de plaatsnaam Infernillo betekent 'Kleine hel', maar het lijkt wel een groot paradijs in deze oase van rust. riviertjes, meren, bergen, groen, gras, bomen, rust rust rust.
maar natuurlijk klauteren waar je klauteren kan ;)
zondag 28 november 2010
Infernillo
en gisteren op uitstap met klimvrienden.
de plaatsnaam Infernillo betekent 'Kleine hel', maar het lijkt wel een groot paradijs in deze oase van rust. riviertjes, meren, bergen, groen, gras, bomen, rust rust rust.
maar natuurlijk klauteren waar je klauteren kan ;)
de plaatsnaam Infernillo betekent 'Kleine hel', maar het lijkt wel een groot paradijs in deze oase van rust. riviertjes, meren, bergen, groen, gras, bomen, rust rust rust.
maar natuurlijk klauteren waar je klauteren kan ;)
machistische mannen in Maica maar de mijne is een schat
Het werk raakt stilaan een gewoonte. ’s Voormiddags patiënten zien en ’ s namiddags researchen in Mano a Mano.
In het gezondheidscenter was ik deze week wel vol onbegrip tov possesieve, machistische mannen.
Zo was er een miskraam in de community, nav een risicozwangerschap (wij hadden de vrouw eerder laten opnemen in het ziekenhuis), maar, het was haar zus die het ons allemaal vertelde, haar man heeft haar mee naar huis genomen, vervolgens heeft ze daar na een aantal dagen haar kind verloren en heeft ze nu voortdurend pijn, koude rillingen en koorts, … haar echtgenoot verbiedt haar medische hulp te zoeken…, wij vermoeden dat er resten in haar baarmoeder zijn en diagnosticeren dit als een urgentie. Dan overvalt je als arts een gevoel van onbegrip en machteloosheid, en we konden enkel de zus aanmoedigen deze jonge vrouw van 19 bij haar echtgenoot weg te halen en hulp te zoeken;
een ander verhaal is een baby van 2 maanden die stierf nav een diarree-episode. Wij hoorden het van de mama 1 maand later, alzo ook dat het haar echtgenoot was die haar verbood naar het gezondheidscenter te komen om de baby te laten onderzoeken en te behandelen. (waarvoor ze geen cent moeten betalen)
Houden ze dan niet van hun kinderen en vrouw en zien ze ze liever sterven?
Hoogtijd om die mannen een lesjes te leren! Vrouwen zijn hier bovendien zeer onderdanig en afhankelijk.
We weten nog niet hoe we het probleem gaan aanpakken, maar we moeten naar buiten komen willen we niet langer zulke verhalen horen.
Gelukkig is Dra Nelly een superdynamische, enthousiaste arts, en we bedenken samen een plan hoe we die mannen kunnen bereiken, want in het gezondheidscenter zien we ze haast nooit.
Ik kan nog uitgebreid casussen aanhalen die ik tegenkom in C.S. Maica Central, maar gooi het over een vrolijkere boeg met verhaaltjes over onze weekendtrips.
Vorig weekend bvb: zaaalig uitrusten in alle luxe in een landhuis hier in de buurt, bij vrienden van Arturo.
met Arturo's kikkervriendjes
en op nachtelijke kikkerzoektocht
In het gezondheidscenter was ik deze week wel vol onbegrip tov possesieve, machistische mannen.
Zo was er een miskraam in de community, nav een risicozwangerschap (wij hadden de vrouw eerder laten opnemen in het ziekenhuis), maar, het was haar zus die het ons allemaal vertelde, haar man heeft haar mee naar huis genomen, vervolgens heeft ze daar na een aantal dagen haar kind verloren en heeft ze nu voortdurend pijn, koude rillingen en koorts, … haar echtgenoot verbiedt haar medische hulp te zoeken…, wij vermoeden dat er resten in haar baarmoeder zijn en diagnosticeren dit als een urgentie. Dan overvalt je als arts een gevoel van onbegrip en machteloosheid, en we konden enkel de zus aanmoedigen deze jonge vrouw van 19 bij haar echtgenoot weg te halen en hulp te zoeken;
een ander verhaal is een baby van 2 maanden die stierf nav een diarree-episode. Wij hoorden het van de mama 1 maand later, alzo ook dat het haar echtgenoot was die haar verbood naar het gezondheidscenter te komen om de baby te laten onderzoeken en te behandelen. (waarvoor ze geen cent moeten betalen)
Houden ze dan niet van hun kinderen en vrouw en zien ze ze liever sterven?
Hoogtijd om die mannen een lesjes te leren! Vrouwen zijn hier bovendien zeer onderdanig en afhankelijk.
We weten nog niet hoe we het probleem gaan aanpakken, maar we moeten naar buiten komen willen we niet langer zulke verhalen horen.
Gelukkig is Dra Nelly een superdynamische, enthousiaste arts, en we bedenken samen een plan hoe we die mannen kunnen bereiken, want in het gezondheidscenter zien we ze haast nooit.
Ik kan nog uitgebreid casussen aanhalen die ik tegenkom in C.S. Maica Central, maar gooi het over een vrolijkere boeg met verhaaltjes over onze weekendtrips.
Vorig weekend bvb: zaaalig uitrusten in alle luxe in een landhuis hier in de buurt, bij vrienden van Arturo.
met Arturo's kikkervriendjes
en op nachtelijke kikkerzoektocht
maandag 15 november 2010
veiligheid
Vorige week zondag was het campagne tegen rabies (hondsdolheid) en trokken we er met een hele bende artsen en studenten geneeskunde en diergeneeskunde op uit om honden en katten te vaccineren.
Interessant gebeuren: we verzamelden in het C.S. Maica Central, laadden onszelf met frigobox en vaccinatiemateriaal in een pick-up, en werden vervolgens in groepjes van twee gedropt op verschillende straathoeken in de buurt.
Wij stelden ons strategisch op aan een winkeltje en vandaaruit liep het nieuws als een lopende vaart, na een uur hadden we al een 50-tal honden en katten gevaccineerd, en de hele voormiddag kwam men z’n huisdier brengen voor een prik, wat steeds een creatief gebeuren was om het dier in een zodanige positie te murwen dat je geen gevaar liep op schrammen of beten.
De bioveiligheid was jammer genoeg zero. Naaldcontainers hadden we niet. Er waren te weinig injectienaalden, en we moesten dezelfde gebruiken per 2 à 3 honden. Dat betekent steeds recappen en het gevaar lopen jezelf te prikken (als je het plastiekje niet goed over de naald schuift ).
Ik kwam er gelukkig met een aantal kattenschrammen van af, maar een van m’n collega’s ging bij de terugkeer in de pick-up per ongeluk op een zak met gerecapte (en niet geracpte) naalden zitten…ajje… een naald doorheen haar vel. En dan maar hopen dat er geen vieze ziekten overgedragen zijn.
Ziehier 2 trotse zussen met hun hondjes, post-vaccinatie (herkenbaar aan de groene lintjes)
Tja, in Bolivia moet je steeds een beetje op je hoede zijn als het veiligheid betreft...
Dit weekend zat ik in een lezing over Public Health toen het plots een beetje begonnen te rommelen boven ons hoofd. De lezing ging door, maar gestaag ging de linkervleugel toch veiliger oorden opzoeken… maar goed ook, want plots viel een deel van het dak naar beneden. Gelukkig was niemand gewond en zagen we dit voorval als een hilarisch einde van de lezing.
Maar zo zie je maar, Bolivia is ook altijd een beetje onvoorspelbaar.
tussendoorse boodschap voor de mama en papa: ik ben zeer voorzichtig en ik ga steeds met m’n fluovestje en fietshelm de straat op als ik met de fiets rij.
(niet zoals de meeste motorijders hier die hun helm absurd genoeg liever op hun moto lijken mee te voeren dan op hun hoofd te zetten)
Intussen ben ik helemaal klaar met het CERCAproject, valt er een last van m’n schouders en ben ik volledig into Mano a Mano.
In de voormiddag werk ik in Maica Central als arts, en in de namiddag ga ik naar het Mano a Mano kantoor waar we een onderzoeksproject uitwerken over de impact van Mano a Mano in Bolivia.
Mano a Mano heeft al 114 gezondheidscentra gebouwd, die nadien tot het publieke systeem gaan behoren, Mano a Mano zorgt voor continue bijscholing van de gezondheidswerkers van de centra door Mano a Mano gebouwd, en Mano a Mano focust zich vooral op basisgezondheidszorg in rurale gebieden.
We willen nu een studie doen die het effect meet van de bijscholing en de infrastructuur door Mano a Mano geleverd. Dit is een meer dan boeiende onderneming, en ik heb een zalige werkomgeving met allemaal zeer gemotiveerde collega’s. super!
Vele groetjes!
Interessant gebeuren: we verzamelden in het C.S. Maica Central, laadden onszelf met frigobox en vaccinatiemateriaal in een pick-up, en werden vervolgens in groepjes van twee gedropt op verschillende straathoeken in de buurt.
Wij stelden ons strategisch op aan een winkeltje en vandaaruit liep het nieuws als een lopende vaart, na een uur hadden we al een 50-tal honden en katten gevaccineerd, en de hele voormiddag kwam men z’n huisdier brengen voor een prik, wat steeds een creatief gebeuren was om het dier in een zodanige positie te murwen dat je geen gevaar liep op schrammen of beten.
De bioveiligheid was jammer genoeg zero. Naaldcontainers hadden we niet. Er waren te weinig injectienaalden, en we moesten dezelfde gebruiken per 2 à 3 honden. Dat betekent steeds recappen en het gevaar lopen jezelf te prikken (als je het plastiekje niet goed over de naald schuift ).
Ik kwam er gelukkig met een aantal kattenschrammen van af, maar een van m’n collega’s ging bij de terugkeer in de pick-up per ongeluk op een zak met gerecapte (en niet geracpte) naalden zitten…ajje… een naald doorheen haar vel. En dan maar hopen dat er geen vieze ziekten overgedragen zijn.
Ziehier 2 trotse zussen met hun hondjes, post-vaccinatie (herkenbaar aan de groene lintjes)
Tja, in Bolivia moet je steeds een beetje op je hoede zijn als het veiligheid betreft...
Dit weekend zat ik in een lezing over Public Health toen het plots een beetje begonnen te rommelen boven ons hoofd. De lezing ging door, maar gestaag ging de linkervleugel toch veiliger oorden opzoeken… maar goed ook, want plots viel een deel van het dak naar beneden. Gelukkig was niemand gewond en zagen we dit voorval als een hilarisch einde van de lezing.
Maar zo zie je maar, Bolivia is ook altijd een beetje onvoorspelbaar.
tussendoorse boodschap voor de mama en papa: ik ben zeer voorzichtig en ik ga steeds met m’n fluovestje en fietshelm de straat op als ik met de fiets rij.
(niet zoals de meeste motorijders hier die hun helm absurd genoeg liever op hun moto lijken mee te voeren dan op hun hoofd te zetten)
Intussen ben ik helemaal klaar met het CERCAproject, valt er een last van m’n schouders en ben ik volledig into Mano a Mano.
In de voormiddag werk ik in Maica Central als arts, en in de namiddag ga ik naar het Mano a Mano kantoor waar we een onderzoeksproject uitwerken over de impact van Mano a Mano in Bolivia.
Mano a Mano heeft al 114 gezondheidscentra gebouwd, die nadien tot het publieke systeem gaan behoren, Mano a Mano zorgt voor continue bijscholing van de gezondheidswerkers van de centra door Mano a Mano gebouwd, en Mano a Mano focust zich vooral op basisgezondheidszorg in rurale gebieden.
We willen nu een studie doen die het effect meet van de bijscholing en de infrastructuur door Mano a Mano geleverd. Dit is een meer dan boeiende onderneming, en ik heb een zalige werkomgeving met allemaal zeer gemotiveerde collega’s. super!
Vele groetjes!
zaterdag 6 november 2010
cirkeltjes
Waar begint de ontwikkeling van een land?
Alleszins niet bij het bureacratisch boeltje, waarmee ik deze week weer in veelvoud werd geconfronteerd. Voor het enquêteren in de gezondheidscentra moest ik alweer naar allerlei instanties lopen en stempels en handtekeningen verzamelen van zogezegde hoge postjes waarvan je je afvraagt wat hun werkelijke functie is, maar toch een niet te omstreden machtspositie lijken uit te oefenen.
Ik mis de logica in al dat gedoe, maar om iets te bereiken kan ik niet anders dan meelopen in het rijtje. Dat kost vooral veel tijd en geduld. En frustratie belangt niet alleen mij. Het stemt me triest dat dit hele boeltje steeds maar in cirkeltjes rond lijkt te draaien. Geen hoop op vooruitgang of ontwikkeling zolang deze bureaucratie heerst. Jammer, maar hoe ga je er tegen in?
En natuurlijk zijn er uitzonderingen die wel een talent hebben voor vooruitgang en ontwikkeling, zoals mijn geliefde Mano a Mano :). Maar ook zij worden nu tegengehouden want plots blijkt de taks op buitenlandse giften haast onbetaalbaar. Compleet absurd want bepaald medisch materiaal zoals infusen mogen het land zelfs helemaal niet meer binnen en voor het overige materiaal lijkt de belasting niet langer op te wegen tegen de gift.
Bolivia blokkeert z’n eigen ontwikkeling en moet dringend het in cirkeltjes draaien doorbreken wil het een blik op vooruitgang.
Een tweede sleutel tot ontwikkeling is educatie. Daar ben ik nu steevast van overtuigd. Hoewel ik fervent voorvechter blijf van “basisgezondheidszorg voor iedereen”, heeft men mij deze week doen beseffen dat de basis van ontwikkeling bij opvoeding en onderwijs ligt.
Uit de enquêtes afnemen en de gesprekken met de patiënten heb ik al bijzonder veel geleerd. 16-jarigen met baby’s zijn allesbehalve dom maar missen opvoeding en veel kansen. In Bolivia is er geen trend tot zelfontplooiing, weinigen maken bewuste keuzes en vaak hangt er een fatalistisch sfeertje rond alles. Verscheidene meisjes die ik interviewde gingen maar tot 12jaar naar school, nadien werd er gewerkt aan een laag loon. Het is een gemis aan kansen en ontwikkeling, en daar zou de overheid dringend moeten tussenkomen. Zelfs in publieke scholen is het onderwijs vaak te duur. Jammer want met een basiseducatie zou dit land er volgens mij veel beter uitzien.
Ik laat jullie hier. Ik ben intussen ook een interessant onderzoeksproject aan het uitwerken met Mano a Mano, en als het kan doe ik nog wat kliniek. Maar daarover meer de volgende keer.
Bolivia boeit!
Een dikke zoen,
Arturo en Ineke
nog wat beelden van onze voorbije weekendtrip toen we Veerle en Laurijn in de tropen opzochten.
De rivier oversteken is al een avontuur op zich (let op het fantastische benenwerk)
Klimmen waar je klimmen kan
Soms regent het in het regenwoud:
en dan schuil je onder een blad
of in de vleermuizengrot
Alleszins niet bij het bureacratisch boeltje, waarmee ik deze week weer in veelvoud werd geconfronteerd. Voor het enquêteren in de gezondheidscentra moest ik alweer naar allerlei instanties lopen en stempels en handtekeningen verzamelen van zogezegde hoge postjes waarvan je je afvraagt wat hun werkelijke functie is, maar toch een niet te omstreden machtspositie lijken uit te oefenen.
Ik mis de logica in al dat gedoe, maar om iets te bereiken kan ik niet anders dan meelopen in het rijtje. Dat kost vooral veel tijd en geduld. En frustratie belangt niet alleen mij. Het stemt me triest dat dit hele boeltje steeds maar in cirkeltjes rond lijkt te draaien. Geen hoop op vooruitgang of ontwikkeling zolang deze bureaucratie heerst. Jammer, maar hoe ga je er tegen in?
En natuurlijk zijn er uitzonderingen die wel een talent hebben voor vooruitgang en ontwikkeling, zoals mijn geliefde Mano a Mano :). Maar ook zij worden nu tegengehouden want plots blijkt de taks op buitenlandse giften haast onbetaalbaar. Compleet absurd want bepaald medisch materiaal zoals infusen mogen het land zelfs helemaal niet meer binnen en voor het overige materiaal lijkt de belasting niet langer op te wegen tegen de gift.
Bolivia blokkeert z’n eigen ontwikkeling en moet dringend het in cirkeltjes draaien doorbreken wil het een blik op vooruitgang.
Een tweede sleutel tot ontwikkeling is educatie. Daar ben ik nu steevast van overtuigd. Hoewel ik fervent voorvechter blijf van “basisgezondheidszorg voor iedereen”, heeft men mij deze week doen beseffen dat de basis van ontwikkeling bij opvoeding en onderwijs ligt.
Uit de enquêtes afnemen en de gesprekken met de patiënten heb ik al bijzonder veel geleerd. 16-jarigen met baby’s zijn allesbehalve dom maar missen opvoeding en veel kansen. In Bolivia is er geen trend tot zelfontplooiing, weinigen maken bewuste keuzes en vaak hangt er een fatalistisch sfeertje rond alles. Verscheidene meisjes die ik interviewde gingen maar tot 12jaar naar school, nadien werd er gewerkt aan een laag loon. Het is een gemis aan kansen en ontwikkeling, en daar zou de overheid dringend moeten tussenkomen. Zelfs in publieke scholen is het onderwijs vaak te duur. Jammer want met een basiseducatie zou dit land er volgens mij veel beter uitzien.
Ik laat jullie hier. Ik ben intussen ook een interessant onderzoeksproject aan het uitwerken met Mano a Mano, en als het kan doe ik nog wat kliniek. Maar daarover meer de volgende keer.
Bolivia boeit!
Een dikke zoen,
Arturo en Ineke
nog wat beelden van onze voorbije weekendtrip toen we Veerle en Laurijn in de tropen opzochten.
De rivier oversteken is al een avontuur op zich (let op het fantastische benenwerk)
Klimmen waar je klimmen kan
Soms regent het in het regenwoud:
en dan schuil je onder een blad
of in de vleermuizengrot
Abonneren op:
Posts (Atom)