwen. (helaas te veel moois om samen te vatten...)

en dit weekend was het nationale boulderencounter in Bolivia,
en hupla, met onze klimvriendjes uit Cochabamba 8u onderweg naar deze paradijslijke plek


ZALIG!

thuisgevoel in Cochabamba

Na een maand voel ik me goed geïntegreerd in Cochabamba. Ik bouw m’n sociale leven uit, ken een semi-stadsplan uit m’n hoofd, begin allerhande systemen te snappen en ik voel me nuttig in deze maatschappij. Hoera :)

Vorige week was het druk, maar leuk en intens en wauw wat een ervaring voor me.
Maandag mocht ik de opening van een nieuw Mano a Mano healthcenter bijwonen. Twee uur hobbelen in de jeep naar een verlaten bergdorpje waarvan je tijdens de rit denkt dat een dorp in dit gebied enkel een flauwe grap zou kunnen zijn; maar eens aangekomen zijn het de glimlachende kinderen, de muziek en de ambiance in het dorp die je vertellen dat ook hier leven mogelijk is, en vooral dat het de moeite waard is! En ondanks een gebrek aan water, een sobere voedingsvariatie van lama en aardappalen, heeft ook deze comunidad recht op waardige gezondheidszorg, dus dankjewel Mano a Mano!



Nadien was het hard werken tijdens de internationale conferentie rond Emergency care. Met Jaimie (interniste uit Denver die onderzoek doet naar Chagas in de Mano a Mano centra), was ik vooral verantwoordelijk voor de vertalingen in tandheelkunde, en dat zorgde soms voor grappige situaties.
Wij weten nu ook perfect hoe een hele mandibula of maxilla te anesthesiëren, en de hypercurieuze tandartsen werden al gauw onze vriendjes



Het was een bijzondere sfeer tussen de artsen en proffen uit Minnesota en artsen uit heel Bolivia, waarvan enkele 3dagen onderweg om de cursus bij te wonen. Schitterende ervaring!



De slotsessie voor de 300deelnemers aan de conferentie. Dokter Beckman illustreert nog even een methode voor onderzoek van de pediatrische patient.



en hier Jaimie en ikzelf met Monica, onze mamafiguur in Mano a Mano.


En zoals het hoort in Bolivia wordt er na hard werken gefeest! Een fijne maaltijd, muziek en dans, mét demonstratie van het “ballet de Mano a Mano”.... zalig feestje!




En intussen ga ik 's voormiddags helpen in een van de centra van Mano a Mano in een interessante buitenwijk van Cochabamba, maar daarover later meer.

Mano a mano is de max! Gisteren mocht ik mijn vetste Amerikaanse accent bovenhalen en tolken voor de delegatie Amerikaanse artsen die gearriveerd was in de aanloop van de internationale conferentie. Ik heb me deze week vooral nuttig gemaakt met de Engelstalige presentaties vertalen, het manoamanomagazijn doorzoeken naar educatief materiaal, en een beetje logistiek bijstaan waar mogelijk. Ik krijg veel erkenning en word hartelijk ontvangen door de enthousiaste groep manoamanomensen en na de conferentie ga ik klinisch werken in een van de gezondheidscentra. Ruraal of peri-urbaan daar ben ik nog niet uit. Ik moet het nog zien te regelen met m’n ander werk ook natuurlijk. Daar is de sfeer helemaal anders. Gesloten, serieuzer, en nogal aristocratisch. Ik begon me deze week een beetje te vervelen omdat de nodige data ingevuld zijn, en ik nieuw werk moet beginnen creëren voor mezelf en ik dit liever in iets conreter zou investeren… ik wil het echter nog even de kans laten, omdat ik verbonden zit aan m’n vrijwilligerstatuut van de universiteit.
Het zijn soms drukke dagen, maar m’n energiepeil wordt hier in Bolivia heel snel aangevuld. Zon, bergen, rust. En onze fijne weekendtripjes natuurlijk…
Vorig weekend werd er gebiologeerd in het minuscule maar prachtige Siquani.

En wat vinden we in het Titicacameer?




kwaak x